Historia stara jak literatura: w ciemnym lesie skromna dziewczyna staje się celem złej wiedźmy. Z opresji ratuje ją przystojny rycerz. Początek „Akademii Pennyroyal” M.A. Larsona to klasyka baśni. Tylko później robi się coraz dziwniej.

Wspomniana dziewczyna nie ma imienia. Ponieważ historie o bezimiennych są trudniejsze do opowiedzenia, inne postaci zaczynają nazywać ją Evie. Buńczuczny wojak zabiera bohaterkę do tytułowej akademii, która kształci... księżniczki i rycerzy. Wychowankowie uczelni stają później do walki z odwiecznymi wrogami - wiedźmami. Ponieważ jednak oponent rośnie w siłę, akademicy postanawiają poluźnić kryteria rekrutacji i otworzyć się na kadetów i kadetki spoza błękitnych linii krwi. To duże szczęście dla Evie, która o swoim pochodzeniu nie wie praktycznie nic.

Powieść Larsona początkowo koncentruje się na procesie edukacji bohaterki oraz innych uczniów akademii. Autor w tych partiach tekstu podkreśla istotę bycia księżniczką czy rycerzem: chodzi mianowicie o konkretne usposobienie, zestaw cech charakteru. Nie wystarczy urodzić się jako księżniczka, trzeba jeszcze zachowywać się tak, by być godną tego miana. Trzeba być odważną i dobrą, sprawiedliwą i współczującą. A jeśli ktoś już tak się zachowuje, to jakie znaczenie ma jego pochodzenie? Tkwi w tym duży potencjał edukacyjny powieści, który jednak zostaje trochę zmarnowany przez to, że nie znamy przeszłości bohaterki, ale zakładać możemy, że okaże się ona kimś wyjątkowym, predestynowanym do wielkich rzeczy.

I faktycznie, w dalszych partiach tekstu Evie będzie musiała zmierzyć się z zagrożeniem płynącym ze strony wiedźm. Zmagania te zaangażują cały arsenał baśniowych motywów: będzie oczywiście sporo magii, ale też smoków, goblinów i innych mieszkańców zza siedmiu gór. Mało tego, czytelnik napotka tu znane mu doskonale postaci - królewny z baśni braci Grimm.

„Akademia Pennyroyal” stanowi próbę opowiedzenia na nowo klasycznych baśni, czy raczej: dopowiedzenia kolejnej, w której bohaterki dobrze znanych utworów łączą siły niczym baśniowe Avengers w walce z wiedźmim zagrożeniem. Jest w tym pewien rys postmodernizmu, choć sam pomysł nie jest już dziś szczególnie oryginalny. Larson broni się natomiast dość dobrze prowadzoną fabułą, wartką akcją i lekką narracją, przez co książka nadaje się świetnie dla młodszych czytelników. Należałoby pewnie napisać: czytelniczek, ponieważ to one będą w pierwszej kolejności identyfikowały się z bohaterką, a całość ma delikatny feministyczny wydźwięk, ale być może właśnie dlatego warto z nią zapoznać też młodych czytelników.