Lars Powderdry, naczelny (a w zasadzie jedyny) projektant mody broniowej całego Za-Bloku, nie czuje się zbyt pewnie. Ustalone między Za-Blokiem a Oko-Wschodem status quo w pewnym sensie nie wymaga od Powderdry’a zbyt wiele wysiłku. Wchodzenie w kolejne transy w celu generowania nowych modeli broni jest dość rutynowe, a uzyskiwane podczas wizji projekty i tak błyskawicznie, jak zapowiadał to już prorok Izajasz, ulegają „przekuciu na lemiesze” (Iz 4,2), zwanemu też „zlemieszowaniem”, czyli przybierają jak najbardziej cywilne, bezpieczne funkcje. Pozycja Powderdry’a w firmie wydaje się pewna, nieprzypadkowo nazywa się ona w końcu „Mr Lars, Incorporated”, a paryskie biuro prowadzi seksowna i inteligentna kochanka Larsa, Maren Faine. Główny projektant czuje jednak bliżej nieokreślony lęk: wie, że jego zwierzchnik, generał Nitz, musi dysponować kimś, kto w każdej chwili mógłby go zastąpić, przeciętnych prościaków traktuje z mieszanką lekceważenia i pogardydoświadcza też niejasnej fascynacji swoją odpowiedniczką z Oko-Wschodu, tajemniczą Lilo Topczewą. Odgrywający rolę psychoterapeuty, a pochodzący z jednego z transów Larsa model 202, Staruszek Orville, sugeruje, że przyczyną mentalnego rozchwiania projektanta jest obawa przed twórczą impotencją. Wkrótce jednak okaże się, że kłopoty mężczyzny, jego wojskowych zwierzchników, ich wschodnich rywali, a wręcz całej ludzkości, są znacznie poważniejsze.

Choć „Cudowna broń”, o której mowa, to jedna z mniej znanych powieści Philipa K.Dicka, to już ten opis zapewne pozwala się domyśleć, że chodzi o jedną z powieści słynnego Amerykanina. W istocie w książce pojawiają się dziesiątki sztandarowych Dickowskich motywów: wielopoziomowa rzeczywistość, do której dostęp umożliwiają chemiczne środki rozszerzające świadomość (albo po prostu szaleństwo), zabawki stające się bronią czy też bronie odgrywające rolę zabawek, androidy, podróże w czasie i zdeformowane wizje zimnowojennych zmagań. Wiele z aspektów powieściowej rzeczywistości poznajemy niejako mimochodem: mnie szczególnie urzekł wątek pokazujący w ironicznym zwierciadle realizację demokratycznych ideałów przez powierzanie (złudzenia) władzy typowcom, najprzeciętniejszym przedstawicielom społeczeństwa, którzy rzecz jasna doskonale „wiedzą”, że są absolutnie wyjątkowi. Ironia pojawia się zresztą też w kluczowym aspekcie fabuły. Działalność projektantów broniowych, na pozór wyjątkowo poważna, w istocie jest wielkim humbugiem. Przynajmniej do momentu, w którym zagrożenie zewnętrzne nie sprawi, że stanie się absolutnie fundamentalna…

„Cudownej broni” brakuje rozmachu „Trzech Stygmatów Palmera Eldritcha”, uroku „Ubika” czy głębi wizji „Człowieka z Wysokiego Zamku”, a wiele z poruszanych w powieści przelotnie wątków aż prosi się o rozbudowanie. Ten ostatni fakt można traktować jako swoistą zachętę do samodzielnego zastanawiania się nad tymi aspektami powieściowego świata, które z jednej strony wydają się karykaturalne, z drugiej zaś uderzająco przypominają niektóre cechy naszej, XXI-wiecznej rzeczywistości. Tym tropem podąża też bardzo ciekawa przedmowa Michała Cetnarowskiego, zahaczająca o wiele fascynujących aspektów twórczości Amerykanina, podkreślająca zaskakującą aktualność jego tekstów i szukająca literackich powodów ich wyjątkowości. Choć Dick zmarł już ponad trzydzieści lat temu, jego powieści i opowiadania podlegają „lemieszowaniu” (rozumianemu choćby właśnie jako próby reinterpretacji) intensywniej, niż kiedykolwiek wcześniej.