Jest to pierwszy tom trzeciej części „Pieśni Lodu i Ognia”. Wrażenia po jej przeczytaniu mam jak najbardziej pozytywne. Jak sam tytuł wskazuje mamy tu do czynienia z szeregiem „akcji zbrojnych”.

Martin wciąż zaskakuje. Tym razem ukazując toczące się wydarzenia z perspektywy osób trzecich, pomniejszych, ludności Westeros i nie tylko. Czyni to bardzo sprawnie przy pomocy wątku Aryi. Jej postać pomaga autorowi zbudować niezwykle interesującą charakterystykę bohatera – dziecka dorastającego pośród wojennego zamętu i zmuszonego do samodzielności. Dla mnie jednak najciekawsze chyba były losy Jona i spółki. Wreszcie poznałem bardziej sytuację za Murem. Również interesujące jest spojrzenie na życie wiedzione przez Dzikich oraz rozdarcie Jona pomiędzy dwoma tak różnymi światami, między obietnicą daną Półrękiemu, a miłością do Ygritte, między obowiązkiem, a własnymi potrzebami... Martin wzbudza także nadzieje na spotkanie pewnych postaci, te jednak pryskają wraz z rozwojem wydarzeń lub przybierają nieoczekiwaną formę. Oczywiście mogę się mylić - być może autorowi po raz kolejny udało się mnie zwieść. Natomiast trochę słabszy jest chyba wątek Daenerys. Rozumiem, że jej losy toczą się w nieco innych realiach i odmiennych kręgach kulturowych, ale czasem występująca tam oryginalność jest ciut naciągana.

W „Nawałnicy...” mamy możliwość zaobserwowania postawy ludzi w obliczu skutków decyzji i działań władców czy rycerstwa. Widzimy efekty zmagań, walki, a także (co chyba gorsze) zaślepienia własnym zdaniem, brakiem zdolności do kompromisu oraz otwarcia się na zewnętrzne zagrożenia, które stają się coraz bardziej rzeczywiste i niebezpieczne. Poznajemy też nieco bliżej życie i uczucia biorących w walkach żołnierzy. Elementy fantastyczne są jeszcze mocniej zaznaczone i stają się coraz bardziej istotne dla fabuły. Interesujące jest również przedstawienie niektórych postaci w zupełnie innym świetle (np. Jaime’a Lannistera) co powoduje, że ich ocena jest coraz mniej jednoznaczna.

Przy okazji czytania zauważyłem u siebie coraz mocniejszy syndrom obawy i wyczekiwania. Obawy, że został mi do czytania już tylko ostatni tom "Nawałnicy mieczy" i później będę musiał, tak jak wszyscy fani George'a, niecierpliwie wyczekiwać na "Ucztę dla kruków". No cóż, nie ma co ukrywać – dołączyłem do rzeszy fanów talentu tego pisarza, a na pocieszenie pozostaje mi fakt, że są jeszcze inne jego książki, którymi mogę się zająć. Reasumując: nadal i coraz goręcej polecam wszystkim sagę Martina, nie zawiedziecie się.