Z początku wydaje się, że będziemy mieć do czynienia z historią opowiadającą o konflikcie dwóch państw: małego górskiego królestwa Idrisu oraz rządzonego przez Króla-Boga potężnego Hallandrenu. Są to jednak tylko pozory, punkt wyjścia dla „Siewcy Wojny” Brandona Sandersona, barwnej i ze wszech miar oryginalnej powieści fantasy.

Świat kreślony ręka amerykańskiego pisarza jest światem niezwykłym. Gdzie indziej zwyczajni ludzie, którzy umrą chwalebną śmiercią mogą odrodzić się jako żyjący bogowie? Teraz żyją w pałacowej „złotej klatce”, zbierają dowody uwielbienia, a równocześnie spiskują między sobą. Do tego system magii oparty na „oddechach” będących, w pewnym sensie, odpowiednikiem duszy. Im więcej ich posiadasz, tym większa jest twoja potęga i moc; to z kolei umożliwia ożywanie martwych przedmiotów i korzystania z ich nowych właściwości. Do tego egzotyka codziennego życia na królewskim dworze, pełnego przepychu, ale i ciemnych korytarzach, gdzie zapadają decyzje o losach pojedynczych ludzi, jak i całych narodów.

Równie ciekawy jak opis samego świata – jest sposób jego prezentowania. Sanderson nie zdecydował się, i moim zdaniem słusznie, by wrzucić czytelnika na „głębokie wody”. Kolejne sekrety otaczającej nas rzeczywistości poznajemy powoli, wraz z rozwojem fabuły. Autor ucieka przy tym przed zbytnią łopatologią – woli zasady funkcjonowania np. magii pokazywać na przykładach. Najczęściej jedna z postaci nabywa nowe umiejętności i stara się nauczyć je wykorzystać, co staje się świetnym pretekstem do zaprezentowania czytelnikowi całej gamy zjawiska. Podobnie ma się rzecz z opisem warunków życia czy arkanów dworskiej etykiety – nie poznajemy ich ze słów osób trzecich, lecz za sprawą bohaterów odczuwamy je niejako na własnej skórze.

Właśnie, bohaterzy – nawet najwspanialej wymyślony świat byłby bez nich pusty. Główne postaci „Siewcy Wojny” posiadają jedną cechę wspólną – nie chcą, a może nie potrafią zaakceptować swego miejsca na świecie. Księżniczka Vivenna, przygotowywana przez całe życie do roli królewskiej małżonki, niespodziewanie zostaje pozbawiona swej szansy. Czy jej kolejne czyny wynikają z troski o dobro ojczyzny, czy mają za zadanie jedynie wypełnić powstałą pustkę? Z kolei jej siostra, Siri, musi diametralnie zmienić styl postępowania i nauczyć się żyć wśród dworskich intryg. Tylko czy niedoświadczona władczyni ma szansę na zwycięstwo z dworską kamarylą? Jest i Dar Pieśni – bóg nieakceptujący własnej boskiej egzystencji. Nie wystarcza mu świat boskich intryg i w nielicznych wspomnieniach o dawnym życiu próbuje odnaleźć sens istnienia. Zapomina przy tym, że przeznaczenie lubi zakpić z każdego, a marzenia nie zawsze idą w parze z rzeczywistością. W „Siewcy Wojny” nie zawodzi także drugi plan. Widać, że autorowi zależało, by każda postać wniosła coś do fabuły. Niektórzy bohaterzy bawią, inni straszą lub irytują – każdy jest na swój sposób oryginalny.

Mamy zatem oryginalny świat, ciekawe kreacje bohaterów, ale także nienaganny warsztat pisarski. Jeśli komuś spodobały się dotychczasowe powieści Sandersona i tym razem nie będzie zawiedziony. Z jednej strony mamy epicki rozmach, z drugiej – dbałość o szczegóły. Świat opisany jest bardzo plastycznie, barwnie, wciąga czytelników w swoje realia. Do tego dochodzi zrównoważone tempo książki – poszczególne wątki rozwijają się co prawda nieśpiesznie, ale autor potrafi je w dowolnej chwili zdynamizować, dzięki czemu czytelnik nie czuje się nawet przez chwilę znudzony. Nie brakuje również zaskakujących wolt i niespodzianek, a wiele początkowych sądów czytelnika zostaje w miarę postępów w lekturze zweryfikowanych.

Większość książek stanowi kolejną część cyklu lub serii, dlatego nie sposób nie wspomnieć o jeszcze jednej zalecie recenzowanej powieści. Dostajemy do rąk dzieło skończone. Na liczącej ponad sześćset stron książce Sandersonowi udało się nie tylko stworzyć wciągającą historię, ale także w pełni ją rozwinąć i zakończyć. Po zamknięciu książki czytelnik nie czuje się oszukany – wszystkie wątki zostają w pełni opowiedziane, a finał nie pozostawia niedosytu. Po prostu bajka dobiega końca, a bohaterowie mogą dalej żyć długo i szczęśliwie, nie obawiając się zdradzieckich sequeli ani zabójczych prequeli.

„Siewca Wojny” Brandona Sandersona posiada tak naprawdę tylko dwie wady: lekko odstraszającą okładkę oraz zakręcony blurb, z lektury którego wynika wszystko oprócz najważniejszego – że mamy do czynienia ze znakomitą powieścią fantasy.