Rafael zamknął za sobą drzwi i wkroczył do wielkiej biblioteki ukrytej w podziemiach eleganckiej posiadłości w Martha’s Vineyard. Na kominku płonął ogień, który stanowił tu jedyne źródło światła, nie licząc kinkietów, które dawały jednak więcej cienia niż blasku. W tym miejscu wyczuwało się ciężar wielu lat – milcząca informacja, że to pomieszczenie jest znacznie starsze niż wznoszący się ponad nim dom.

– A zatem decyzja podjęta – oznajmił, zajmując swoje miejsce. Naprzeciw paleniska ustawiono półkolem kilka foteli. Było tu zbyt gorąco, jak na jego gust, jednak część jego współbraci pochodziła z cieplejszych regionów i źle znosiła pierwsze zimowe chłody.

– Opowiedz nam o niej – polecił Charisemnon. – Opowiedz nam o łowczyni.

Rafael odchylił się na oparcie krzesła i potoczył wokół wzrokiem. Rada Dziesięciu rozpoczęła naradę, jednak nie obradowała w komplecie.

– Musimy znaleźć kogoś, kto zastąpi Urama.

– Jeszcze nie teraz. Przynajmniej dopóki... – szepnęła Michaela, tocząc wokół umęczonym wzrokiem. – Czy naprawdę musimy go ścigać?

Neha zacisnęła dłoń na ramieniu anielicy.

– Wiesz, że nie mamy wyboru. Nie można pozwolić, by zaspokajał swe obecne żądze. Jeśli ludzie kiedykolwiek się o tym dowiedzą.... – Pokręciła głową. Jej ciemne migdałowe oczy były pełne mroku. – Uznaliby nas za potwory.

– Już tak uważają – zauważył Eliasz. – Aby sprawować władzę, trzeba mieć w sobie coś z potwora.

Rafael nie mógł się z nim nie zgodzić. Eliasz był jednym z najstarszych – sprawował rządy już od kilku tysiącleci, a w jego oczach nie było nawet śladu ennui. Być może zawdzięczał to uśmiechowi losu, ponieważ dysponował czymś, czego nie mieli pozostali – partnerkę, której lojalność była niewzruszona. Związek Eliasza i Hanny trwał już ponad dziewięćset lat.

– Ale pamiętaj – zauważyła Zhou Lijuan – że jest pewna różnica pomiędzy strachem budzącym podziw, a kompletnym obrzydzeniem.

Rafael nie był pewien, czy to rozróżnienie jest tak istotne, jednak Lijuan pochodziła z innej epoki. Sprawowała rządy w Azji – odziedziczyła władzę po kądzieli, a jej matriarchalna rodzina pielęgnowała szacunek wobec matrony we wszystkich, nawet najmłodszych potomkach. Eliasz był stary, ale Lijuan zdawała się niemal odwieczna – stała się integralną częścią swej chińskiej ojczyzny i otaczających ją ziem. Ich mieszkańcy szeptem przekazywali sobie opowieści o Lijuan i traktowali archanielicę jak półboginię. W porównaniu z jej panowaniem, pięćsetletnie rządy Rafaela wyglądały niczym mgnienie oka. Jednak mogło mu to dawać pewną przewagę.

W przeciwieństwie do Lijuan, Rafael wciąż jeszcze potrafi zrozumieć śmiertelników. Jeszcze zanim został archaniołem, postanowił wybrać raczej chaos codziennego życia niż elegancki, spokojny styl życia swych współbraci. Mieszkał w jednym z największych miast świata i często przyglądał się ludziom bez ich wiedzy. Ostatnio obserwował Elenę Deveraux.

– Dochowanie tajemnicy nie będzie stanowić problemu – oznajmił, przerywając cichy szloch Michaeli. – Nikt z ludzi nie ma pojęcia, czym jest Uram. Było tak, odkąd sięgam pamięcią.

Zebrani pokiwali głowami. Nawet Michaela otarła łzy i usiadła prosto, patrząc przed siebie jasnym wzrokiem. Była wprost niewypowiedzianie piękna. Nawet w otoczeniu innych aniołów, jej uroda lśniła niczym najjaśniejsza gwiazda. Nigdy nie mogła uskarżać się na brak awansów. W tym momencie spojrzała prosto w oczy Rafaela, a w jej wzroku kryło się zalotne pytanie, na które nie odpowiedział. A zatem nie opłakiwała Urama – opłakiwała siebie. Takie zachowanie znacznie bardziej do niej pasowało.

