2014

Wcale nie zamierzał wracać nad to cholerne zimne morze. A jednak, pewnego dnia wsiadł w pociąg i udał się na północ.

Przez czternaście lat, które minęły od jego pobytu w pensjonacie „Nadia”, wiele się zmieniło. Świat został opleciony przez systemy teleinformatyczne, wszechobecne stały się komórki, powstały portale społecznościowe, działał bezprzewodowy Internet. Trudno było uwierzyć, że w 2000 roku życie wyglądało inaczej. Teraz niełatwo byłoby mu ukryć prawdę. I odciąć się od ludzi, jak wtedy… Dostęp do cyfrowej treści był niezwykle prosty – jednak wciąż istniały tajemnice, które nie wypływały na światło dzienne, czy raczej sztuczne światło milionów ekranów. Sam nosił w sobie jedną z nich. Anonimowa internetowa publiczność tylko czekała na jej ujawnienie – tak przynajmniej myślał.

Na dworcu był świadkiem zabawnej sceny. Stojący przed nim w kolejce do kas chłopak wykłócał się o bilet zarezerwowany przez Internet. Odpowiedź kasjerki była miażdżąca: – To jeszcze do pociągu niech pan wsiądzie w tym Internecie… Sam poprosił o bilet na miejscu i zapłacił tradycyjnie, gotówką. Tak jak kilkanaście lat temu... Wolał nie zostawiać elektronicznych śladów.

Za brudną szybą przesuwały się pola i lasy. Pół godziny temu pociąg minął Bydgoszcz… Wsiadł do niego, by uciec, czy aby wrócić? Dobre pytanie! Uciekał od wielu spraw. Sztuczny korporacyjny świat, ludzie tresowani przez pracę, klimatyzowana pustka tłoczona do mózgów pod ciśnieniem kariery. Szaleństwa młodości wyrzucił do kosza pamięci, by w ogóle móc funkcjonować. W głowie migała jeszcze ikonka „recycle bin”, lecz powoli gasła… Zdarzało się jednak, że dawne obsesje budziły się w nim ponownie – i wtedy przypominał sobie o tym, co wydawało się raz na zawsze zamknięte.

Zdarzenia, katalizatory decyzji… Jedno z nich ostatecznie pchnęło go do ucieczki. A może do powrotu? To było wtedy, gdy grubas z działu IT pokazał wszystkim filmik z egzekucji zakładnika. Arabscy terroryści ścinali młodemu dziennikarzowi głowę. Przy śmiertelnym wyciu ofiary i wśród wrzasków zbydlęconych oprawców nagrywano przestrogę dla zachodniego świata. Obraz wywołał skojarzenia… Przypomniał mu się święty Wojciech, przebity włócznią i ścięty przez Prusów. Minęło ponad tysiąc lat, a ludzie się nie zmienili. Tacy sami brodaci mordercy dziesięć wieków wcześniej – w innej części świata – zabili misjonarza na oczach jego towarzyszy. Mogli tylko pomarzyć, aby uwiecznić swój czyn. Gdyby żyli dzisiaj, pewnie przesłaliby Chrobremu filmik z egzekucji.

Ale jeszcze gorsi od nich byli w pewnym sensie – przez swą chorą ciekawość – ci, którzy poszli oglądać scenę mordu. Stali, gapiąc się na zakazany materiał, który wkrótce zniknie z legalnych zasobów Internetu. Bo chcieli zobaczyć okrutną śmierć na żywo. I uciętą głowę.

On, jako jedyny, został w korytarzu. Chciało mu się wymiotować. Gdyby wiedzieli, co kiedyś zrobił, zanim stał się – z pozoru – taki jak oni. Głowa, którą wiózł w pociągu… I dobrowolna kara odbywana w opustoszałym pensjonacie. Czyściec jego doczesny A.D. 2000.

Zobaczył, jak wracają, nasyceni makabrą. Niektórzy pewnie żałowali, że to zobaczyli, scena będzie ich teraz prześladować nocami. Jak cierń wbity w mózg, kolczasta idea oplatająca umysł. Skąd on to znał…

Czy warto było dłużej udawać?

Właśnie wtedy poczuł, że nie warto.

Coś w nim pękło – i postanowił zostawić ten świat za sobą.

Następnego dnia nie przyszedł do pracy.

Rano wsiadł do pociągu i wyruszył na północ, by spotkać się z własną przeszłością.

(…)