Wydawca zaznaczył na okładce powieści, że powstała w 2019 r. Nie jest to przypadkowe, ponieważ autorowi udało się (nieumyślnie) „wstrzelić” z fabułą w rzeczywistą epidemię, która zaktualizowała jego wizję, uczyniła bliższą.

Akcja „Skóry” toczy się współcześnie, w świecie, w którym również zapanowała epidemia zmuszająca ludzi do izolacji społecznej i to totalnej. Bowiem każdy kontakt fizyczny z uwagi na wirusa, kończy się śmiercią. Można napisać wręcz, że ludzkość nabrała uczulenia na kontakt fizyczny. Zatem zakazane jest jakiekolwiek wychodzenie na zewnątrz, chyba że w skafandrach ochronnych. Nawet wspólne kontakty w domach rodzinnych musiały zostać ograniczone wyłącznie do formy wirtualnej – rodziny spotykają się przy wspólnych posiłkach spożywanych na wspólnym czacie, każdy mieszka w oddzielnym pomieszczeniu domu itd. A życie coraz bardziej przenosi się do sfery wirtualnej. Co ma swoją cenę – w przypadku rodziny głównej bohaterki (ale zapewne i w przypadku pozostałych) jest to samotność i rozluźnianie więzów rodzinnych. Punktem zwrotnym w tym trwaniu w cichej desperacji („Hanging on in the quiet desperation is the English way” jak śpiewał zespół Pink Floyd w genialnej piosence „Time”) jest moment, kiedy główna bohaterka powieści w trakcie patrolu „straży sąsiedzkiej” spotyka na swej drodze mężczyznę bez kombinezonu, który wydaje się być odporny na wirusa.

Powieść nie jest obszerna, co sprawia, że w zasadzie „na upartego” można ją przeczytać w jeden dzień. Zwłaszcza że nie jest również skomplikowana. Nie dzieje się w niej dużo na pierwszym planie czasowym (współczesnym), więcej akcji jest w planie rozgrywającym się w przeszłości, na początku epidemii, kiedy nie wiadomo jeszcze co się wydarzyło, trwa szum informacyjny, niepewność i walka o przetrwanie. Choć ten plan służy przede wszystkim przedstawieniu tego, jak wyglądała rodzina bohaterki Przed i – częściowo – co ją doprowadziło do tego stanu, w którym ją poznajemy. Niemniej, nawet wtedy fabuła jest ograniczona do tej rodziny i nie prezentuje szerszego planu opisującego zmianę w rzeczywistości mającą wpływ na całe społeczeństwa, czy ludzkość w ogólności. Częściowo to determinuje pewne nieścisłości fabularne lub po prostu wady powieści.

Skoro ludzkość tkwi w zamknięciu i wychodzić można na zewnątrz rzadko i w kombinezonach, to zdziwienie musi budzić fakt, że bohaterka wychodzi w kombinezonie na ulicę i nie panuje tam ruch. Paradoksalnie, musi on się odbywać, bo inaczej społeczeństwo by upadło. Ludziom zamkniętym w domach trzeba dowozić jedzenie, wywozić śmieci, zapewniać inne usługi. Zatem ulice nie mogą być do końca wyludnione – musi się na nich odbywać ruch pojazdów dostawczych, czy służb porządkowych (policji, straży, przedsiębiorstw oczyszczania miasta itp.). I to nawet przyjmując, że na wczesnym etapie rozwoju epidemii mnóstwo ludzi umarło. Bo przecież nie umarli wszyscy, skoro mąż bohaterki pracuje, jej dzieci uczą się w wirtualnej szkole, jedzenie ktoś im dostarcza, środki utrzymania również, funkcjonuje Internet, w którym tętni wirtualne życie. Generalnie, żyją przecież w relatywnie bezpiecznej strefie, kontrolowanej przez rząd i wojsko. Toteż sytuacja, w której samotna na ulicy bohaterka spotyka mężczyznę bez kombinezonu, wydaje się nawet w tej postapokaliptycznej rzeczywistości mało realna. Podobnie jak późniejsze wydarzenia z tym związane.

Te luki widać również w skali mikro. Rodzina bohaterki siedzi zamknięta w oddzielnych pokojach, ale przecież po założeniu kombinezonu mogliby się spotykać i wchodzić ze sobą w interakcje inne niż wirtualne. Zwłaszcza że potęgujące się wyobcowanie i skazanie tylko na kontakt wirtualny może prowadzić w konsekwencji do niestabilności psychicznych – cóż za problem wówczas dla takiego zaburzonego człowieka wyjść z pokoju i doprowadzić do kontaktu fizycznego z członkami rodziny i spowodować „rozszerzone samobójstwo”.

Ta niekonsekwencja świata przedstawionego rzuca się w oczy dosyć szybko i w mojej ocenie wizja stworzona przez autora, choć atrakcyjna i „na czasie”, to jednak wymaga od czytelnika zawieszenia niewiary bardzo wysoko. Liam Brown skupił się na opowieści o rozpadzie więzów rodzinnych, wyobcowaniu, samotności, potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem. Trochę o tęsknocie za światem rzeczywistych interakcji międzyludzkich, za światem wspólnot (od rodzinnych po społeczne). Niestety, autor zapomniał o umieszczeniu tej opowieści w jakimś realistycznym, przekonującym kontekście, w rzeczywistości, która te wszystkie uczucia, emocje uzasadnia zasadami swojego funkcjonowania, która je rezonuje, podkreślając dramat jednostek. Trochę żal, ponieważ powieść jest nieźle napisana i dobrze się ją czyta. Być może nie wymagałoby to jakiegoś drastycznego zwiększania objętości. Dosyć szybko czytelnik zorientuje się, że nie chodzi w tej fabule o akcję i epatowanie pandemią, czy apokalipsą, ani też o ratowanie ludzkości. To opowieść w gruncie rzeczy kameralna, zatem być może inni czytelnicy wybaczą jej to, co wytknięto w recenzji.