– Ten łowca jest kobietą – oznajmiła w końcu. Jej ton był lekko rozdrażniony. – Czy to dlatego ją wybrałeś?

– Nie. – Rafael przez chwilę zastanawiał się, czy nie powinien ostrzec Eleny przed tym nowym zagrożeniem. Michaela nie znosiła konkurencji. Przez pół wieku była kochanką Urama – był to niezwykle długi związek jak na anielicę o tak frywolnym usposobieniu.

– Wybrałem ją, ponieważ potrafi wyczuć to, co niedostępne dla innych.

– A zatem, dlaczego mamy czekać? – spytał Tytus. Jego miękki, łagodny głos stanowił dziwny kontrast ze lśniącym, muskularnym ciałem. Zdawało się wyrzeźbione z granitu i było równie grubo ciosane, co kamienna twierdza, którą archanioł nazywał domem.

– Dlatego – wyjaśnił Rafael – że Uram nie złamał jeszcze ostatniej zasady.

Zapadła cisza.

– Jesteś pewien? – spytała łagodnie Favashi. Była najmłodszą z archaniołów, a jej rozumowanie – najbardziej zbliżone do śmiertelników. Jej serce i dusza zdawały się nienaznaczone upływem czasu. – Jeśli jeszcze nie...

– Nie próbuj się łudzić – przerwał szorstko Astaad. – Pamiętaj, że zabił wszystkich swych dworzan i służących w dniu, gdy opuścił Europę.

– A zatem dlaczego nie złamał jeszcze ostatecznego zakazu? – spytała Favashi, która najwyraźniej nie miała zamiaru się wycofać. Właśnie dlatego, mimo pozornej łagodności, to ona sprawowała rządy w Persji. Mogła się ugiąć pod naciskiem, ale nigdy nie pozwoliła się złamać. – Z pewnością można jeszcze zawrócić go z tej drogi?

– Nie – odparła Neha. Jej głos, w przeciwieństwie do głosu poprzedniczki, zabrzmiał lodowato. W Indiach – jej kraju – węże czczono jako bóstwa, a Neha uważana była za Królową Węży. – Zasięgnęłam opinii u naszych lekarzy. Jego krew zmieniła się w truciznę.

– Może są w błędzie? – spytała głośno Michaela. W jej głosie zabrzmiała ledwie uchwytna nuta czułości.

– Nie – Neha spojrzała poprzez pokój. – Wysłałam próbkę Eliaszowi.

– Poprosiłem Hannę, by na nią spojrzała – przyznał archanioł. – Obawiam się, że dla Urama jest już za późno.

– Jednak to archanioł. Łowczyni nie będzie w stanie go zabić, nawet gdy go wytropi – zauważyła Lijuan, a jej białe włosy zamigotały, powiewając na nieistniejącym wietrze. Miały dziwny kolor perłowej szarości, niespotykany nigdzie na Ziemi. – To zadanie dla jednego z nas.

– Chcesz go zabić, bo zagroził twojej pozycji! – wykrzyknęła oskarżycielsko Michaela.

Lijuan zignorowała ją z taką łatwością, z jaką Rafael ignorował ludzi, Widziała już w życiu nadejścia i upadki wielu archaniołów. Z najstarszych tylko ona jedna została przy życiu. Uram był jej najbliższy wiekiem.

– Rafaelu?

– Zadaniem łowczyni jest wytropienie Urama – odpowiedział i nagle przypomniał sobie strach w oczach Eleny, gdy wyjawił jej prawdziwą naturę zadania. – Ja dokonam egzekucji. Czy mam na to waszą zgodę?

Jeden po drugim odpowiadali.

– Niech tak będzie.

Nawet Michaela nie zaprotestowała. Bardziej niż na życiu Urama zależało jej na własnym. Wszyscy wiedzieli, że zbuntowany archanioł przybył do Nowego Jorku wyłącznie z jej powodu. Jeśli kiedykolwiek postanowiłby przekroczyć ostateczną granicę, jego była kochanka stałaby się pierwszym celem.

A zatem postanowione.

* * *

Rafael nie ruszył się z miejsca, obserwując wychodzących członków Rady. Rzadko spotykali się w jednym miejscu. Wszyscy byli wprawdzie niezwykle potężni, jednak woleli nie kusić losu. Młodsi aniołowie czasem próbowali zając miejsce w Radzie, dokonując zamachu na życie jej członków. Starsi zazwyczaj rozumieli, że aby zyskać mądrość niezbędną do przemiany w archanioła, należy poświęcić część swojej duszy.

Po pewnym czasie w bibliotece pozostał jedynie Eliasz zajmujący miejsce naprzeciw Rafaela.

