Paul Tremblay może być już znany polskiemu czytelnikowi za sprawą powieści „Głowa pełna duchów”, która zebrała w większości dobre recenzje i wprowadziła powiew świeżości do współczesnej literatury grozy, umiejętnie wiążąc klasyczne motywy z nowoczesnym światem. W „Chacie na końcu świata” nie mamy już tej innowacyjności. Tym razem to typowa historia o mniej typowej rodzinie, która staje w obliczu zagrożenia w odciętej od świata chacie nad jeziorem.

Andrew i Eric to homoseksualne małżeństwo, które wychowuje adoptowaną córkę Wen. Zmęczeni szumem wielkiego świata postanawiają odpocząć od cywilizacji w chacie. Wiecie, TEJ chacie. W lesie. Przy jeziorze. Na odludziu. Znacie to miejsce, o ile nie zaczęliście czytać horrorów wczoraj. Ledwie jednak udaje im się rozpakować bagaże, gdy dołącza do nich czwórka nieproszonych gości. Wyglądają dziwnie, zachowują się dziwnie i mówią dziwne rzeczy: nadciąga apokalipsa, a jedyne, co może ją powstrzymać to dobrowolna ofiara. Z człowieka, rzecz jasna.

Z założenia mamy więc mesjanistyczny dylemat – czy poświęcić życie jednostki dla zbawienia świata. Oczywiście to tylko teoretyczne założenie, bo w praktyce sprowadza się ono do tego, czy uwierzyć czwórce dziwaków mówiących o nadchodzącej apokalipsie i konieczności składania ludzi w ofierze. W życiu raczej mało kto by na to poszedł, ale nie mamy do czynienia z życiem, tylko z literaturą i Tremblay będzie próbował nas przekonać do tego, że przedstawiona przez niego sytuacja jest wiarygodna, a dylematy prawdziwe.

„Chata na krańcu świata” jest w dużej mierze jak jej tytuł w polskim wydaniu. Z założenia straszna: bo w końcu mamy tu TĘ chatę i kraniec świata – czyli izolację, zagrożenie, bezbronność i niepewność. W praktyce jednak całość brzmi naiwnie. Może nie aż tak naiwnie, jak rymowany tytuł (w oryginale: „The Cabin at the End of the World”, bez rymu i z „end”, które znaczy nie tyle „kraniec”, ile „koniec” – zarówno w sensie geograficznym, jak i czasowym, czyli apokaliptycznym; tłumacz książki, Paweł Lipszyc, nie popisał się pod tym względem), ale z pewnością równie niegroźnie, to znaczy wprowadza dystans między tym, co przedstawiane, a czytelnikiem. Z takiego dystansu bać się niepodobna.

Paul Tremblay jest z pewnością utalentowanym autorem, o którym jeszcze nieraz usłyszymy. Obawiam się jednak, że tempo pisania jednej książki rocznie (większość z nich nie ukazała się jeszcze w Polsce, poza tu omawianą i wspomnianą wcześniej „Głową pełną duchów”), wyczerpie nawet obiecujący początkowo talent. Zdecydowanie lepiej sięgnąć po „Głowę...”, jeśli jeszcze nie znacie Tremblaya, natomiast "Chatę..." można sobie darować.