Uwięziona na porwanym statku kosmicznym „Scopuli” Julie Mao, która odkrywa, że zarówno reszta załogi, jak i porywacze zniknęli, a na pokładzie inżynieryjnym czekają na nią prawdziwe potworności. James Holden, przystojny i niepokorny pierwszy oficer frachtowca „Canterbury” ściągającego z pierścieni Saturna lodowce w celu dostarczania wody do kolonii leżących na Pasie Asteroidów, otrzymujący anonimowe wezwanie ratunkowe. Pracujący na Ceres w lokalnej policji, zbliżający się do pięćdziesiątki, porzucony przez żonę i regularnie zaglądający do kieliszka Josephus Miller, zauważający zaskakujące zmiany w okolicznym światku przestępczym i odbierający zlecenie odnalezienia zaginionej Julie Mao.

Otwierające „Przebudzenie Lewiatana”, space operę napisaną przez Jamesa S.A. Coreya, a właściwie przez kryjących się za tym pseudonimem Daniela Abrahama i Ty’a Francka, sceny i pojawiające się w nich postaci nie sprawiają wrażenia szczególnie oryginalnych. Szybko okazuje się, że przez całą książkę przewijają się zresztą dziesiątki motywów i sytuacji dobrze znanych z wielu literackich czy filmowych opowieści o kosmicznych podróżach (proponuję czytelnikom zabawę w regularne zadawanie sobie pytań o to, skąd kojarzą konkretny zwrot akcji). Nie ma co liczyć na wewnętrzne przemiany bohaterów ani na to, że ich zachowanie czymś nas zaskoczy: Holden pozostanie do końca niby-łobuzem o szlachetnym sercu (przypominał mi bardzo kapitana Reynoldsa z serialu „Firefly”), od Chandlerowości Millera mogą chwilami rozboleć zęby.

Opowiadana przez Coreya historia jest jednak na tyle wciągająca i zaskakująca na poziomie fabularnym, że sztampowość kreacji głównych bohaterów szybko przestaje przeszkadzać. Przedstawiony w „Przebudzeniu Lewiatana” świat niezbyt odległej, ale i niezbyt bliskiej przyszłości wydaje się spójny i wiarygodny. Szczególnie podobała mi się wizja wykształcenia się u kolejnych pokoleń mieszkańców Pasa świadomości wyraźnej odrębności, wspieranej uwarunkowaniami ekonomicznymi i zmianami biologicznymi wywołanymi życiem przy ponad dwa razy słabszym przyciąganiu. Stanowiące motor akcji pytania o to, co wydarzyło się na „Scopuli”, okazują się autentycznie intrygujące, a odpowiedzi na nie, pojawiające się w dość niespodziewanym momencie, wcale nie kończą historii, a raczej dopiero ją rozkręcają. O czytalności powieści Coreya świadczy najlepiej to, że jej blisko siedemset stron pochłonąłem bez trudu jednego dnia.

Miłośnicy kosmicznych epopei znajdą w „Przebudzeniu Lewiatana” wszystko to, co lubią i czego oczekują: wojskowe technologie przyszłości, międzyplanetarną nawigację, wydarzenia o pozornie lokalnym charakterze wpływające na los i przetrwanie całej ludzkiej rasy, tajne eksperymentalne stacje zarządzane przez złowrogich biznesmenów, wielką politykę (dość co prawda naiwną...), zagadkowe sygnały z odległych asteroidów. Warsztat autorski nie pozostawia wiele do życzenia. Rozwiązanie narracyjne w postaci przedstawiania wydarzeń na przemian z punktu widzenia Holdena i Millera sprawdza się bardzo dobrze, kolejne epizody walk czy tego, jak bohaterowie wydobywają się z opresji, nie sprawiają wrażenia relacji z pokonywania kolejnych poziomów gry komputerowej. Przekład Patryka Sawickiego czyta się płynnie i z przyjemnością.

Podsumowując, pozostaje powiedzieć: jeśli szukacie nowych, błyskotliwych doświadczeń literackich, książka Coreya raczej nie jest dla Was. Jeśli jednak macie po prostu ochotę na kilka(naście) emocjonujących godzin w świecie kosmicznych podróży, to nawet biorąc pod uwagę, że „Przebudzenie Lewiatana” raczej Was głęboko nie zaskoczy, z czystym sercem polecam: przeczytajcie.