Książka jest zbiorem czterech dość różnych opowiadań osadzonych w rosyjskich realiach lub z rosyjskiego punktu widzenia pisanych. Podchodziłem doń z nieskrywaną ciekawością.

Pierwsze opowiadanie – „Czas apokalipsy" – opowiada o powstających z grobów kościotrupach żołnierzy Wehrmachtu. Wróży to ponoć wielkie zmiany. Jak się z czasem okazuje, całe życie ludzkości ma się niebawem diametralnie... zmienić. I na nic zdadzą się eskadry myśliwców, szybkie nawrócenia czy też naukowe poszukiwania... „Nie ma żadnej inwazji – zwykły Koniec Świata i basta!”. Zagadkowe stwierdzenia, prawda? Dodam też, że niekoniecznie stuprocentowo prawdziwe.

Tytułowy „Władca mórz” opowiada o prezencie, jaki otrzymał od swoich budowniczych Piotr I Wielki. Jest nim drewniana łódź podwodna, którą car wykorzystuje w wojnie ze Szwedami. Jej prowadzeniem zajmują się dwaj bracia, synowie hrabiego Miagkowa: Iwan i Jakow. „Ojciec miał podwójną dewizę „siłą i sprytem”, synowie zaś odziedziczyli podzieloną - i oczywiście Iwanowi dostała się siła, a Jakowowi spryt”. Bracia wraz ze swoją załogą wykonują wiele misji w służbie jego cesarskiej mości, jednocześnie wchodząc coraz bardziej w dorosłe życie i jego problemy.

„Feniks" to historia samotnego mściciela, obdarzonego zdolnością replikowania swego ciała, który eliminuje rosyjskich mafiosów. Jego prywatna vendetta ma się powoli ku końcowi. Mija bowiem dziesięć lat od wydarzenia, które zmieniło jego życie w ciągłą zemstę. W końcu zbliża się do upragnionego celu, który ma mu dać wytchnienie... Jego działania są skrupulatnie odnotowywane w milicyjnych raportach. Przewijają się one przez całe opowiadanie, swoim urzędowym charakterem nadając mu charakterystyczny ton. Sami milicjanci miewają kłopoty nie tylko z głównym bohaterem czy przestępcami. Wystarczy wspomnieć, że „mundurów w obwodowej składnicy MSW nie było i aktualnie wydawano je tylko tym, którzy wyjeżdżali do Azji Środkowej pilnować Czeczenów w ich niepodległej republice”. Podobnych ironicznych tekstów jest w opowiadaniach Siniakina więcej. Często wyśmiewa w nich współczesną rosyjską rzeczywistość.

„Nudny wieczór na Marsie” jest opowieścią o tym, jak międzynarodowa wyprawa załogowa umila sobie życie psotami i zakładami. Głównym motywem przewodnim jest konkurs na najciekawsze nieprawdopodobne i tajemnicze wydarzenie, które można realistycznie wyjaśnić. „Najważniejsze, że na Belzebubie znajdowało się to samo osławione piekło, którym straszą nas rozmaici kapłani, kiedy przestajemy ich karmić pieniędzmi”. Jak widać, opowieści są naprawdę niesamowite. Nagrodą w konkursie jest koniak, którego istnienie również nie jest tak do końca przesądzone. Przyznam, że to opowiadanie wzbudziło u mnie, zagorzałego fana fantasy, jakiś apetyt na fantastykę naukową w chociażby tak krótkiej formie.

Dobór opowiadań jest zarówno zaletą zbioru jak i jego wadą. Wadą, bo każde z nich jest zupełnie inne od reszty, co nieco wybija z rytmu czytania. Zaletą, bo poznajemy twórczość autora w różnych rodzajach fantastycznej konwencji. Mamy też do czynienia z quasi historyczną minipowieścią. „Władca mórz” jest jednak bardziej zabawą niż opowieścią osadzoną w faktycznych realiach. Dlaczego? Ponieważ jeden z jej bohaterów, car Piotr I Wielki, jawi się czytelnikowi niczym mądry, inteligentny, czasem tylko nieco zawadiacki władca, a w istocie był przecież wielkim okrutnikiem, momentami nawet szaleńcem, o czym pisze w posłowiu Andrzej Sawicki.

Siniakin jest określany przez wydawcę mianem rosyjskiego Pilipiuka. Prawda to czy fałsz? Dobrze to czy źle? No cóż, nie tak łatwo to stwierdzić. Na pewno zaletą pisarza jest umiejętność zabawy motywami i schematami. Wielokrotnie zdarzyło mi się podczas lektury uśmiechnąć, choć spora część smaczków jest nieco zawoalowana. Sęk w tym, aby je wyłapać. Siniakin na pewno nie pisze w sposób identyczny jak Pilipiuk, ale jest doń nieco podobny. Jego utwory mają jednak sporą dozę oryginalności, własnej odrębności, co dobrze o świadczy autorze i jego twórczym potencjale. Charakterystyczną cechą wszystkich opowiadań jest ich otwarte, może nawet bardzo, zakończenie. Niby historia dobiega końca, niby już się domyślamy co się stanie a tu... Autor urywa opowieść, pozostawiając nas w niepewności. Rozmaite niedomówienia skłaniają nas do tworzenia własnych, alternatywnych zakończeń danej historii.

Książkę wydano starannie, druk jest wyraźny i prawie bezbłędny (kilka literówek). W kilku miejscach był też trochę za słaby. Cieszę się, że dzięki wydawnictwu Solaris mogłem zapoznać się z próbką rosyjskiej fantastyki, którą w wykonaniu Siergieja Siniakina szczerze polecam.