Mężczyzna uśmiechnął się, a ja powoli przesunęłam wzrokiem po jego twarzy. Miał oczy o pięknym chabrowym odcieniu, podobnym jak u psa husky, tylko że siedząca obok mnie osoba w żadnym razie nie była zwierzęciem.

Oczywiście, człowiekiem też nie.

– Muszę już iść, Nick – powiedziałam. – Dzięki za drinki.

Delikatnie pogłaskał moje ramię.

– Napij się jeszcze jednego. Pozwól mi popodziwiać twoje piękne oblicze.

Stłumiłam prychnięcie. Pochlebca! Ale skoro tak bardzo podobała mu się moja twarz, chyba nie powinien wbijać wzroku w dekolt.

– W porządku. Barman...

– Niech zgadnę. – Głos, który dobiegł z drugiej strony baru, był donośny; na nieznajomej twarzy widniał szeroki uśmiech. – Gin z tonikiem, prawda, Kostucho?

O, cholera.

Nick zamarł, a po chwili zrobił coś, czego się obawiałam. Rzucił się do ucieczki.

– Kod czerwony! – warknęłam, rzucając się za nim w pościg.

Uzbrojeni po zęby mężczyźni w czarnych strojach wpadli do baru, roztrącając gości na boki. Uciekając, Nick zaczął rzucać we mnie ludźmi. Próbowałam łapać krzyczących i machających rękami nieszczęśników, a jednocześnie przebić Nicka srebrnym ostrzem. Jeden z noży wbił się w jego pierś, ale zbyt daleko od serca. Nie mogłam jednak pozwolić, żeby ludzie padali na podłogę jak śmieci. Nick pewnie tak o nich myślał, ja nie.

Mój oddział rozbiegł się po barze, obstawił wszystkie wyjścia i starał się usunąć z drogi spanikowany tłum. Nick dotarł do końca sali i rozejrzał się gorączkowo. Ja zbliżałam się do niego ze srebrnymi nożami w rękach, moi chłopcy celowali do niego ze swoich magnum.

– Jesteś otoczony – rzuciłam, choć było to oczywistością.

– Nie wkurzaj mnie, bo wtedy przestaję być ładna. Puść dziewczyny.

Uciekinier zaciskał dłonie na szyjach dwóch młodych kobiet. Widząc przerażenie w ich oczach, poczułam, że ogarnia mnie wściekłość. Tylko tchórze chowają się za zakładnikami.

Albo mordercy, jak Nick.

– Ja wychodzę, one żyją, Kostucho – W jego głosie nie było już nawet śladu romantyczności. – Powinienem się domyślić. Twoja skóra jest zbyt doskonała jak na ludzką, choć włosy nie są rude, a oczy masz szare.

– Kolorowe soczewki. Nowoczesna technika działa cuda.

Bladoniebieskie oczy Nicka zapłonęły zielenią, z ust wysunęły się kły.

– To był wypadek! – krzyknął. – Nie chciałem jej zabić. Po prostu wziąłem za dużo!

Wypadek? Chyba jaja sobie robił.

– Powinno cię ostrzec coraz wolniejsze bicie jej serca, więc nie wciskaj mi kitu z wypadkiem – odparłam. – Żyję z wampirem, a jemu ani razu coś takiego się nie zdarzyło.

O ile to było możliwe, Nick zbladł jeszcze bardziej.

– A skoro ty tutaj jesteś...

– Właśnie, koleś.

Akcent był angielski, ton śmiertelnie groźny. Poczułam na plecach niewidzialne fale mocy, kiedy moi ludzie się rozstąpili, żeby przepuścić Bonesa, wampira, któremu najbardziej ufałam... i którego kochałam.

Nick nie przesunął na niego wzroku, na co w duchu liczyłam. Nawet na chwilę nie oderwał ode mnie oczu. Nagle wyszarpnął ze swojego ciała sztylet, wbił go w pierś jednej z dziewczyn, a następnie rzucił nią we mnie.

Złapałam ją odruchowo.

– Pomóż jej! – krzyknęłam do Bonesa, który już skoczył na Nicka. Z taką raną dziewczynie pozostało zaledwie kilka sekund życia.

