„Jestem zrobiony z wody. Nie zorientowalibyście się, ponieważ mam tę wodę w środku. Moi znajomi też są z wody. Wszyscy. Nasz problem polega na tym, że musimy poruszać się tak, żeby nie wsiąknąć w ziemię, a jednocześnie zarabiać na życie”

Otwierający akapit „Wyznań łgarza”, jedynej z niefantastycznych powieści Philipa K. Dicka opublikowanej za jego życia, nie zapowiada, że będziemy mieli do czynienia z realistyczną prozą obyczajową, opisującą rzeczywistość podmiejskiej (anty)idylli Stanów Zjednoczonych końca lat pięćdziesiątych XX wieku. Okazuje się jednak, że „Wyznaniom łgarza” jest znacznie bliżej do choćby „Drogi do szczęścia” Richarda Yatesa niż do „Ubika”, „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha” czy „Valis”.

Scenerię opisywanych wydarzeń stanowią małe kalifornijskie miasteczka, z rzeczywistością, która jest jednocześnie różowa – duże, eleganckie domy (zresztą jeden z takich domów odgrywa bardzo istotną, symboliczną rolę w całej historii), szykowne samochody, słodkie życie rodzinne oraz piękna słoneczna pogoda – i szara – monotonia codzienności, marzenia nie sięgające ponad znalezienie zaradnego męża lub ładnej żony, świadomość życia pod czujnym okiem sąsiadów. Zestaw głównych bohaterów nie różni się od standardów powieści tego typu: ograniczony właściciel wytwórni metalowych szyldów i bram, Charley Hume, jego zajmująca się domem i dwójką dzieci żona Fay, niedawno przybyłe do okolicy młode małżeństwo Gwen i Nathan Anteilowie, oraz brat Fay, Jack, tytułowy łgarz. Kosmici występują jedynie jako obiekt obaw i fascynacji Jacka oraz przypominającej sektę grupy mieszkańców okolicy. Pod powierzchnią ułożonego, szczęśliwego życia na prowincji gotują się emocje, wynikające z ambicji, poczucia niezrozumienia, potrzeby „czegoś” więcej i nieumiejętności odkrycia, czym to coś więcej mogłoby być. W zasadzie od początku można się domyśleć, że w pewnym momencie muszą one wybuchnąć. Dick być może nie mówi o tym mechanizmie nic zaskakująco nowego (choć należy pamiętać, że powieść została napisana już w 1959 roku, więc pochodzi z tego samego czasu co na przykład wspomniana wcześniej książka Yatesa), ale opisuje go bardzo żywo i wiarygodnie. Pomaga w tym chwilami przeskakująca w czasie i prowadzona z wielu punktów widzenia pierwszoosobowa narracja, oraz ostro zarysowane, sprawiające wrażenie autentycznych postacie: zagubiony Charley, manipulująca mężczyznami wokół siebie Fay, chwilami bezradny Nathan, który nie umie nawet zrozumieć, co go w Fay pociąga, i sympatyczny, zachowujący się często jak nastolatek i tak przez innych traktowany Jack.

Paradoksalnie to właśnie Jack, uważany za nie do końca normalnego, trzydziestoczteroletni weteran wojny w Korei, fan pseudonaukowych teorii o zaginionych kontynentach i życiu pozaziemskim, komiksów i przynoszących szczęście amuletów, jest ogarnięty szaleństwem w najmniejszym stopniu: jak sam pisze o innych: „Na swój sposób to też wariaci, tyle że nie rzuca się to w oczy tak bardzo jak w moim przypadku”. Odklejenie się od rzeczywistości pozwala mu uniknąć destrukcyjnych impulsów dotykających jego bliskich, i choć dostrzeganie niezwykłości w zachowaniu zwierząt czy poszukiwanie autentyczności w telepatycznie przekazywanych sygnałach zapowiadających koniec świata naraża go na śmieszność i rozczarowania, to ostatecznie właśnie Jack wie i widzi więcej. Zapowiada tym samym postaci popaprańców i nieudaczników z kolejnych powieści Dicka, którzy są boleśnie świadomi niezwykłości świata, a może raczej realności jego niezwykłych aspektów. Oni wiedzą, że są zbudowani z wody, i, że uniknięcie wsiąknięcia w ziemię jest cudem, tak samo jak wspomniany przez innego klasyka fakt, że: „choćbym tak siedział w tej wannie przez lata, to nie zniknę jak cukier wsypany do herbaty”. Miłośnicy powieści Dicka stanowiących kanon SF nie znajdą w „Wyznaniach łgarza” wielu elementów, którymi szalony Kalifornijczyk zasłynął, ale mogą się tu doszukiwać ich źródeł i zapowiedzi.

Pisząc o książce, trudno nie wspomnieć po raz kolejny efektownej szaty graficznej, która towarzyszy przygotowanym przez Rebis Dickowskim reedycjom. Widać, że Wojciech Siudmak wykonał wspaniałą pracę nie tylko po prostu jako ilustrator, ale również jako edytor graficzny serii.