Szkice otwiera tekst Marka Baranieckiego – „Occultus i ciekawość. Odwieczna pułapka”. Autor na przykładzie kilku niepokojących historyjek przestrzega czytelników przed zagrożeniami, jakie wiążą się z bezkrytycznym otwarciem na to, co nieznane, magiczne, niepojęte. Ciekawość wobec horoskopów, tarota, zdolności cudownych uzdrowicieli ma nieść ze sobą niedostrzegane niebezpieczeństwa. Ciekawość lub subiektywny odbiór tego, co nieznane.

Przemysław Pieniek za sprawą pracy magisterskiej, z której fragmentem możemy się zapoznać, dogłębnie i interesująco analizuje film Petera Weira – „Ostatnia fala”. Mimo naukowego charakteru pracy czyta się ją bardzo dobrze, a na końcu odczuwa potrzebę obejrzenia rzeczonego filmu, pełnego symboliki, operującego na granicy kultur i światów, tych uporządkowanych, widzialnych, jak i tych, które niewielu jest w stanie choćby dostrzec.

Do znanej z poprzednich numerów polemiki Wita Szostaka z Jackiem Dukajem dołącza Paweł Majka ze swoim szkicem „Niepokój w koloniach, mit a fantastyka”. Na przykładzie seriali, takich jak „Lost” czy „Battlestar Galactica”, oraz powołując się na liczne przykłady literackie autor rozważa, czym dla współczesnych twórców i odbiorców fantastyki jest mit, jak go wykorzystują i jakie może to pociągnąć za sobą skutki. Artykuł błyskotliwy, pełen interesujących, a zarazem zrozumiałych ujęć fantastyki.

Bartosz Działoszyński poddaje analizie bohaterów i motywy podejmowane w baśniach Andersena, zaś Jaga Rydzewska kontynuuje swój krótki cykl o fantastycznym (i nie tylko) spojrzeniu na islam. Szkice kończą dwa krótkie teksty Mateusza Droby i Waldemara Miaśkiewicza poświęcone przyszłości filmu i komiksu z Funky Kovalem w roli głównej.

Rozmowa Maćka Parowskiego z Wojtkiem Sedeńko bardziej przypomina pogaduchy dwóch starych kumpli niż wywiad, gdyż panowie raz po raz wpadają w dygresje, gubią wątki i spierają się o fakty, które nie tak dobrze już pamiętają, a przynajmniej głoszą różne wersje wydarzeń. Rozmowa o tyle interesująca, że ma swój urok, podejmuje też miejscami ciekawe tematy związane z fandomem i uprawianiem fantastyki wczoraj i dziś.

W dziale felietonów Jacek Dukaj snuje wizje zagłady świata i różnych modeli jego odbudowy, opierając się głównie na książce Jamesa Howarda Kunstlera „World Made by Hand”. Krzysztof Głuch z pasją i znawstwem pisze o „Vatran Auraio” Huberatha, a Marcin Zwierzchowski o książkach Rafała Orkana na tle innych, głównie zagranicznych pozycji podejmujących temat miasta. Warto również poświęcić chwilę na lekturę tekstu Michała Cetnarowskiego , który podjął się zadania porównania książek grozy młodych rodzimych autorów (Żulczyka, Małeckiego i Dzikowskiego) pod kątem przyjętych w nich strategii oddzielenia powieści od zamkniętej maniery fantastyki i wyniesienia w bardziej uniwersalnym, popkulturowym kierunku.

Omawiany numer „Czasu Fantastyki” ma wszystkie wady i zalety poprzednich. Do jego atutów należą sprawdzeni autorzy, których wyrobiona marka zawsze sprawdza się w postaci świetnych tekstów. Do głównych mankamentów zaś bardzo zła korekta i nieraz zbyt wąskie, hermetyczne tematy, które odstraszają przeciętnego czytelnika. Ale to już kwestia indywidualnej oceny, wszak pismo broni się widniejącym na okładce podpisem – statusem „kwartalnika dla zaawansowanych”.