David Selig, mieszkający w Nowym Jorku czterdziestojednolatek, nie ma złudzeń co do tego, że najlepsze dni jego życia już minęły. Selig utrzymuje się z pisania prac domowych czy semestralnych dla studentów literatury, wspomina dzieciństwo, rodziców i dawne związki, a przede wszystkim z bólem obserwuje słabnięcie zdolności, które czyniły go kimś wyjątkowym. A zdolności te były faktycznie nietypowe: mężczyzna potrafił bez większego wysiłku wchodzić do mózgów znajdujących się w pobliżu ludzi (i nie tylko), odczytując ich myśli, emocje, uczucia. Komunikacja pozostawała zawsze jednokierunkowa, Selig nie umiał przekazywać swoich sygnałów innym.

Skacząca po planach czasowych narracja wydanej jako kolejna pozycja serii Wehikuł Czasu powieści „Umierając, żyjemy” prowadzi nas od dzieciństwa bohatera i pierwszych sesji z psychologiem, doktorem Hittnerem, przez lata młodości i drogę zawodową prowadzącą do punktu wyjścia powieści. David, zwany też Duvem czy Duvidem, miota się między marzeniami o anonimowości i lękiem przed ujawnieniem swojej niezwykłości, a tęsknotą do spotkania kogoś, z kim mógłby być absolutnie szczery. Poznajemy najważniejsze dla niego osoby: dawne dziewczyny, Toni i Kitty, jedynego znanego Seligowi innego telepatę, Toma Nyquista, oraz Judith, adoptowaną przez rodziców Davida siostrę. Z tą ostatnią łączą go skomplikowane uczucia, pełne niechęci, zazdrości, ale i świadomości, że wcześniej czy później tylko oni sobie pozostaną. Wspomnienia i opisy efektów zaglądania do innych mózgów są przeplatane fragmentami pisanych przez bohatera esejów o powieściach Kafki czy podejściach do historii Orestesa prezentowanych przez różnych greckich tragików.

Siłą wydanej w 1972 roku powieści Roberta Silverberga, nominowanej zarówno do Hugo jak i do Locusa, jest przede wszystkim to, jak sprawnie i przekonująco amerykański autor opisuje wizje Seliga. Istotną rolę odgrywa w nich wypadająca wiarygodnie seksualność (co prawda nie brakuje w jej przedstawianiu stereotypów, takich jak fetyszyzacja kobiecego orgazmu, ale całość relacjonowanych wrażeń brzmi naturalnie). Akcja książki toczy się w częściowo alternatywnych Stanach Zjednoczonych; czas, w którym powstawała i faktyczna rzeczywistość USA tego okresu odbijają się jednak w naturalny sposób w fabule. Przełom w kontaktach Seliga z Toni wiąże się z niezbyt udanym eksperymentem z LSD – przez naszego bohatera odbieranym wyłącznie pośrednio. Istotną rolę odgrywają też psychoanalityczne zapędy wspomnianego wcześniej doktora Hittnera. Przyzwoicie wypada tłumaczenie, pochodzące z wcześniejszego wydania powieści w Polsce, pewne zdziwienie budzi tylko tytuł – angielski oryginał, „Dying Inside”, oznacza jednak coś istotnie innego i lepiej odpowiadającego treści książki.

Postaci głównego bohatera, który odczytuje potrzeby czy lęki innych, trudno nie skojarzyć z Leonardem Zeligiem, tytułową postacią późniejszego o ponad dziesięć lat filmu Woody’ego Allena. Selig w odróżnieniu od Zeliga nie potrafi się fizycznie upodabniać do otoczenia, ale zdolności telepatyczne pozwalają mu się świetnie do środowiska dostosowywać. Nie wykorzystuje tych umiejętności równie bezwzględnie i interesownie jak Nyquist, ba, często traktuje je jak zło konieczne, ale kiedy zaczyna je tracić, czuje się niczym zagubione we mgle dziecko. Nawet telepaci podlegają upływowi czasu, nawet oni przegrywają z entropią. Walka Seliga o pozostanie sobą nie jest pełna rozmachu; tym bardziej przekonująco odpowiada sytuacji słabnięcia naturalnych umiejętności, w której znajdzie się w pewnym momencie niemal każdy z nas. Smuga cienia czeka już całkiem niedaleko.