Bones zaklął pod nosem, ale zawrócił i ukląkł przy rannej. Ja popędziłam za Nickiem, sama klnąc jak szewc. Rozległy się strzały, ale tylko kilka. Ze względu na tłum gości usiłujących dostać się do drzwi i drugą dziewczynę, którą Nick trzymał jak tarczę, mój zespół nie mógł tak po prostu otworzyć ognia. Nick wiedział o tym równie dobrze jak ja.

Wbrew zasadom grawitacji wyskoczył w powietrze ponad głowami klientów i rzucił zakładniczką w jednego z moich ludzi. Żołnierz runął na ziemię razem z dziewczyną, a Nick zanurkował jak ptak i wyrwał mu broń.

Rzuciłam jeszcze trzy noże, ale w kłębiącym się tłumie nie mogłam dobrze wycelować. Nick krzyknął, kiedy jeden ze sztyletów wbiły mu się w plecy, tuż obok serca. W następnej chwili odwrócił się i strzelił do mnie. W ułamku sekundy dotarło do mnie, że jeżeli się uchylę, kule trafią w otaczających mnie ludzi. Oni nie byli półwampirami, jak ja, więc pociski pewnie by ich zabiły.

Przygotowałam się na ból... i nagle ktoś błyskawicznie mnie obrócił. Czołem uderzyłam w pierś Bonesa i poczułam, że jego ciałem wstrząsają trzy silne uderzenia. Przeznaczone dla mnie kule.

Bones puścił mnie, odwrócił się i skoczył na Nicka, który próbował porwać kolejnego zakładnika. Nie udało mu się. Bones wpadł na niego z takim impetem, że obaj przebili się przez ścianę. Przeskakując nad ludźmi, rzuciłam się za nimi, i zobaczyłam, jak Bones przekręca sztylet w sercu Nicka.

Odprężyłam się. Rozcięcie serca srebrem oznaczało dla Nicka koniec przedstawienia... podobnie jak dla każdego innego wampira.

Bones dla pewności przekręcił nóż jeszcze raz, po czym wyrwał go z piersi Nicka i przeniósł na mnie płonące spojrzenie.

– Krwawisz – stwierdził, a na jego twarzy pojawił się niepokój.

Dotknęłam policzka. Musiał trafić mnie w tym miejscu pasek, but albo coś innego, kiedy Nick rzucał mi ludzi pod nogi.

– Ty zostałeś postrzelony, a martwisz się o zadrapanie na mojej twarzy?

Bones podszedł i musnął mój policzek.

– Ja zdrowieję natychmiast, skarbie, ty nie.

Wiedziałam, że ma rację. Ale nie mogłam się powstrzymać, żeby nie przesunąć dłonią po jego plecach. Chciałam się przekonać, że jego skóra jest gładka, bez krwawych ran po kulach.

– Skoro o tym mowa, jest tutaj mnóstwo ludzi, których musisz uleczyć. Potem możesz zająć się moim draśnięciem.

Nie zważając na moje słowa, Bones przeciągnął kciukiem po jednym z kłów, potem dotknął nim mojej rany, a na koniec ust.

– Dla mnie zawsze jesteś najważniejsza, Kitten.

Nikt inny tak mnie nie nazywał. Dla matki byłam Catherine. Ludzie z jednostki zwracali się do mnie Cat. W świecie nieumarłych znano mnie jako Rudą Kostuchę.

Zlizałam krew z palca Bonesa. Wiedziałam, że spieranie się z nim nie ma sensu. Poza tym, czułam do niego to samo.

– W porządku – powiedziałam. Rana na twarzy już przestała piec. – Zabierajmy się stąd.

Niedaleko nas leżała dziewczyna, którą Nick rzucił na jednego z moich ludzi. Bones zmierzył ją wzrokiem, stwierdził, że nie jest ranna, i ruszył dalej.

– To... On nie jest... – zaczęła bełkotać dziewczyna na widok jego kłów i płonących oczu.

Poklepałam ją po ramieniu.

– Nie martw się. Za dziesięć minut nie będziesz niczego pamiętać.

