George R. R. Martin - "Starcie królów". W tej części "Pieśni Lodu i Ognia" cykl zdecydowanie nabiera rumieńców. Wydarzenia zyskują tempa, co jest wynikiem często niekoniecznie przemyślanych decyzji, a skutki bywają niesamowicie zaskakujące. Podoba mi się, ze Martin utrzymuje w niej świetny styl i wzbogaca fabułę o kolejne elementy (to bardzo istotne biorąc pod uwagę epicki rozmach tego cyklu). Mamy m.in. więcej magii, niesamowitości i tajemnic... To dobrze, bo dla mnie są one esencją gatunku. Mocniejszym punktem staje się też wątek religijny, wiara i jej aspekty zaczynają odgrywać większą rolę. Podoba mi się też, że poznajemy historię z punktu widzenia bohaterów, którzy w "Grze o tron" byli ledwo wspomniani (Theon) lub nie było o nich mowy wcale (Davos).

Martin odkrywa coraz więcej szczegółów i ogólnych informacji o swoim świecie, rozwija i dodaje wątki niesamowicie wzbogacając opowieść. W pewnym momencie powoduje to niedosyt i swego rodzaju skrócenie historii, kiedy to o skutkach dowiadujemy się z krótkiego opisu i punktu widzenia postaci stojącej „po drugiej strony barykady”. Z jednej strony jest to ciekawe, jako że Martin często zaskakuje i takie zwroty akcji znakomicie temu służą, ale z drugiej – chciałoby się trochę więcej poczytać. Poza tym nie jestem pewien, czy autor nie za często uśmierca swych bohaterów. Owszem, jest ich sporo, ale do wielu zdążyłem się przyzwyczaić... Muszę jednak przyznać, że to na pewno sprawia, iż powieść jest bardziej interesująca, gdyż każda z postaci może znienacka zginąć. Zastanawiam się czy trafna jest formuła przedstawienia rozdziałów jako epizodów dotyczących konkretnego bohatera. Na pewno sprawdza się to w czytaniu, bo wygodnie można kroczyć od rozdziału do rozdziału, ale gdybym np. chciał wyłuskać jakiś cytat miałbym problemy z jego odnalezieniem. Nadal trochę denerwujące jest pomieszanie nazw tłumaczonych z angielskimi. Myślę, ze są one dość łatwe do przetłumaczenia i na pewno milej czytałoby się np. Dębowe Serce zamiast Oakheart. Być może częściowe tłumaczenie nazw powodowane było ich rozmiarami w przekładzie na polski, a książka i tak przecież jest bardzo obszerna (ponad 900 stron). Niestety, skutkiem jej objętości starła mi się farba na kantach okładki, a przecież ja książki bardzo szanuję... Na przykładzie tej pozycji upewniam się, że przy takiej ilości stron najlepszym rozwiązaniem jest nieco większy format i twarda oprawa. Podejrzewam, że byłoby to i tak tańsze od wydrukowania drugiej części w dwóch tomach.

Niemniej jednak cykl "Pieśń Lodu i Ognia", którego "Starcie królów" jest drugą częścią, mogę z gorącym sercem polecić każdemu czytelnikowi fantasy, który jest miłośnikiem wielowątkowych powieści, bogatych w interesujące postaci, których niesamowicie ciekawe losy toczą się w szczegółowo nakreślonym świecie.