„Konstytucja” Nicka Webba jest pierwszą częścią trylogii „Stara Flota”. To typowa, szybko przyswajalna militarna space opera nastawiona wyłącznie na rozrywkę. A cel ten jest realizowany poprzez powielanie gatunkowych schematów; zatem czytelnik, który oczekiwać będzie czegoś więcej, zawiedzie się srodze.

Punkt wyjścia, to – oczywiście – atak Obcych na ludzkość. Drugi, bo pierwszy miał miejsce dużo wcześniej. A potem Obcy zniknęli i nie było po nich ani widu, ani słychu. Coś się kojarzy? Żadna to nowość, każda space opera zaczyna się mniej więcej tak samo. Ludzkość żyje sobie spokojnie zjednoczona i pokojowa. Bohaterem jest kapitan pewnego statku kosmicznego, tytułowej „Konstytucji”. Jest to jednostka przestarzała i zaraz ma być wycofana z użytku i przerobiona na muzeum. Jeśli teraz nic się czytelnikowi nie skojarzy, to znak, że nie oglądał „Battlestar Galactica”. Kapitana i jego dzielną załogę „uratuje” najazd Obcych, którzy pojawiają się w ludzkim kosmosie siejąc zniszczenie. A na ich drodze staje „Battlestar Galactica”, to jest, przepraszam, „Konstytucja”. Bo to jej starość okaże się jej największą zaletą. Potem wystarczy już tylko zwyciężyć, ale to bułka z masłem.

Bohaterowie również nie są skomplikowani. Ci dobrzy są po prostu dzielni, oddani i bystrzy. Wystarczy, że kapitan krzyknie, że potrzebuje odpowiedzi, i zaraz ją uzyskuje. Aby nie było monotonnie, przeciwnikami okażą się nie tylko Obcy, ale także niektórzy ludzcy politycy. No dobra, jeden, który nie oprze się pokusie knucia przeciwko dobrym, nawet w obliczu zagłady ludzkości.

Powieść nie jest zbyt długa. Napisana jest dosyć dobrze (tj. mógłbym wymienić gorsze space opery tego rodzaju), zatem przeczytać ją można szybko i bez bólu. Choć z pewnym znużeniem, kiedy w miarę rozwoju akcji to, co się wydarzy na kolejnej stronie, a nawet w następnych rozdziałach, nie okazuje się żadną tajemnicą. Co więcej, z góry wiadomo, jak to się wszystko skończy. Trudno w tym przypadku pisać o jakichkolwiek emocjach w trakcie lektury. Co naprawdę cieszy, to fakt, że autor postanowił całą historię zakończyć w trzech częściach. „Konstytucję” można polecić wielbicielom gatunku, albo poszukiwaczom lekkiej, łatwej, choć średnio przyjemnej fantastyki. Ale czy warto czytać powieść, którą się zapomina zaraz po przeczytaniu?