Gdyby dokładnie przyjrzeć się dorobkowi literackiemu Grahama Mastertona okazałoby się, że obok horrorów są tam również thrillery, a nawet romanse. I to niekoniecznie paranormalne. Oczywiście w porównaniu z głównym nurtem jego pisarstwa stanowią one nikły procent całości, czasami jednak okazuje się, że taka wizyta w nieznanym terenie skutkuje ciekawymi rezultatami.

Punktem wyjścia dla fabuły „Krzywej Sweetmana” staje się seria morderstw popełnianych przez nieuchwytnego sprawcę na jednej z autostrad. Ofiary zamachów wydają się być przypadkowe, przynajmniej policja nie potrafi znaleźć powiązań pomiędzy zabitymi. Dopiero John Cullen, syn jednego z zamordowanych, wpada na trop, który prowadzi go w krąg polityków, działaczy społecznych oraz gwiazd Hollywood.

„Krzywa Sweetmana” jest stosunkowo starą książką. Wydana po raz pierwszy w 1979 roku ma dzisiaj trzydzieści trzy lata, przez co nabrała uroku staroświeckiej ramotki. W końcu jest to podróż w czasy, kiedy po autostradach krążyły prawdziwe krążowniki szos, nikt nie przejmował się efektem cieplarnianym, a o telefonie komórkowym pisano, co najwyżej, w książkach science fiction. A jednak pewne rzeczy się nie zmieniły. Żądza władzy jest w końcu ponadczasowa.

Nie znam dokładnie poglądów politycznych Grahama Mastertona, ale biorąc pod uwagę jego twórczość, nie zaliczałbym go do grona zwolenników konserwatystów. „Krzywa Sweetmana” powstała na rok przed wyborami prezydenckimi, które wygrał Ronald Reagan kojarzony z dość tradycjonalnym podejściem do spraw obyczajowych. Czy zatem autor sławiąc w książce liberalizm równocześnie ostrzegał przed błędnym, jego zdaniem, wyborem? A może wyrażał tylko obawy związane z nadchodzącymi zmianami? Czyżby protoplastą republikańskiego senatora Carla X. Chapmana był właśnie późniejszy 40. prezydent USA? Wątek z poparciem ze strony magnatów naftowych mógłby to sugerować.

Jakby nie było, wizerunek kasty rządzącej jest u Mastertona jednoznacznie negatywny. Politycy traktują swe stanowiska głównie jako okazję do zarobienia jeszcze większej ilości pieniędzy lub zdobycia wyższego urzędu. Na porządku dziennym jest przyjmowanie łapówek, szantaż, małżeńskie zdrady, a nawet – jak chce nas przekonać pisarz – morderstwa. Podobnie jak u Machiavellego również tutaj cel uświęca środki, a im stawka wyższa, tym zwiększa się liczba ofiar.

Poza dość rozbudowanym wątkiem politycznym fabuła powieści nie odbiega zbytnio od tego, do czego zdążył nas Masterton przyzwyczaić. Akcja jest prowadzona bardzo sprawnie, a bohaterowie, choć tylko lekko naszkicowani, szybko zdobywają sympatię czytelnika. Nie obeszło się przy tym bez charakterystycznego dla twórczości Anglika klarownego podziału na dobrych i złych. Do tego dochodzą kolejne znaki szczególne – spora dawka brutalnej przemocy i seksu. Natomiast ciekawostką dla fanów pisarza będzie fakt, iż tym razem nie ucierpiał żaden policjant. Widocznie niechęć do osób mundurowych ugruntowała się w późniejszych latach.

Chociaż fabuła wartko mknie do przodu, to obciążona jest ona brakiem logiki. Przykładowo trudno uwierzyć, żeby FBI czy inne służby nie zauważyły serii morderstw, która wedle książki miała dotyczyć setek ofiar. Albo amator, który wciąż ucieka z rąk zawodowych morderców, którzy do tej pory „wykończyli” dziesiątki osób. Raz, to przypadek, dwa – szczęście, trzy – autor liczy na całkowicie bezkrytycznego czytelnika. Otwartą kwestią pozostaje też gwarantowana skuteczność proponowanej metody wpływania na wyborców, ale może jestem po prostu optymistą wierzącym w wolną wolę jednostki.

„Krzywa Sweetmana” to przyjemne, chociaż nieco oldschoolowe czytadło. Świat końca lat siedemdziesiątych jeszcze nie dorósł do globalnych spisków, których celem byłoby panowanie nad całym światem. Wtedy w zupełności wystarczała konspiracja lokalna. Książkę czyta się szybko, a jak na thriller przystało akcja potrafi trzymać w napięciu, zaś zakończenie nie jest do końca przewidywalne. Sporym mankamentem są sygnalizowane wyżej pewne nieprawdopodobieństwa fabularne, ale na szczęście logika powieści nie spada poniżej pewnego poziomu. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że cała fabuła na zawsze pozostanie w sferze fikcji literackiej i nigdy nie stanie się scenariuszem walki politycznej.