Trzecia część (zaplanowanego na siedem) cyklu „The Bone Season” jest fabularnie „najlżejszą” z dotychczasowych. Intryga jest dosyć prosta.

Główna bohaterka, Paige, zostaje zwierzchniczką jasnowidzów w Londynie. Staje na czele organizacji i musi zmierzyć się z kolejną odsłoną konfliktu z Sajonem. Tym razem chodzi o Tarczę Czuciową – coś w rodzaju potężnego „odbiornika” sygnałów GPS, którymi w tym przypadku są jasnowidze. Dzięki niej można ich wszystkich zlokalizować i wyłapać. Paige nie może na to pozwolić. I podejmuje się misji, aby powstrzymać wrogów i zniszczyć urządzenie. Pomaga jej oczywiście Naczelnik i zaufana drużyna. Niestety, Paige mimo że została przywódczynią – dalej zachowuje się jak wolny strzelec. Albo nie może, albo nie potrafi korzystać z przywilejów władzy, a przede wszystkim z ludzi, którym przewodzi (lub autorka nie potrafi się zmierzyć z nową pozycją jej bohaterki).

Cały ten ambaras z poprzedniej części, w której Paige musiała władzę zdobyć, wydaje się zatem trochę zmarnowany fabularnie. Fakt, że stając się Zwierzchniczką nie zostaje panią życia i śmierci jak despotyczna władczyni. Ale mimo wszystko trudno wierzyć w sens zdobycia tejże władzy. W zasadzie jedynym argumentem za tym było pokonanie poprzednika bohaterki, który okazał się, no cóż, Zły. Zaś Paige jest dobra, odważna, ale i pełna wątpliwości; czy się nadaje do tej roli, a przede wszystkim do roli przywódczyni rebelii. Te wątpliwości okazują się mieć racjonalne umocowanie, ale nie ma co zbyt dużo zdradzać z fabuły.

Rzecz w tym, że w trzecim tomie można chyba było już oczekiwać jakiejś zmiany w zachowaniu bohaterki. Tego, że zmierzy się z ciężarem odpowiedzialności w inny sposób niż uświadamianiem czytelnika, że nie wie, czy się nadaje. Do tego bohaterce zdarza się dąsać jak infantylnej nastolatce. Ale, na szczęście, nie za długo. Poza tym może to tylko męski punkt widzenia recenzenta. Mężczyzna na jej miejscu chyba jednak tak by się nie dąsał, kiedy bliska osoba płci przeciwnej nie stawałaby po jego stronie. I miałby rację, co bohaterce zostaje boleśnie uświadomione, kiedy wpada w pułapkę.

To, że fabuła w tym tomie jest questowa, może nieco przeszkadzać. Choć, ostatecznie, prowadzi to do interesującego przełomu z punktu widzenia całości. Niemniej o tym przyjdzie się przekonać w kolejnej części. Po stronie korzyści należy wciąż zapisywać to, że również „Pieśń Jutra” jest nieźle napisana, ma przyzwoite tempo. Do tego w tej części bohaterowie często zmieniają lokacje, więc widać też, że autorka postarała się w zakresie rozbudowy świata. Kolejna część zapowiada istotne zmiany, zarówno jeśli chodzi o lokacje, jak i rolę Paige i Naczelnika. Zatem można będzie chyba liczyć na coś w rodzaju nowego początku. Trudno przewidzieć, czy okaże się to dobry posunięciem. Wprowadza bowiem trochę chaosu, co może świadczyć zarówno o braku wykrystalizowanej koncepcji na całość, jak i o świeżych pomysłach.