„Krew Świętego” to trzeci tom cyklu „Wielkich Płaszczy” autorstwa Sebastiena de Castella, archeologa z wykształcenia, który postanowił zostać pisarzem. Po debiutanckim tomie „Ostrze zdrajcy” i udanej kontynuacji pod postacią „Cienia rycerza”, de Castell nie przestaje mnie zaskakiwać. Ale po kolei.

„Wielkie Płaszcze” wydały mi się początkowo serią zgrabnie skrojoną, żywą, ale niezbyt zaskakującą, przeciętną fabularnie, nastawioną głównie na dostarczanie niewyszukanej rozrywki fanom lekkiej fantastyki. I tak w zasadzie pozostało, de Castell zrobił na mnie wrażenie czymś innym. „Cień rycerza”, drugi tom cyklu, po którym spodziewałem się typowego odcinania kuponów od „jedynki”, okazał się zaskakująco dobry. Lepszy od otwarcia. Postaci były lepiej poprowadzone, ich psychologia lepiej zgłębiona, fabuła bardziej złożona i wciągająca. Teraz, w trzecim tomie, tę wzrostową tendencję udało się zachować.

Historia Krwi Świętego jest najciekawsza z dotychczas przedstawionych, głównie ze względu na zapowiadaną w tytule problematykę religijną. Kiedy chaos w królestwie Tristii nasila się, walki o władzę trwają, pojawia się inny problem: giną Święci. Kapłani chcą wykorzystać okazję i w ten sposób zbić kapitał polityczny, posuwając się nawet to odnowienia instytucji Inkwizycji. Głównemu bohaterowi „Wielkich Płaszczy”, Falcio, oraz jego najbliższym kompanom takie rozwiązanie nie jest na rękę, postanawiają więc samodzielnie poznać tożsamość mordercy. Ale czy uda im się go odnaleźć i pokonać?

Jak w poprzednich tomach, mamy tu zawiłe intrygi i dużo akcji, ale fabuła jest nawet lepiej skonstruowana. Powieść bardzo wciąga i trudno się od niej oderwać, a de Castell udowadnia, że jego pomysł na zmianę zawodu był bardzo dobry. Przed nami tylko jeden tom tej serii i wszystko wskazuje na to, że czeka nas wspaniały finał. Jeśli jesteście z Falcio od „Ostrza zdrajcy”, pewnie nie trzeba was namawiać na tę lekturę. Jednak jeśli z jakichś powodów „Krew Świętego” trafiła wam do rąk, a nie znacie poprzednich tomów... w zasadzie możecie podejść do lektury. Pewne wątki nie będą jasne, ale wydaje mi się, że opowiedziana historia jest na tyle integralna, by nadawała się na samodzielną lekturę. A gdy się wam spodoba, pewnie i tak nadrobicie poprzednie części.