– A-ale co...?

Zignorowałam ją i zaczęłam sprawdzać, co z innymi.

Wydawało się, że poza Nickiem nikt nie zginął. Dzięki Bogu. Bones uleczył drugą zakładniczkę. Teraz jedyną pamiątką, która została jej po niedawnych przeżyciach, była plama krwi na piersi i rozdarcie w koszuli, w miejscu gdzie przebił ją mój sztylet. Mieliśmy szczęście.

– Jakie szkody? – zapytałam Coopera, który klęczał nad jednym z pokiereszowanych gości baru.

– Nieźle, Dowódco. Dużo złamań, otarć, kontuzji. To co zwykle.

Patrzyłam, jak Bones chodzi wśród rannych i zmusza tych w poważniejszym stanie, żeby przełknęli kilka kropel jego krwi. Nie istniał na świecie lek skuteczniejszy od krwi wampira.

– Następny czerwony kod, querida – stwierdził jeden z moich kapitanów, Juan.

Wskazał na gadatliwego wampira, którego po drugiej stronie baru trzymał mój kolejny kapitan. Dave był ghulem, co oznaczało, że poradzi sobie z wyrywającym się wampirem. Żaden człowiek z mojej jednostki nie sprostałby temu zadaniu.

Pokiwałam głową.

– Niestety.

Juan westchnął.

– To trzeci raz z rzędu. Nie najlepszy ten kamuflaż mimo zmienionego koloru oczu i włosów.

Nie powiedział mi niczego nowego. Dostrzegłam spojrzenie Bonesa, które wręcz krzyczało: „A nie mówiłem!”. W ciągu ostatnich miesięcy zrobiło się bardziej niebezpiecznie.

Zbyt wielu nieumarłych słyszało, że jest pół wampir, który na nich poluje. Już wiedzieli, za czym się rozglądać.

Wbiłam wzrok w schwytanego wampira.

– Dzięki, że mnie wydałeś.

– Chciałem tylko postawić ci drinka. Nie byłem nawet pewien, czy to ty, ale twoja skóra... Jest zbyt doskonała jak na ludzką. I nieważne, że oddychasz. Poza tym jesteś ruda.

Zobaczyłem to, kiedy uniosłaś ramię. Ślad włosów nie był koloru blond. Z niedowierzaniem uniosłam rękę i dokładnie przyjrzałam się wydepilowanej pasze.

Dave też ją obejrzał i stwierdził:

– Facet ma rację. Kto by pomyślał, że będą się gapić na twoje pachy?

Rzeczywiście, kto? Z frustracją przesunęłam dłonią po swoich rozjaśnionych włosach. Nie zostały mi już żadne kolory do wypróbowania. Byłam brunetką i szatynką, zmieniałam barwę oczu. Ostatnio jednak nawet to nie pomagało.

– Juan, potrzymaj – powiedziałam, podając mu noże.

Zamrugałam kilka razy i wyjęłam soczewki z oczu. Co za ulga! Cały wieczór mnie wkurzały.

– Pokaż mi je – poprosił nagle wampir. – Słyszałem o nich... ale mógłbym je zobaczyć?

Dave ścisnął go mocniej.

– Ona nie jest dziwadłem w wesołym miasteczku.

– Nie jestem? – Westchnęłam i pozwoliłam, żeby moje oczy zapłonęły zielenią.

Jarzyły się teraz tak samo jak u wszystkich wampirów.

Był to niepodważalny dowód mojego mieszanego pochodzenia.

– No dobra. Przekonaj mnie, że nie powinnam cię zabijać.

– Nazywam się Ernie. Jestem z klanu Two-Chaina, przyjaciela Bonesa. Sama więc widzisz, że nie możesz mnie zabić.

– Komu potrzebni wrogowie, kiedy ma takich przyjaciół jak ty? – rzucił zjadliwie Bones, podchodząc do mnie.

Właśnie skończył leczyć rannych i hipnozą zmieniać im wspomnienia. – Cholera, wywrzaskując jej imię, zawiesiłeś jej tarczę na szyi. Choćby już tylko za to powinienem urwać ci jaja i wepchnąć ci je do gardła.

