Sanderson, Brandon - "Stop prawa"

NAST.pl

Komiks

Facebook

Forum

Strona główna Zapowiedzi Recenzje Imprezy Konkursy Wywiady Patronaty Archiwum newsów Artykuły i relacje Biblioteka Fragmenty Galerie Opowiadania Redakcja Zaprzyjaźnione strony

Zaloguj się tutaj! | Rejestruj

Patronat

Miela, Agnieszka - "Krew Wilka"

Le Guin, Ursula K. - "Lawinia" (wyd. 2023)

Ukazały się

Esslemont, Ian Cameron - "Kamienny wojownik"

Kagawa, Julie - "Dusza miecza"

Pupin, Andrzej - "Szepty ciemności"

Ferek, Michał - "Pakt milczenia"

Markowski, Adrian - "Słomianie"

Sullivan, Michael J. - "Epoka legendy"

Stewart, Andrea - "Cesarzowa kości"

Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku"

Linki

Sanderson, Brandon - "Stop prawa" (wyd. 2)

Wydawnictwo: Mag
Cykl: Ostatnie Imperium
Tytuł oryginału: The Alloy of Law
Tłumaczenie: Anna Studniarek
Data wydania: Styczeń 2016
Wydanie: 2
ISBN: 978-83-7480-627-5
Oprawa: twarda
Liczba stron: 304
Cena: 29,90 zł
Rok wydania oryginału: 2011

Tom cyklu: 4

Sanderson, Brandon - "Stop prawa"

Chociaż zakończenie „Bohatera wieków” zostawiło Brandonowi Sandersonowi furtkę do napisania kolejnych tomów, to chyba tylko nieliczni czytelnicy wierzyli w powrót do świata „Ostatniego Imperium”. Bo, na dobrą sprawę, co zostało do opisania? Odbudowa świata po zagładzie? Kolejne zmagania garstki ocalałych bohaterów z Wielkim Złem? Może i tkwił w tym potencjał, ale autor postanowił coś zupełnie innego – napisał książkę niespodziankę.

„Stop prawa” zaskakuje już na pierwszy rzut oka. Zamiast opasłego tomiszcza, tym razem miłośników prozy Sandersona czeka ledwie trzystustronicowa książeczka. Kolejną szaradę stanowi okładka – wizerunek dwóch bohaterów pasujących bardziej do steampunku niż fantasy. A to dopiero początek.

Muszę powiedzieć, że Sanderson mi zaimponował. Rzadko kiedy się dzisiaj zdarza, aby autor w oparciu o wcześniejszy pomysł tworzył nową jakość. Punkt wyjściowy wydaje się prosty – ot, pchnąć akcję o trzysta lat do przodu, ale efekt jest dużo bardziej złożony.

Akcja „Stopu prawa” została umieszczona w realiach zbliżonych do naszej XIX-wiecznej Europy. Rozwój kolei, elektryczność, pierwsze drapacze chmur – oto nowa wizja Scadrial. W tym świecie nie ma miejsca dla Zrodzonych z Mgieł, Kolossów czy popiołów spadających z nieba. Zapomniano o czynach dawnych bohaterów, a Vin i Kelsier stanowią jedynie częścią religii lub legend. Czy w takim świecie jest jeszcze miejsce dla magii?

Z początku byłem sceptyczny. Byłem przekonany, że Allomancja i Feruchemia najzwyklej nie pasują do nowej rzeczywistości. Przykładowo, na co komu są potrzebni monetostrzelni (osoby odpychające od siebie metale) w epoce rewolwerów? Sanderson wybrnął jednak z tej pułapki w mistrzowski sposób – nie dość, że na kartach książki nie raz i nie dwa pokazał, jak umiejętność spalania metali wpływa na życie bohaterów, to na dodatek wprowadził kompletne novum. Do tej pory Allomantów można było podzielić na dwie kategorie: Mglistych, którzy potrafili wykorzystać tylko jeden z metali, i umiejących używać wszystkie metale, Zrodzonych z Mgły. Z kolei Feruchemia, pozwalająca na gromadzenie określonych cech w metalowych przedmiotach, była przynależna jedynie rasie Terrisan. Teraz pojawia się trzecia grupa – Podwójni, czyli osoby łączące oba dary. Kombinacji jest wiele, a umiejętnie stosowane potrafią być śmiertelnie niebezpieczne.

