Markus Trent, żołnierz Wojskowej Obrony Terytorialnej Rammy, uciekając przed trudną przeszłością, decyduje się na wzięcie udziału w misji do Remarku. To sąsiedni kraj, który w wyniku wcześniejszej inwazji Gotan i starć rywalizujących ze sobą sekt religijnych pogrążył się w chaosie. Zadaniem rammańskich żołnierzy jest z jednej strony wspieranie remarskich społeczników w odbudowie kraju i rekonstrukcji podstawowych instytucji publicznych, z drugiej zaś pokonanie wciąż działających na jego terenie terrorystów. Obserwowaną oczami Markusa codzienność uczestniczących w misji oddziałów dominuje konieczność ustawicznego decydowania, z którą kategorią miejscowych ma się do czynienia. Z Rammą wiąże Trenta w zasadzie wyłącznie tęsknota do syna, wyrażająca się w otwierających kolejne rozdziały listach. I ona ma jednak dość abstrakcyjny charakter, gdyż chłopiec mieszka z matką i od lat nie utrzymuje z ojcem żadnych kontaktów. Polityczna, wojskowa, a nawet geograficzna rzeczywistość misji, oparta na patrolach, zasadzkach i zawiązujących się między żołnierzami przyjaźniach oraz konfliktach w oczywisty sposób odwołuje się do autentycznych ekspedycji pokojowych w Iraku. Dopiero po stu stronach powieści wkraczają w nią na poważnie elementy fantastyczne; niezwykłe zdarzenia koncentrujące się wokół wysuniętej bazy Distortion. Doświadczający dziwnych wypadków koledzy Markusa popadają w szaleństwo, twierdząc, że umarli. On sam zaczyna słyszeć przerażające głosy. Gdy zdobywa informacje świadczące o tym, że teren Distortion budził głębokie zawodowe zainteresowanie fizyków kwantowych, przekonuje się, że kryjąca się tam tajemnica wpłynie nie tylko na losy misji w Remarku, ale i całego powieściowego świata.

„Distortion”, nowa powieść Cezarego Zbierzchowskiego, łączy w sobie próbę realistycznego odtworzenia atmosfery i warunków panujących na współczesnych misjach wojskowych z fantastyczną prozą psychologiczną i elementami (fantastyczno)naukowymi. Zdecydowanie najciekawszym aspektem książki jest ten drugi, będący zresztą znakiem rozpoznawczym wcześniejszych tekstów ze świata Rammy. Zajmująca pierwszą część „Distortion” opowieść o żołnierskim losie sama w sobie jest wiarygodna, uczciwa, szczegółowa i… na swój sposób schematyczna oraz niezbyt oryginalna. Czytelnikom wyobrażającym sobie wojnę jako radosną eskapadę szlachetnych rycerzy albo jako ustawiczną jatkę, w której biorą udział zdemoralizowani brutale powieść może otworzyć oczy, ale tym o nieco dojrzalszym spojrzeniu na wojskową rzeczywistość nie powie wiele nowego. Zbierzchowski traktuje swoich bohaterów ze śmiertelną powagą, nie ukrywając fascynacji wojskowością. Czasami aż prosi się o odrobinę lekkości czy ironii, która rozładowałaby ton narracji (tak jak dzieje się to w jednej z najlepszych powieści o misjach w Iraku, „Długim marszu w połowie meczu”). Również próby naukowego uzasadniania tajemnic „Distortion” są, przynajmniej do pewnego momentu, niezbyt udane: narrator wydaje się usprawiedliwiać autora, tłumacząc, że wszak kwantowofizyczne argumenty zwykle brzmią jak manipulacje wyrafinowaną terminologią.

Tym, co „Distortion” broni, jest powtarzający się w prozie Zbierzchowskiego wątek rozpaczliwego, wręcz irracjonalnego szukania sensu ludzkiego losu, a raczej prób mierzenia się z tym, jak żyć, gdy tego sensu brak. Chwilami Markus znajduje motywację do walki z reprezentowaną przez nadprzyrodzone zjawiska pustką w uczuciu do miejscowej tłumaczki, w lojalności względem kolegów czy w niemal zwierzęcej woli przetrwania, ale jego lęk nie staje się przez to ani trochę mniejszy. Paradoksalnie to właśnie fantastyczne elementy powieści, odgrywające w miarę rozwoju akcji coraz większą rolę w tragicznych wyborach rammańskich żołnierzy, pozwalają pokazać głębszą prawdę o wojskowych; a raczej po prostu o ludziach. I to ten aspekt „Distortion” pozostaje na długo w pamięci, nawet jeśli serce czytelnika nie bije szybciej na wieść o transporterach opancerzonych.