U niektórych takie słowa byłyby czczą pogróżką. Ale nie u Bonesa. On nigdy nie blefował. Najwyraźniej Ernie znał jego reputację, bo odruchowo zasłonił krocze.

– Proszę, nie rób tego. – Porzucił negocjacje i przeszedł do błagania. – Nie chciałem jej skrzywdzić, przysięgam na Kaina.

– Jasne – odparł zimno Bones. – Ale jeśli kłamiesz, nie pomoże ci nawet stwórca wszystkich wampirów. Kitten, chciałbym wsadzić go do pudła i przewieźć do ośrodka.

Sprawdzić, czy naprawdę jest jednym z ludzi Two-Chaina. Bones zwrócił się do mnie o pozwolenie, bo w pracy to ja dowodziłam. Natomiast w sprawach osobistych miał nade mną przewagę ponad dwóch stuleci.

– Pewnie. Ale nie spodoba mu się kapsuła.

Bones roześmiał się ponuro. Wiedział z doświadczenia, jak nieprzyjemny jest nasz środek transportu przeznaczony dla wampirów.

– Jeśli kłamie, będzie to najmniejsze z jego zmartwień. Podszedł do nas Cooper i zameldował:

– Dowódco, kapsuła gotowa do użycia.

– Zapakujcie go do niej i kończmy przedstawienie.

W tym momencie do klubu wszedł mój zastępca Tate Bradley i spojrzeniem swych ciemnoniebieskich oczu powiódł po sali, szukając mnie w tłumie.

– Cat, już trzeci raz cię rozpoznano.

Jakbym nie wiedziała.

– Będziemy musieli po prostu wymyślić jakieś lepsze przebranie. I to szybko, jeszcze przed zadaniem, które nas czeka w przyszłym tygodniu.

Tate nie dał się zbyć.

– Ryzykując w ten sposób, w końcu zginiesz. Któregoś dnia ktoś znowu cię rozpozna i po prostu wyciągnie broń, zamiast zaproponować ci drinka. To się robi coraz bardziej niebezpieczne, nawet według twoich standardów.

– Nie mów mi, co mam robić, Tate. Ja tu dowodzę, nie musisz więc odgrywać przede mną Taty Misia.

– Wiesz, że moje uczucia do ciebie są dalekie od ojcowskich.

Zanim zdążyłam mrugnąć, Bones chwycił Tate’a za gardło i podniósł go tak, że jego nogi zadyndały w powietrzu.

Komentarz Tate’a tak mnie zirytował, że dopiero po chwili powiedziałam Bonesowi, żeby go puścił. Gdybym nie znała Tate’a od kilku lat, sama zaczęłabym go dusić za to, że wciąż drażnił Bonesa. Teraz, zamiast wierzgać albo walczyć, skrzywił twarz w grymasie podobnym do uśmiechu.

– I co mi zrobisz, Strażniku Krypty? – wycharczał. – Zabijesz mnie?

– Zostaw go, Bones – powiedziałam. – Mamy większe problemy. Musimy dokończyć akcję tutaj, w klubie, sprawdzić pochodzenie Erniego, zdać Donowi sprawozdanie, a potem jeszcze dostać się do domu. Chodźmy, już późno.

– Któregoś dnia posuniesz się za daleko – warknął Bones i zwolnił uścisk.

Tate runął na podłogę. Rzuciłam mu ostrzegawcze spojrzenie. Był moim przyjacielem i zależało mi na nim, ale on żywił do mnie całkiem inne uczucia. Martwiło mnie również, że ostatnio najwyraźniej postanowił je demonstrować, zwłaszcza w obecności Bonesa, co na tego ostatniego działało jak czerwona płachta na byka.

Wampiry były znane z tego, że raczej nie lubią się dzielić swoją własnością. Na razie udawało mi się zapobiec bójce, ale wiedziałam, że jeśli Tate kiedyś naprawdę wyprowadzi Bonesa z równowagi, nie pożyje na tyle długo, żeby tego pożałować.

