Druga odsłona przygód Toma Warda nie zaskakuje, ale przynosi też kilka elementów wzbogacających świat przedstawiony. To nadal miła historyjka przeznaczona przede wszystkim dla młodych czytelników dopiero wkraczających w literaturę fantasy.

Akcja „Klątwy z przeszłości”, drugiego tomu „Kronik Wardstone” Josepha Delaneya, dzieje się kilka miesięcy po wydarzeniach z książki otwierającej serię. Młody Tom Ward nadal terminuje u Stracharza, ale zdobył już podstawową wiedzę w tym fachu, dzięki czemu dostaje pierwsze samodzielne zadanie. Wywiązuje się z niego dobrze, ale nie udaje mu się w pełni zapobiec tragedii. Mały kamyk poszedł w ruch, nadciąga lawina...

Delaney splata w fabule kilka wątków, które z czasem prowadzą do wspólnego finału. Największe zagrożenie dla bohaterów niesie potężny Mór, który spętany przed wiekami, stara się wyrwać na wolność. Ponadto zły Kwizytor najchętniej widziałby stracharzy na stosie, a nad mentorem Toma wisi też dawna klątwa rzucona przez czarownicę. Na dokładkę w wydarzenia ponownie wplątuje się Alice, której najwyraźniej została wyznaczona rola dziewczęcej femme fatale cyklu.

W tym tomie nieco więcej dowiadujemy się o kreacji świata. Nadal jest ona pobieżna i sprowadza się do kilku haseł, ale jej ogólny zarys już się pojawia. W wywiadach Delaney twierdzi, że wzoruje Hrabstwo na rodzinnych stronach (czyli hrabstwie Lancashire w Anglii), co widać w pewnych aspektach: w „Kronikach Wardstone” przeplatają się elementy naszego, rzeczywistego świata i elementów przekształconych przez wyobraźnię i fantastykę. Tworzy się w ten sposób ciekawa mieszanka, która szczerze powiedziawszy zasługiwałaby na bardziej szczegółowe rozwinięcie, czego zapewne w serii dla raczej młodszych nastolatków się nie doczekamy. Chociaż może się mylę? Wszak jestem dopiero po lekturze dwóch z kilkunastu tomów.

O tym, że brytyjski pisarz będzie stopniowo rozwijał poszczególne elementy swojego świata, może świadczyć fakt, że już w „Klątwie z przeszłości” skoncentrował się na jednym z nich: wierze i Kościele; opisując je zresztą niezbyt przychylnie. Już wcześniej było wiadome, że księża patrzą na stracharzy krzywym okiem, co siłą rzeczy nie wzbudzało pozytywnych emocji u czytelnika. Teraz Delaney dodał sporo innych cech wpływających na negatywny odbiór księży, Kościoła i religii. Zostało to uzasadnione standardowym zestawem oskarżeń i uprzedzeń, wykorzystania wątku inkwizycji oraz konieczności znalezienia innej niż magiczna opozycji dla profesji głównego bohatera. Na upartego takie podejście można wybronić (chociaż potężny demon siedzący pod katedrą jest co najmniej naciągany), ale też trochę zalatuje indoktrynacją: przy dość pobieżnym traktowaniu elementów świata przedstawionego akurat tak szczegółowe potraktowanie jednego z nich wydaje się nieco podejrzane.

Niemniej poza tym niewielkim zgrzytem, całość opowieści się broni w swej kategorii, czyli książce dla młodszej młodzieży; a nawet może starszy czytelnik – mimo pojawiającego się od czasu do czasu banału i uproszczonej historii – z niejakim zaciekawieniem będzie śledził przygody Toma Warda? Na rynku sporo jest książek dla dzieci zaczynających czytać, wiele jest też książek dla młodzieży gimnazjalnej, ale fantastyki dla pośredniej grupy wiekowej aż tak wiele nie ma. „Kroniki Wardstone” dobrze wypełniają tę lukę.