Patronat
Hoyle, Fred - "Czarna chmura"
Grimwood, Ken - "Powtórka" (wyd. 2024)
Ukazały się
Pilipiuk, Andrzej - "Okiść"
King, Stephen - "Im mroczniej, tym lepiej"
King, Stephen - "Im mroczniej, tym lepiej" (twarda)
Black, Holly - "Więzień Bez Tronu"
Wielgus, Grzegorz - "Pieśń zemsty"
Kisiel, Marta - "Mała draka w fińskiej dzielnicy"
Tolkien, J.R.R. - "Kształtowanie Śródziemia"
Niven, Larry & Pournelle, Jerry - "Pyłek w Oku Boga"
Linki
|
|
|
Wydawnictwo: Rebis Tytuł oryginału: Children of Time Tłumaczenie: Jarosław Rybski Data wydania: Lipiec 2017 ISBN: 978-83-8062-182-4 Oprawa: miękka Format: 132×202mm Liczba stron: 560 Cena: 39,90 zł Rok wydania oryginału: 2015
|
Ostatnimi czasy tematyka ekologiczna w SF ma się całkiem nieźle. Schemat scenariusza przedstawia się następująco: ludzkość dała ciała, przesadziła z eksploatacją środowiska naturalnego, konfliktami zbrojnymi i mało przemyślanym rozwojem technologicznym. Taka czy inna katastrofa dopina całość i nie mamy już czego szukać na starej, dobrej Ziemi. Pakujemy więc garstkę szczęśliwie ocalałych do międzyplanetarnej arki z nadzieją, że odnajdą nowe miejsce do życia i ludzkość dostanie jeszcze jedną szansę. Ale jak ją wykorzystają? Czy powtórzą mechanizmy prowadzące do samozagłady? Czy dogadają się z innymi rasami, jeśli przyjdzie im współdzielić glob?
Wspomniany schemat funkcjonuje w fantastyce naukowej już od dłuższego czasu, ponieważ pozwala popisać się autorom zarówno tworzeniem "od zera" nowych światów (tzn. nowych planet z ich klimatem, fauną i florą), jak i przeprowadzaniem społecznych eksperymentów. Dodatkowo realizuje on jeden z ważnych aspektów literatury fantastycznonaukowej: jej realne zaangażowanie (ekologiczne, polityczne) mimo programowej fikcyjności. Jednakże, jak każdy schemat fabularny, może on zostać zrealizowany w sposób mniej lub bardziej ciekawy, mniej lub bardziej wiarygodny.
„Dzieci czasu” są przykładem realizacji świetnej. Adrian Tchaikovsky powiela pewne rozwiązania, ale sposób, w jaki to robi, oraz jego indywidualny wkład w nadbudowę fabularną, rekompensują tę zasadniczą wtórność. Bo choć powieść faktycznie otwiera ekspedycja w poszukiwaniu nowego domu dla ludzkości zmuszonej opuścić matecznik, autor zaskakuje nas przynajmniej dwoma innowacyjnymi rozwiązaniami.
Po pierwsze, równolegle do przygód grupy ludzi, otrzymujemy historię... cywilizacji pająków. O tak, w wyniku eksperymentu z wirusem, który poszedł niekoniecznie tak, jak planowano, kolonia pająków szybko się rozrasta, a nanowirus staje się akceleratorem ich rozwoju cywilizacyjnego i biologicznej ewolucji. Tu należy wspomnieć o edukacji i pasji Tchaikovsky'ego, którego znajomość historii naturalnej i zwyczajów owadów jest... dziwna, choć imponująca zarazem. I pisarz ten z pewnością potrafi przekuć pasję na literaturę - zaraża czytelnika jeśli nie miłością, to przynajmniej sympatią do stworzonych przez siebie owadzich bohaterów.
Druga rzecz, to kilka chwytów pozwalających Tchaikovsky'emu igrać z czasem fabularnym. Z jednej strony dalekogwiezdny lot zajmuje wiele czasu, o wiele więcej, niż pozwalałby na to biologiczny cykl życia jednego pokolenia. A zatem bohaterowie „Dzieci czasu” muszą korzystać ze znanych w literaturze SF komór hibernacyjnych, pozwalających im rozciągnąć długość swojego życia. Inaczej mają się nasi pajęczy bohaterowie. Żyją krótko, ale ich życie wykracza poza indywidualne ramy. Trwają w społeczeństwie, które budują. Tchaikovsky bierze to dość dosłownie: w każdym kolejnym pokoleniu pająków powtarzają się imiona z pokolenia ich rodziców. Mamy więc szereg postaci noszących to samo imię, jednak za imieniem stoją również geny i społeczna pamięć. Oba te rozwiązania są ciekawe, ale prezentują się najlepiej dopiero zestawione ze sobą.
„Dzieci czasu” wychodzą z dość ogranej historii, opowiadają ją na nowo i robią to we wciągający sposób. Szczerze powiedziawszy, "owadzie" partie wypadają tu nawet lepiej, niż "ludzkie". Widać, jak pozytywnie skutkuje wplatanie pozaliterackich pasji do tworzonych przez siebie światów.
Autor: Aleksander Krukowski
Dodano: 2017-09-22 18:20:24
Sortuj: od najstarszego | od najnowszego
Beatrycze - 19:35 22-09-2017
Tak tylko się doczepię, że pająki to nie owady, choć jedne i drugie należą do stawonogów.
I w sumie co tu dziwne? Myślę, że ludzie, którzy naprawdę z pasją podchodzą do biologii nie podzielają podejścia na zasadzie "a fu, robal!". Różnorodność form jest czymś co zdumiewa i zachwyca, a z drugiej strony wszystko to jest zbudowane na wspólnym fundamencie (np. można wskazać homologiczne geny, które sterują ustalaniem się ogolnego planu budowy ciała muchy i człowieka).
asymon - 13:17 23-09-2017
Dopisuję do listy, bo przyznam że okładka mnie zniechęciła.
|
|
|
Artykuły
Plaża skamielin
Zimny odczyt
Wywiad z Anthonym Ryanem
Pasje mojej miłości
Ekshumacja aniołka
Recenzje
Harpman, Jacqueline - "Ja, która nie poznałam mężczyzn"
Baldree, Travis - "Księgarnie i kościopył"
Herbert, Brian & Anderson, Kevin J. - "Dziedzic Kaladanu"
Lee, Fonda - "Dziedzictwo jadeitu"
Fonstad, Karen Wynn - "Atlas śródziemia"
Fosse, Jon - "Białość"
Hoyle, Fred - "Czarna chmura"
Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"
Fragmenty
Silverberg, Robert - "W dół do ziemi" (Wymiary)
Niven, Larry & Pournelle, Jerry - "Pyłek w Oku Boga"
Silverberg, Robert - "Księga czaszek"
Scalzi, John - "Wojna starego człowieka" (Wymiary)
Grimwood, Ken - "Powtórka"
Lewandowski, Maciej - "Grzechòt"
Howard, Robert E. - "Conan. Księga druga"
Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku" #2
|