***

– Senator Thompson będzie zadowolony, że morderca jego córki został ukarany – powiedział mój stryj i zarazem szef, Don Williams. Wszyscy siedzieliśmy w jego biurze. – Cat, słyszałem, że znowu cię rozpoznano. To już trzeci raz.

– Mam pomysł. Może ty, Tate i Juan ustawicie się na dachu i zaczniecie o tym krzyczeć na cały świat? Wiem, że to już trzeci pieprzony raz, Don!

Mój wybuch nie zrobił na nim wrażenia. Don był nieobecny w moim życiu przez pierwsze dwadzieścia dwa lata, ale przez ostatnie pięć stanowił jego centrum. Do niedawna nawet nie miałam pojęcia, że jestem z nim spokrewniona.

Don ukrył przede mną nasze rodzinne związki, bo nie chciał, żebym się dowiedziała, że wampirem, który – rzekomo – zgwałcił moją matkę, był jego brat.

– Musimy znaleźć inną kobietę do roli przynęty – stwierdził Don. – Dla ciebie stało się to zbyt niebezpieczne, ale oczywiście nadal będziesz dowodziła oddziałem,

Cat. Wiem, że Bones się ze mną zgadza. Słysząc to, parsknęłam śmiechem. Bones lubił moją ryzykowną pracę, tak jak ja lubiłam swojego ojca.

– Oczywiście, że się zgadza. Do diabła, Bones zatańczyłby na twoim grobie, gdybym odeszła z pracy.

Bones ze stoicką miną uniósł brew, ale nie zaprzeczył.

– Wtedy pewnie kazałabyś mu wyciągnąć Dona spod ziemi, Cat – powiedział z uśmiechem Dave.

Ja również się uśmiechnęłam. Właśnie to zrobił z nim Bones, kiedy Dave zginął w czasie jednej z misji. Wiedziałam, że krew wampira jest silnym eliksirem uzdrawiającym, ale nie miałam pojęcia, że jeśli ranny człowiek wypije jej dużo tuż przed śmiercią, będzie można później wskrzesić go jako ghula.

Don kaszlnął.

– Tak czy inaczej, wszyscy się zgadzamy, że to zbyt niebezpieczne, żebyś nadal była przynętą. Pomyśl o osobach postronnych, Cat. Kiedy ogłaszasz kod czerwony, wielu z nich grozi śmierć.

Miał rację. Dzisiejszy wieczór stanowił najlepszy dowód. Przypierając wampiry i ghule do muru, można było doprowadzić je do ostateczności. Zważywszy na moją reputację osoby, która nie bierze zakładników, dlaczego nie miały przy okazji zabić tylu ludzi, ilu się da?

– Cholera. – Tym jednym słowem przyznałam się do porażki. – Ale to przez twoje seksistowskie zasady, Don, nie mamy w zespole żadnej innej kobiety, a już w przyszłym tygodniu czeka nas następne zadanie. Jest za mało czasu na to, żeby znaleźć wyszkoloną żołnierkę, przekazać jej złe wieści o istnieniu wampirów i ghuli, nauczyć ją samoobrony jeszcze odpicować przed akcją.

W gabinecie zapadła cisza. Don skubnął brew, Juan zagwizdał, Dave poruszał głową, strzelając kręgami.

– A Belinda? – podsunął Tate.

Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

– Przecież to morderczyni.

Tate odchrząknął.

– Tak, ale nieźle sobie radzi w czasie treningów z mężczyznami. Obiecaliśmy, że wypuścimy ją po dziesięciu latach za dobre sprawowanie. Może, biorąc ją na akcję, sprawdzimy, czy rzeczywiście – jak twierdzi – całkiem się zmieniła.

Bones wzruszył ramionami.

– To ryzykowne, ale Belinda jest wampirem, więc nadaje się do tej roboty. Ponadto jest wystarczająco atrakcyjna, żeby być przynętą, no i nie potrzebuje szkolenia.

Nie lubiłam Belindy, i to nie tylko dlatego, że kiedyś próbowała mnie zabić. Dawno temu brała udział w przyjęciu urodzinowym Bonesa razem z jeszcze jedną wampirzycą o imieniu Annette i dwiema innymi dziewczynami. Wiedziałam, że niewiele wtedy rozmawiali.

