Alex Hergensheimer, mieszkaniec Unii Północnoamerykańskiej i młody pastor Kościołów Zjednoczonych na rzecz Obyczajności, podczas podróży po Polinezji pochopnie decyduje się na zakład związany z przejściem po rozżarzonych węglach. Omdlenie związane z podjętą próbą nie kończy się poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, ale kiedy Alex wraca na pokład statku, szybko orientuje się, że trafił do kajuty i w świat Aleca Grahama. Ten ostatni mieszka na stałe w Stanach Zjednoczonych, romansuje z duńską stewardesą Margrethe, a w okrętowym sejfie trzyma milion dolarów w gotówce. Co więcej, nikt, włącznie z Margrethe, nie odróżnia go od Hergensheimera, nikt oprócz narratora nie widzi też nic dziwnego w tym, że niepostrzeżenie zmieniły się obyczaje, technologie, nazwy czy historia. Gdy Alex (czy też Alec?) decyduje się opowiedzieć o swym doświadczeniu pięknej Dunce, ta nadal uważa go za Grahama, zrzucając winę na nagłą amnezję. To wytłumaczenie przestaje być wiarygodne, gdy w statek uderza góra lodowa, a tym razem już obydwoje protagonistów ląduje w następnej rzeczywistości.

Tak zaczyna się desperacka podróż przez kolejne różniące się nieco od siebie światy, na której opiera się fabuła "Hioba. Komedii sprawiedliwości". Wznawiana w Polsce po 27 latach przez Rebis, a oryginalnie opublikowana w 1984 roku powieść Roberta Heinleina otwarcie nawiązuje z jednej strony do historii biblijnego Hioba, a z drugiej do pochodzącego z 1919 roku tekstu "Jurgen. Komedia sprawiedliwości" autorstwa Jamesa Brancha Cabella. Powieść Cabella, wciąż w Polsce niewydana, uznawana jest często za prekursorkę fantastyki humorystycznej. Niewątpliwie komediowy charakter ma też omawiany tekst Heinleina. Co prawda Alexa podobnie jak Hioba wciąż dotykają niespodziewane boskie ciosy, przerzucające go w kolejne rzeczywistości i uniemożliwiające choćby odłożenie pieniędzy na spokojny powrót do domu, czy też do tego, w co dom się zmienił, ale za to pocieszać go może towarzystwo nader atrakcyjnej - i często nagiej - partnerki. W miarę czasu coraz istotniejszą rolę odgrywa w powieści specyficzna religijność głównego bohatera, będąca pastiszem wiary protestanckich wspólnot amerykańskich opierających się na dosłownym odczytywaniu Biblii i rygoryzmie obyczajowym. Głównym zmartwieniem byłego pastora, uznającego, że w obliczu zmian rzeczywistości niewątpliwie zbliża się koniec świata, jest zbawienie Margrethe, której bliżej jest do wyznawania Odyna niż do chrześcijaństwa i która podejrzewa, że przyczyną nagłych przemian mogą być złośliwe sztuczki Lokiego. Do zabawnych sytuacji doprowadzają też spięcia między konserwatywnym nastawieniem Alexa a gotowością jego towarzyszki do szerokiego prezentowania swych wdzięków (z których nota bene eks-pastor chętnie korzysta).

Opisywane gawędziarskim tonem peregrynacje pary protagonistów przez różne wersje Ameryki Północnej zaczynają w pewnym momencie być nieco nużące, ale wynagradza to efektowna końcowa część powieści, prowadząca Alexa zarówno do nieba, jak i do piekła. Tradycyjne odczytywanie Biblii zostaje tu sparodiowane przez Heinleina bezwzględnie; trudno się nie domyślić, która z tych dwóch pośmiertnych krain okaże się bardziej atrakcyjna...

Choć "Hiob. Komedia sprawiedliwości" nie należy do najwybitniejszych powieści amerykańskiego autora, takich jak choćby "Luna to surowa pani" i trudno oczekiwać od niej poważniejszego dyskursu religijno-filozoficznego, jako literatura rozrywkowa sprawdza się zupełnie przyzwoicie. Przy okazji wspominania książek napisanych dawniej warto jeszcze raz zauważyć, że najwyższa pora by na polskim rynku pojawił się przekład inspirującej "Hioba" powieści Cabella.