Pomimo przeskoku w czasie nie zmieniło się za to samo społeczeństwo Scadrial. W dalszym ciągu o losach setek tysięcy ludzi decyduje garstka arystokracji. Nie ma już wprawdzie plantacji czy kamieniołomów, ale ich miejsce zastąpiły kopalnie, fabryki czy stocznie. Szkoda, że Sanderson nie zdecydował się na pogłębienie tego wątku, zapomniał też o warstwie średniej: gdzie podziali się dziennikarze, kupcy czy prawnicy? Trochę niepełny ten świat.

Sama powieść utrzymana jest w konwencji kryminału. Zapomnijmy zatem, choć na moment, o kolejnej próbie obalenia uzurpatora czy ocalenia świata. Być może część czytelników rozczaruje prosta, jednowątkowa fabuła, ale jednocześnie powoduje to, że akcja gna na złamanie karku i nie ma czasu na nudę. Na osłodę dodam, że z pozoru prosta sprawa napadów na pociąg ma drugie dno i już dziś można w ciemno zakładać, że z tomu na tom stawka, o którą przyjdzie walczyć bohaterom, będzie coraz wyższa.

A właśnie bohaterzy. Gdyby wymieniać zalety prozy Sandersona, na poczesnym miejscu należałoby wymienić umiejętność kreacji postaci. To dzięki niej ponad siedmiuset stronicowe powieści czyta się jednym tchem, a Vin czy Sazed stawali się nam tak bliscy. Nie inaczej jest w wypadku „Stopu prawa”. Na pierwszy plan wysuwają się tutaj dwaj stróże prawa, Waxillium Landrin oraz jego pomocnik Wayne. Pierwszy początkowo przypominał mi nieco Batmana (krąży nocami po mieście, zwalczając przestępczość i ma lokaja), drugi to rozbrajający żartami niepoprawny kleptoman. Czy z takim duetem można się nudzić? Szczególnie, że na horyzoncie pojawiają się jeszcze dwie urocze damy: bardzo rozważna i romantyczna. Najistotniejsze jest jednak to, że Sanderson poprzez dialogi oraz konkretne decyzje bohaterów świetnie kreśli ich charaktery i tworzy pełnokrwiste postaci.

„Stop prawa” to bardzo dobre wprowadzenie do nowego cyklu. Z jednej strony dostajemy te elementy, za które zdążyliśmy polubić „Ostatnie Imperium” (odejście od schematu klasycznej fantasy, magia metali), z drugiej oferuje się czytelnikowi nowe elementy (epoka rewolucji przemysłowej, Podwójni). Do tego dochodzi skomasowanie akcji, przez co książkę czyta się bardzo szybko, a po zakończeniu ostatniej strony ma się ochotę na więcej. Oby tylko Sanderson w kolejnych tomach utrzymał podobny poziom.

Autor: Adam "Tigana" Szymonowicz

Dodano: 2016-03-05 09:46:48

Komentarze

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

Kjarik - 12:04 05-03-2016
Wczoraj odebrałem zamówienie ze "Stopem prawa", zajrzałem na ostatnie strony i zauważyłem coś co chyba ma związek z "Elantris". I teraz takie moje pytanie - bardzo sobie zaspoileruję ten drugi tytuł czytając najpierw "Stop" i kontynuacje?

Shadowmage - 12:27 05-03-2016
Chyba nie zaspojleruje, bo o ile się orientuję, to są zupełnie inne światy.

Kjarik - 20:15 05-03-2016
Ale połączone w większe uniwersum?

W każdym razie, w porządku, jeśli nie zdradza samej fabuły. I tak nie ma szans by udało mi się opierać aż do czasu wznowienia "Elantris".

Shadowmage - 20:22 05-03-2016
Może niech się wypowie osoba, która czytała obie. Ja znam tylko "Elantris" i pierwszy tom "Ostatniego imperium". I tam powiązań specjalnie nie widziałem.

Kjarik - 20:59 05-03-2016
Bo te połączenia bardziej widoczne są w - surprise, surprise - dopiero od trzeciego tomu.

Shadowmage - 21:25 05-03-2016
Późno się namyślił

Kjarik - 21:35 05-03-2016
Czy ja wiem? Wydaje mi się, że Sanderson ma konkretny plan co i w jakiej kolejności pisać i dlaczego taka kolejność. Warczący Martin powinien brać przykład :P

Uch och, zajrzałem właśnie na jego stronę i widzę że zapowiada kolejną młodzieżówkę. Oby tylko się nie rozdrobnił...

Cymrean - 19:09 31-03-2019
Stary to wątek, ale nikt nie odpowiedział na zadane pytanie. Tylko dodatek na końcu książki wyjaśniający jak działają metale porównuje je do magii ze świata Elantris. Poza tym w samej treści Stopu nie ma spoilerów z innych światów Cosmere.

Komentuj

Artykuły