Kontynuacja przygód figurki z origami przedstawiającej Yodę to nadal sympatyczna i ciepła historia o szkolnych perypetiach grupy nieco roztrzepanej grupy uczniów. Proste historie składające się na książkę są wzbogacone o humorystyczne rysunki i komentarze, dzięki czemu powinna to być udana lektura dla najmłodszych czytelników.

W zeszłym roku wydawnictwo Media Rodzina wydała sympatyczną książkę dla dzieci zatytułowaną „Dziwny przypadek papierowego Yody”. Zawierała szereg historii, w których papierowa pacynka słynnego Jedi pomagała rozwiązywać różne szkolne problemy. Na ich bazie bohaterowie książki stwierdzili, że papierowy Jedi naprawdę ma Moc i jest prawdziwy. Książka najwyraźniej spotkała się z przychylnym odbiorem czytelników, bo niedawno do sprzedaży trafiła druga pozycja z serii pisanej przez Toma Anglebergera, zatytułowana „Darth Paper kontratakuje”.

Podobnie jak w przypadku pierwszej części, tak i tutaj na fabułę składają się krótkie relacje różnych uczniów o roli, jaką papierowy Yoda odegrał w ich życiu. Są to zwykle miłe historie pokazujące, że np. zamiast gier komputerowych można równie dobrze bawić się grami z wykorzystaniem kartki i długopisu, czy też pokazujące różne aspekty życia amerykańskiej szkoły, jak lekcje przyrody polegające na łapaniu owadów w plenerze lub dodatkowe zajęcia w postaci budowania rakiet, robotów z klocków Lego.

Stawka tych zebranych historii jest tym razem jednak poważniejsza: nie chodzi o to, by stwierdzić autentyczność pacynki, a wybronić Dwighta – chłopca noszącego ją na palcu i będącego jej głosem – przed wydaleniem ze szkoły. W tym celu zbierane są opowieści potwierdzające ich ważną rolę w szkolnej społeczności: tym większą, że po zawieszeniu Dwighta sporo rzeczy zaczęło się w niej psuć. Końcówka książki to już nie zbierane przez uczniów archiwum dokonań Dwighta i Yody, a relacja z posiedzenia Kuratorium Oświaty i wydarzeń, które po nim nastąpiły. Ta część jest najbardziej spójna fabularnie, a jednocześnie stanowi bazę dla morału płynącego z opowieści.

Jak łatwo wywnioskować z tytułu, w tej części pojawia się antagonista w postaci papierowego Dartha Vadera, noszonego na palcu przez innego chłopca. We dwójkę uknuli spisek mający na celu właśnie pozbycie się ze szkoły Dwighta… a przynajmniej tak się wydaje, bo niełatwo jest przejrzeć mroczne ścieżki, którymi podążają umysły opanowane przez Ciemną Stronę Mocy. Z drugiej strony i działania Yody nie są tak oczywiste, jakby się wydawało początkowo, więc książka ma do zaoferowania nieco więcej zwrotów fabularnych w końcówce niż miało to miejsce w „Dziwnym przypadku papierowego Yody”. Wpływa to pozytywnie na odbiór całości, a jednocześnie ma się wrażenie, że książce bliżej jest do ducha filmów z serii Gwiezdnych Wojen; wydaje się też, że więcej jest bezpośrednich nawiązań do dzieł George’a Lucasa. Należy przy tym zaznaczyć, że rola Darth Papera wcale nie jest tak duża w opowieści; nadal główną postacią jest papierowy, zielony rycerz Jedi.

Jak już wcześniej zaznaczałem, jest to miła i ciepła książka, która powinna się spodobać młodym czytelnikom, a może nawet ich rodzicom, kiedy będą ją czytać pociechom do poduszki – chociaż prawdopodobnie lepiej zabrać się za lekturę samemu, bo w tekście zamieszczonych jest wiele grafik komentujących opisywane wydarzenia. Dodać jeszcze należy, że niezależnie od papierowych pacynek ze świata Gwiezdnych Wojen, jest to przede wszystkim opowieść o przyjaźni i gotowości do pracy i poświęceń, by pomóc koledze. I, jeśli nawet w pewnym momencie nad bohaterami zbierają się chmury i wydaje się, że Ciemna Strona Mocy zwycięży, to na końcu pojawia się Nowa Nadzieja.