– Don?

– Wypróbujemy Belindę w przyszłym tygodniu – postanowił w końcu. – Jeśli sobie nie poradzi, wtedy poszukamy kogoś innego.

Posłużenie się wampirzycą, żeby zwabić w pułapkę i zabić inne wampiry. Ten pomysł był niemal równie szalony jak to, co robiliśmy do tej pory. To znaczy, wykorzystywaliśmy do tego samego celu półwampira, czyli mnie.

– Musimy jeszcze o czymś porozmawiać – powiedział Don. – Kiedy ponad trzy miesiące temu Bones dołączył do jednostki, stało się to pod pewnym warunkiem. Ale nie poproszono go jeszcze o największy wkład w nasze operacje... aż do dzisiaj.

Zesztywniałam. Wiedziałam, co Don ma na myśli. Bones uniósł brew, wyraźnie znudzony.

– A ja zamierzam dotrzymać umowy. Po prostu wymień osobę, którą mam zmienić w wampira.

– Mnie.

Z niedowierzaniem skierowałam wzrok na Tate’a.

– Przecież ty nienawidzisz wampirów! – wybuchłam. – Dlaczego chcesz, żeby cię zmienił w jednego z nich?

– Nienawidzę jego – poprawił mnie Tate. – Ale ty sama mówiłaś, że to osoba decyduje o charakterze wampira, a nie na odwrót. To znaczy, że nienawidziłbym Bonesa, nawet gdyby był człowiekiem.

To miłe, pomyślałam, nadal wstrząśnięta. Dobrze wiedzieć, że Tate ma otwarty umysł, jeśli chodzi o nieumarłych.

Tak, jasne.

Bones spojrzał na Dona.

– Będę potrzebował czasu, żeby przygotować go do przemiany. – Przeniósł wzrok na Tate’a . – Pozwól jednak, że od razu coś wyjaśnię. To nie sprawi, że ona cię pokocha.

Uciekłam spojrzeniem. Bones wypowiedział na głos również moje obawy. Boże, miałam nadzieję, że to nie z mojego powodu Tate postanowił zostać wampirem jako pierwszy żołnierz z naszej jednostki. Proszę, niech nie robi tak drastycznego kroku tylko ze względu na mnie.

– Kocham cię jak przyjaciela, Tate – powiedziałam cicho.

Nie podobało mi się, że muszę o tym mówić przy świadkach, ale wszyscy wiedzieli, co Tate do mnie czuje. Ostatnio wcale się z tym nie krył. – Jesteś jedną z najbliższych mi osób. I właśnie tak na ciebie patrzę. Wyłącznie jak na przyjaciela.

Don odchrząknął.

– Dopóki ty albo Bones nie macie uzasadnionych wątpliwości, osobiste uczucia Tate’a są nieistotne.

– Mam wątpliwości co do jego motywów – przyznał Bones. – Co będzie, jeśli się rozczaruje, kiedy nie uda mu się odbić mi Cat? A jest oczywiste, że mu się nie uda. Powstaje zatem pytanie, czy Tate dokonuje wyboru dla siebie, czy dla niej? Jeśli zrobi to z niewłaściwego powodu, będzie miał mnóstwo czasu, żeby pożałować swojej decyzji.

W końcu odezwał się sam Tate.

– Mam swoje powody, ale zapewniam, że nie wpłyną one na moje zaangażowanie i lojalność wobec naszej jednostki. Bones posłał mu blady uśmiech.

– Za sto lat ani tej jednostki, ani twojego szefa już dawno nie będzie, ale ty nadal będziesz mi winien lojalność, dopóki nie pozwolę ci założyć własnego klanu albo dopóki nie wyzwiesz mnie na pojedynek i zwyciężysz. Jesteś pewien, że się na to piszesz?

– Poradzę sobie – odparł krótko Tate.

Bones wzruszył ramionami.

– W takim razie ustalone. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Don, będziesz miał swojego wampira.

Tak jak obiecałem. Na twarzy Dona pojawił się wyraz ponurej satysfakcji.

– Mam nadzieję, że nie będę tego żałował.

Ja również.