Piąty odcinek szóstego sezonu był w mojej ocenie najlepszym w tej serii. Przyroda dąży do równowagi, więc natychmiastowo twórcy „Gry o tron” zaserwowali epizod wyjątkowo przeciętny. Poniekąd ich decyzja jest zrozumiała: część prezentowanych wątków już wybrzmiało, więc konieczne jest wprowadzenie nowych postaci i zawiązanie kolejnych intryg. Nie oznacza to jednak, że należy to robić w taki sposób: jakby chciano wszystkie mniej ciekawe pomysły upchnąć na raz.

Najpierw o rzeczach przyjemnych, czyli o tym, co w tym odcinku wyszło. Było tego niewiele, ale podobało mi się rozegranie wątku w Królewskiej Przystani: przyniósł niespodziankę i nie ma co żałować, że obyło się bez spodziewanej rozpierduchy. Wielki Wróbel znów wykiwał arystokrację i urobił Tommena po swojemu, chociaż akurat należałoby się spodziewać, że w kluczowym momencie będą oni kontrolować, gdzie jest król i co robi. W każdym razie związanie władzy z wiarą może dać interesujące rezultaty – tym bardziej, że w pełną przemianę Margraery nie wierzę. Niezła była także scena z Lannisterskimi bliźniakami, które jeszcze się nie poddają i będą snuć dalsze swoje plany. A Jaime przeniesie się w miejsce, w którym najwyraźniej będzie się sporo działo: do Riverrun.

Właśnie, odcinek ten przyniósł kilka mniej lub bardziej zaskakujących powrotów sprzed kilku sezonów. Znów pojawił się dziadek Frey; i znów wypada dobrze, pomiatając swoją paskudną rodziną. Wyciąga też asa z rękawa, którym chce pobić siedzącego w stolicy Tullych Blackfisha – czyli jego bratanka Edmure’a. Tu akurat przypomina się trochę to, co miało miejsce już w książkach i ciekawe, czy rozegrają to w serialu podobnie, chociaż pozostałe wątki poszły już znacząco do przodu?

fot. HBO

Kolejny powrót ma miejsce poza Murem i weryfikuje jedną z licznych fanowskich teorii, że Benjen Stark wcale nie zginął, a zmienił się w Zimnorękiego. Tyle, że swoją tożsamość ujawnia niemal od razu, a przy okazji wyjaśnia jak do tego doszło. A, ratuje jeszcze Brana (tak, na jakiś czas udało im się jednak uciec przed armią nieumarłych), który nadal ma mętlik w głowie od przeróżnych wizji. W ich urywkach można się dopatrzeć kilku ciekawych kadrów, ale chyba jest w nich za mało materiału, by jakoś sensownie je przeanalizować. Poczekajmy aż młody Stark poukłada sobie wszystko w głowie.

Mnóstwo czasu poświęcono prawdopodobnie najbardziej zbędnemu wątkowi tego sezonu, czyli Samowi i Goździk. W dodatku w żaden sposób nie pcha to akcji do przodu. Wychodzi na to, że Sam może i czasem potrafi się zachować odważnie, ale z pewnością nie w momencie, w którym konfrontuje się z ojcem. To już Goździk jest bardziej bezczelna, choć nie oznacza to, że bardziej rozgarnięta. A już kradzież rodowego miecza wydaje się całkowicie bezsensowna: możliwość ucieczki przed gniewem (i ludźmi) ojca jest w wykonaniu grubaska z dziewczyną i dzieckiem jeszcze mniej prawdopodobna, niż wcześniejsza Brana i Meery. Ale pewnie się uda, a valyriańska stal przyda mu się w przyszłości.

Spodziewałem się, że Arya nie będzie w stanie zabić aktorki – Starkówna to w serialu w sumie miła dziewczyna, która ma miękkie serce. A jak jeszcze chwilę z nią pogadała i nawiązała więź, to pewne było, że się złamie. Brakuje jeszcze tego, by dołączyła do trupy… Chociaż chyba jednak będzie miała inne plany, ale najpierw będzie musiała sobie poradzić z wkurzonymi Ludźmi Bez Twarzy. Zastanawia też jaki cel fabularny miało jej szkolenie: chyba jedyne, co wyniosła, to umiejętność trochę lepszego machania kijem.

Na koniec natomiast pojawia się Daenerys z równie płomienną, co patetyczną mową mającą umocnić wierność Dothraków. Scena ta zapewne ma pełnić dwie funkcje. Z jednej strony pokazać smoka, co poniekąd się udaje, chociaż CGI nie wypada najlepiej. Po drugie umocnić władzę nad jeźdźcami, co dla widza nie wydaje się w tym momencie specjalnie ważne, bo ma w pamięci jeszcze poprzednie sceny z Vaes Dothrak. A tak już poza wszystkim Daenerys szczekająca niezrozumiałym językiem z grzbietu smoka wypada cokolwiek kiczowato.

W każdym chyba sezonie „Gry o tron”, a przynajmniej w ostatnich, pojawiał się mniej więcej w połowie odcinek (albo kilka), które służyły stonowaniu akcji i zawiązaniu nowych wątków. Omawiany tu epizod nie jest więc niczym nadzwyczajnym, ale i tak rozczarowuje. Oby tylko skończyło się na jednym odcinku… chociaż podskórnie czuję, że będzie przynajmniej jeszcze jeden, w którym twórcy będą skierowywać fabułę na nowe tory.