Majowe „SFFiH” stoi pod znakiem CDN (Ciąg Dalszy Nastąpił) – no bo jak inaczej nazwać fakt, że aż trzy z pięciu prezentowanych utworów stanowi kontynuacje przygód dobrze znanych bohaterów? Czyżby polska fantastyka „tasiemcami” stała?

Niby powyższej opinii przeczy otwierający numer tekst imć Jacka Komudy, „Starościc Jazłowiecki”, ale gdyby wnikliwie przyjrzeć się fabule, podobieństwo do wcześniejszych tekstów pisarza jest uderzające. Autor po raz kolejny wykorzystuje motyw „szabli do wynajęcia”, która na drodze pojedynków i zajazdów rozwiązuje szlacheckie zwady w XVII-wiecznej Polsce. I chociaż Komuda wprowadza nowego bohatera, Jacka Dydyńskiego zastępuje Samuel Zborowski junior, to reszta pozostaje bez zmian. Miłośnicy dotychczasowych „easternów z Dzikich Pól” nie będą zawiedzeni, narzekający zyskają kolejne argumenty do kręcenia nosem.

„Szyfrem do mnie mów” Macieja Musialika to z kolei okazja do przypomnienia sobie Nowej Moskwy z jej kolorytem oraz bohaterami. Raz jeszcze tropiciel Watson wykazuje swoje ponadprzeciętne zdolności dedukcyjne, a lokalna policja totalne niedołęstwo. A wszystko to zaprezentowane w stylu i duchu godnym samego Artura Conan Doyle’a.

Po powtórce z rozrywki nadszedł czas na powiew świeżości „Supermarket swoich marzeń” Rafała K. Markowskiego. Kłopot w tym, że ów powiew może i był świeży, ale kilkanaście lat temu. Historia młodego Adama, który wchodzi w świat dorosłości, nie robi zbyt dużego wrażenia. Tworząc wizję na wskroś konsumpcyjnego społeczeństwa jutra autor powiela pomysły znane z dziesiątek lepszych opowiadań i powieści. Z kolei motyw wirtualnych gier zawadza o klimaty znane z „Piły” czy nisko budżetowych filmów wojennych. Rozumiem, że taki pomysł, konwencja, ale całość rozczarowuje. Zabrakło też, w moim odczuciu, choćby śladu głębszych przemyśleń. Ot, młody człowiek robi swoje pierwsze „dorosłe” zakupy i tyle. Nie widać, żeby zmienił się on sam lub jego sposób postrzegania rzeczywistości. Brakuje więzi z bohaterem, wszystko zostaje podane na zimno, bez uczuć.

„Mroczna Bezdeń” Dawida Juraszka stanowi natomiast szansę na ponowne spotkanie z barbarzyńcą Cairenem. Innymi słowy otrzymujemy kolejną porcję przygód w stylu howardowskiego „Conana”. Fabuła toczy się wokół zatopionych skarbów, ale tak naprawdę stanowi tylko i wyłącznie pretekst do opisu kilku zbrojnych potyczek oraz podbojów miłosnych głównego bohatera. I chociaż autor stara się na wszelkie sposoby uatrakcyjnić opowiadanie, część akcji rozgrywa się pod powierzchnią oceanu, to nie udaje mu się wyjść ze schematu historyjek o muskularnym barbarzyńcy.

Mieszane uczucia budzi „Miłość ci wszystko wypaczy” Eli Graf. Na pewno należy docenić styl autorki oraz dobrze przemyślaną fabułę. Z drugiej strony czytelnik może poczuć się nieco zagubiony – opowiada historia stanowi część większej całości, a poprzednie odcinki ukazały się jakiś czasu temu. A przynajmniej ja nie pamiętam poprzednich przygód Dimoona i spółki. W rezultacie faktyczna tożsamość poszczególnych postaci pozostaje do końca niejasna, to z kolei rzutuje na zrozumienie zakończenia opowiadania. Jeśli jednak przymkniemy na to oko, dostaniemy wcale ciekawe opowiadanko o prywatnym detektywie utrzymane w duchu dark fantasy.

Po zakończeniu bloku literackiego czytelnika czeka dawka dwóch wywiadów. Jak do tej pory zapis rozmów z kolejnymi autorami stanowił najsłabszą część czasopisma i sytuacja ta chyba długo nie ulegnie zmianie. O ile jeszcze broni się wywiad z Dariuszem Domagalskim (kwestie pogaństwa w średniowiecznej Europie czy myślenia historycznego), to już rozmowa z Adrianem Tchaikovskym stanowi zbiór klasycznych pytań (i odpowiedzi) o literackie inspiracje oraz plany na przyszłość.

Dużo lepiej od wywiadów prezentuje się dalsza część publicystyki. I tak Agnieszka Szady wykazuje najczęstsze błędy początkujących autorów fantasy, Dariusz Domagalski zaprasza bohaterów „Star Treka” do poradni psychiatrycznej, a Andrzej Pilipiuk po raz kolejny wykazuje, dlaczego jest wspaniałym pisarzem. Z wyżej wymienionej trójki najskuteczniej broni się Szady, ale warto także zwrócić uwagę na Jarosława Grzędowicza, który w kolejnej „Jeremiadzie” pokazuje jak dobre jest wrogiem lepszego. I chociaż ostatnio mocno krytykowałem autora „Pana Lodowego ogrodu”, tym razem mógłbym z czystym sumieniem podpisać się pod jego felietonem.