Z zainteresowaniem obserwuję różnego rodzaju zjawiska na rynku książki. Po dużej dawce książek na podstawie gier komputerowych czeka nas najwyraźniej nowość w postaci książkowych adaptacji... komiksów. Co prawda mamy tu często zestawienie komiks-film-książka, ponieważ publikacje książkowe towarzyszą – jak w tym przypadku – adaptacjom kinowym i ciężko oprzeć się wrażeniu, że jest to czysto marketingowy zabieg, ale zwiększenie planowanej sprzedaży w taki sposób nie musi od razu rzutować na jakość owych książek, to tylko próba uchwycenia odpowiedniego momentu sprzedażowego. Jak w takim razie prezentuje się powieść Stuarta Moore'a „Marvel X-Men: Saga Mrocznej Phoenix”, będąca adaptacją komiksowej serii?

Pod względem fabularnym mamy tu dużą zgodność z tym, co mogliśmy przeczytać w komiksie Johna Byrne'a i Chrisa Claremonta „Mroczna Phoenix” (wydanej u nas jako 6 tom „Wielkiej kolekcji komiksów Marvela” przez wydawnictwo Egmont). Podczas jednej z misji drużyny X-Menów, mutantów, którzy bronią ludzkości, choć zwykle nie są jej idolami, uczniowie Charlesa Xaviera popadli w kosmiczne tarapaty. Jean Grey, by ratować swych przyjaciół, naraziła się na kosmiczne promieniowanie słoneczne, które okazało się dla niej śmiertelne. Ale nie na długo, bo w amerykańskim komiksie superbohaterskim śmierć rzadko bywa permanentna. Jean powraca więc pod postacią Phoenix, jednak szybko zaczyna ujawniać swoją mroczną, zagrażającą całemu światu stronę.

Ta historia pełna jest emocji – najpierw związanych ze śmiercią Jean Grey, później z dylematem, jaki powoduje Phoenix: X-Meni widzą w niej zarówno zagrożenie, jak i przyjaciółkę. Dzięki takiemu układowi historia wydaje się dobrze skrojoną pod literaturę, gdzie więcej jest miejsca na introspekcje i niektóre aspekty psychiki postaci można oddać lepiej, obszerniej, niż w komiksie. Moore z tej możliwości korzysta, choć wydaje się, że nie do końca. Zwłaszcza postać Grey/Phoenix jest rozpisana niezbyt wyczerpująco, a ponieważ jest centralną postacią i kluczowym elementem powieści – wychodzi to nie najlepiej.

Za to świetnie autor poradził sobie z tym, w czym komiks ma naturalną przewagę: z akcją i dynamiką poszczególnych scen. Powieść bardzo łatwo i szybko się czyta; nie jest zbyt wymagająca, natomiast dostarcza porządnej rozrywki. Moore dynamiczne sceny starć opisuje w przekonujący, obrazowy sposób, pozwalający wyobraźni na niezakłóconą pracę. Na dodatek aktualizuje rzeczywistość superbohaterów i wzbogaca ją o elementy, które nie były dostępne w latach 80. ubiegłego wieku; więc ma też swój wkład w tworzony świat. Niektóre wątki zostały zmienione czy skrócone względem oryginału, jednak w głównej osi fabularnej nie pojawiają się żadne niespodzianki, co dla fanów komiksu pewnie jest tylko dodatkowym atutem.