– Wracasz do Hanny?

Olśniewająco białe skrzydła Eliasza poruszyły się lekko, gdy archanioł przeciągnął się i odchylił na oparcie.

– Ona jest zawsze przy mnie.

Rafael nie wiedział, czy powinien to rozumieć dosłownie. Mówiono, że pary aniołów pozostające w długoletnich związkach potrafiły porozumieć się w myślach, niezależnie od dzielącej ich odległości, Jeśli była to prawda, nigdy o tym nie wspominali.

– A zatem naprawdę masz wielkie szczęście.

– To prawda. – Eliasz pochylił się, opierając łokcie na kolanach. – Jak mogliśmy dopuścić, by taka tragedia spotkała Urama? Jak to możliwe, że nikt nie dostrzegł tego w porę?

Rafael nagle zrozumiał, że starszy archanioł naprawdę nie zna odpowiedzi na to pytanie.

– Nie miał partnerki, a Michaela myśli tylko o sobie.

– To okrutne – odparł Eliasz, jednak nie zaprzeczył.

– Gdyby z tobą zaczęło się dziać coś złego, mógłbyś powiedzieć o tym Hannie. Uram nie miał nikogo.

– Mógł ostrzec swych służących, asystentów czy innych aniołów.

– Uram nigdy nie był zbyt litościwy – odparł Rafael. – Każdy przejaw niezależności nagradzał torturami. Jego zamek pełen był ludzi, którzy go nienawidzili i tych, którzy się go bali. Nie obchodziło go, ile osób zginie na skutek jego szaleństwa.

Eliasz spojrzał na młodszego archanioła, a jego wzrok zdawał się prawie ludzki.

– Płynie z tego pewna nauka, Rafaelu.

– Mówisz jakbyś był moim starszym bratem.

Eliasz roześmiał się. Był jedynym aniołem, nie licząc Favashi, który robił to szczerze.

– Nie, dostrzegam w tobie przywódcę. Odkąd odszedł Uram, Rada Dziesięciu znalazła się w trudnym położeniu. Pamiętasz, co się działo podczas ostatniego rozłamu.

Były to mroczne chwile w historii ludzi i aniołów – wampiry pławiły się we krwi, a aniołowie, zbyt zajęci bratobójczą walką, nie próbowali im nawet przeszkodzić.

– Dlaczego ja? Jestem młodszy nawet od ciebie, nie mówiąc już o Lijuan.

– Lijuan... nie należy już do naszego świata – odparł Eliasz. Jego czoło przecinały pionowe zmarszczki. – Przypuszczam, że jest najstarszym z żyjących aniołów. Jest ponad tak przyziemne problemy.

– To nie jest przyziemny problem – zaprotestował Rafael, ale wiedział, co Eliasz ma na myśli. Lijuan nie interesowała się sprawami doczesnymi – jej wzrok był utkwiony gdzieś w oddali.

– Jeśli Lijuan nie zgodzi się objąć przywództwa, czemu sam tego nie zrobisz? Jesteś najrozsądniejszy z nas wszystkich.

Eliasz rozwinął skrzydła na samą wzmiankę.

– Moje panowanie w Ameryce Południowej nigdy nie było kwestionowane. To prawda, że sprawuję rządy żelazną ręką, jednak... – pokręcił głową – nie pożądam krwi dla niej samej. Przywódca musi być bardziej bezwzględny od pozostałych.

– Zarzucasz mi okrucieństwo – stwierdził miękko Rafael.

Eliasz wzruszył ramionami.

– Wzbudzasz strach, mimo że nie jesteś tak okrutny jak Astaad czy tak kapryśny jak Michaela. To właśnie dlatego los zetknął cię z Uramem – byłeś zbyt bliski sięgnięcia po coś, co uważa za swoją własność. Chcesz tego, czy nie – przywództwo spoczywa w twoich rękach.

– A Uram jest ścigany. – Rafael dostrzegł kiedyś coś podobnego w swojej wizji. Tak wyglądała jego własna przyszłość: podążała za nim kobieta o kocich oczach i włosach barwy świtu. – Wracaj do domu, Eliaszu, Wracaj do Hanny. Zrobię, co do mnie należy.

Rozleję krew, zakończę życie nieśmiertelnego, pomyślał. Oczywiście, na świecie nie istniało nic nieśmiertelnego. Archanioł mógł zginąć, ale tylko z ręki innego archanioła.

– Udasz się teraz na spoczynek? – spytał Eliasz, wstając z miejsca.

– Nie. Muszę pomówić z łowcą.