Robert Szmidt znany jest głównie z postapokaliptycznych klimatów. Teraz prezentuje opowieść humorystyczną w realiach fantasy.

Już od pierwszych stron zaczynają się nawiązania. Do książek, filmów, komiksów, muzyki, gier, faktycznych zdarzeń, słynnych cytatów wielkich myślicieli. Co strona to nawiązanie. Obcy. Potem Szmidt parodiuje słynną ‘Dumkę na dwa serca’. Potem w pewnej bitwie czytamy o dwóch grunwaldzkich mieczach. Śmieeeszne. Nawiązań jest masa i chętnie kilka wymienie:

Shrek, Władca Pierścieni, Conan, Bitwa pod Grunwaldem, ‘Dumka na dwa serca’, cykl Alien, Xena, Wiedźmin, Harry Porter, Gwiezdne Wojny, Shrek, James Bond, większość znanych bajek dla dzieci, znane twierdzenia wielkich filozofów... Starczy. Wiele pominąłem, bo znawcą filmu, literatury i historii nie jestem aż takim. Ale Robert Szmidt jest i najwyraźniej chce się tym popisać. To nie jest śmieszne. Mieliśmy otrzymać ‘ushrekowienie gatunku’, nie wyszło. Jest różnica między ciągłym odwoływaniem się do czegoś, a parodią. Bo to odwoływanie się Szmidta nie śmieszy, śmieszne jest tylko z założenia. Założeń tych autorowi staremu autorowi tekstów science fiction zrealizować się nie udało. Nie przeczę, czasem uśmiech zagościł u mnie na ustach, ale tylko czasem wśród mozolnego przebijania się przez powieść. Przekręcenie czegoś, sam fakt wymienienia, nie wywoła od razu u czytelnika ataku śmiechu!

Męczy styl Szmidta. Autor czasem kleci zdania jak uczeń podstawówki a nie zawodowy pisarz. Wiele razy raziło to mocno. Błędy stylistyczne są spore. W wielu miejscach styl mający udawać starodawny miesza się z jak najbardziej współczesnym. Zdania są tak długie, poprzecinane przecinkami i pomieszane, że Szmidtowi przypadłby się powrót do szkolnej ławki. Wprawnemu pisarzowi to nie przystoi.

Nie mówię, że ‘Zaklinacz’ jest gniotem kompletnym. Jest dobrym przerywnikiem między kolejnymi opasłymi tomiszczami, przez które się przedzieram. Czasem można się uśmiechnąć, konwencja przyjemna. Jednak autor jakby nie patrzeć pomysł miał i go popsuł. Tak więc nic ponad 4 w skali 10 przydzielić nie mogę.

My w ciemnościach pożerani