Mitologię nordycką kończy podanie o Ragnarok - końcu świata, a przynajmniej końcu świata w wymiarze, jaki znali go ówcześni Wikingowie. Olbrzymi wilk Fenris pożreć miał słońce, zdradziecki Loki poprowadzić armię potworów do walki z bogami, Thor oddać życie w walce z olbrzymim wężem okalającym cały glob. Bogowie mieli zginąć, podobnie jak ludzkość, której niedobitki ruszyły w mroźny świat, by w znoju odbudować cywilizację.

Mało zachęcający scenariusz, prawda? Takim w każdym razie wydał się dla gromady dzieci z miasteczka Blackwell w amerykańskiej Dakocie. To specyficzne miasteczko, które zamieszkują dalecy potomkowie nordyckich bogów: Thora i Lokiego. Jak łatwo się domyślić, dwa prastare rody nie przepadają za sobą wzajemnie, ale - zupełnie jak na kartach Eddy - są w stanie sprzymierzyć się w walce o lepszą sprawę. Taki sojusz zawrzeć muszą Matt, Fen i Laurie - dzieciaki z Blackwell, które odkrywają, że oto nadciąga mityczny Ragnarok, a ponieważ starożytni bogowie są nieobecni, to na nich, jako ich potomkach i spadkobiercach, spocząć musi ciężar uratowania świata. To oni staną do walki z potworami, które zaczynają panoszyć się w świecie ludzi. Wreszcie: to oni będą musieli zmierzyć się z tradycyjnymi podziałami panującymi w Blackwell i zmienić mityczne przeznaczenie.

„Wilki Lokiego” otwierające „Kroniki Blackwell” to lekka i przyjemna lektura. Pomysł K.L. Armstrong i M.A. Marr nie jest ani nowy, ani specjalnie odkrywczy: zbudowanie powieści fantasy w oparciu o motywy mitologiczne przeniesione do współczesnej Ameryki. Wtórność nie odbiera jednak „Wilkom Lokiego” uroku, zwłaszcza, że książka jest dobrze napisana, historia wciągająca a bohaterowie realistyczni.

Trzeba przy tym pamiętać, że to książka dla dzieci. Język prozy jest prosty, zdania krótkie a idee dostosowane do młodocianych odbiorców. Książka opowiada o przyjaźni, zaufaniu, o błędach młodości oraz niebezpieczeństwach wieku wczesnoszkolnego. I nie zawsze są to trolle.

„Wilki Lokiego” to ciekawa pozycja dla czytelników rozpoczynających swoje przygody z literaturą. Kompletnie nie nadaje się za to dla starszych czytelników, znających już literaturę fantasy, nawet jeśli są sympatykami mitologii skandynawskiej. Jej użycie w „Wilkach Lokiego” służy tylko konstruowaniu fabuły powieści dla dzieci i nie powinniśmy o tym zapominać.