„Bohaterowie” Abercrombiego nie zaskoczą nikogo, kto miał do czynienia z poprzednimi książkami autora. Styl, koncentracja na postaciach, gorzka, cyniczna wymowa i humor, dynamiczna akcja, jak również świat przedstawiony i niektórzy bohaterowie – powtarzają się w kolejnych powieściach pisarza. Zwłaszcza „Zemsta najlepiej smakuje na zimno” stanowi dobry materiał porównawczy, ze względu na wyraźne osadzenie przedstawionych w niej wydarzeń w niedalekiej przeszłości względem recenzowanej książki.

Tym, co najbardziej odróżnia wspomniane tytuły jest scenografia, na tle której rozgrywa się akcja. W „Zemście...” czytelnik śledził poczynania Monzy Murcatto, przemierzającej całą Styrię tropem ludzi, których chciała zabić. W „Bohaterach” miejsce akcji pozostaje w zasadzie niezmienne, jest nim dolina, gdzie dojdzie do walnej bitwy pomiędzy siłami Unii a Północą, dowodzoną przez Czarnego Dowa. Konflikt u podnóża Bohaterów, jak nazywa się wzgórze z posągami dawnych, zapomnianych herosów obejmuje kilka płaszczyzn, począwszy od polityki, przez bezpośrednie starcia zbrojne, na wewnętrznych niesnaskach kończąc. Zdarzenia zostały przedstawione w niemalże kronikarskim porządku, z podziałem na okres poprzedzający bitwę, poszczególne dni walki, oraz jej skutki.

Fabuła w obu powieściach ma znaczenie drugorzędne, na pierwszym planie niezmiennie znajdują się postaci i ich życie wewnętrzne. Wydarzenia, w których biorą udział sprowadzają się do wysiłków, mających przeważyć szalę zwycięstwa na którąś z wielu stron, bo w rzeczywistości każdy gra na własną rękę. Jednakże z pozoru bardziej monotonna panorama bitwy porusza w większym stopniu. Ma to źródło w zestawieniu dramatycznych losów jednostek, ich obaw i nadziei ze śmiertelnym zagrożeniem, jakie stale niesie nieprzewidywalność pola walki, oraz krzyżującymi się, lecz równie uprawnionymi ambicjami jej uczestników. W okamgnieniu wiele żywotów znajduje swój kres, zarówno podczas zbiorowych walk, jak i spektakularnych szermierczych pojedynków.

Abercrombie na kartach swoich powieści powołuje do życia szeroki wachlarz postaci. Z powodzeniem znajdziemy wśród nich przedstawicieli wszelkich typów osobowości, nie tylko takich, których można by się spodziewać na wojnie. Co więcej, niewielu jest wśród nich bohaterów czarno-białych, zwłaszcza mogących służyć za wzór postępowania. Każdy ma swoje demony, nad którymi nie zawsze potrafi zapanować. Po obu stronach linii frontu można też spotkać starych znajomych z „Zemsty...”, takich jak barbarzyńca Caul Dreszcz i mistrz miecza Bremer dan Gorst. Znajomość poprzedniej książki pisarza pozwala przyjrzeć się bliżej transformacji powyższych postaci, lecz w żadnym wypadku nie jest konieczna, by w pełni cieszyć się lekturą „Bohaterów”.

Ogólna wymowa książki jest niezwykle gorzka i paradoksalnie – pacyfistyczna. Niemalże żaden z uczestników wojny na Północy nie postrzega walki jako dobrego rozwiązania. Dotyczy to również tych, którzy pozornie uwielbiają zabijać, a wśród szczęku broni czują się jak ryba w wodzie. Kompensują w ten sposób niedostatki charakteru, ryzykując życiem, uciekają od wstydu, bądź niezrealizowanych ambicji. Przygnębiająca jest kruchość ludzkiego życia i bezsensowność śmierci, szczególnie widoczne we fragmentach, gdzie narracja płynnie podąża „za ciosem”, ukazując myśli i spostrzeżenia kolejnych wojowników, ginących i zastępowanych przez swoich zabójców. Myśli postaci wyrażają te same życzenia i lęki, podkreślając tożsamość wszystkich ludzi niezależnie od sztandarów, pod którymi walczą. Autor nie ma skrupułów przed zabijaniem postaci, pozbawia je życia z równą łatwością, jaka towarzyszyła ich kreowaniu. Oddaje tym samym rzeczywistość pola bitwy, a jednocześnie porusza czytelnika, który zdążył zżyć się z pełnokrwistymi bohaterami książki. Dobrze współgrają z tym ogromne pokłady cynizmu, cechujące większość dialogów i przemyśleń zawartych w powieści, a także samą fabułę, nieraz wywracającą podstawowe wartości na drugą stronę.

Podsumowując, sprawnie powiązane intrygi i osobiste ambicje rzeszy wiarygodnych, nieobojętnych czytelnikowi bohaterów, nierzadko porywająca akcja, oraz towarzyszące powieści gorzkie przesłanie stanowią podstawowe atuty nowej książki angielskiego pisarza. Cynizm w jego wydaniu nie razi, wręcz przeciwnie, wielokrotnie wyraża pewne prawdy o życiu. Całość zaś składa się po prostu na rewelacyjną lekturę, którą mogę wszystkim śmiało polecić. Jeżeli podobały ci się inne książki Abercrombiego, prawdopodobnie tak samo będzie z „Bohaterami”.