„Wstępniak”, siedem opowiadań, cztery felietony, jeden wywiad, a na dokładkę kilka konkursów – tak w telegraficznym skrócie prezentuje się ostatni w tym roku numer „SFFiH”. Na pierwszy rzut oka nieźle, wręcz dobrze. Tyle teorii, a jak w praktyce?

Z redaktorskiego wstępu Rafała Dębskiego dowiemy się, którego z felietonistów zabraknie w kolejnym numerze, oraz poznamy zwycięzców konkursu „Fantastyczny Chopin”. Rzecz jasna nie zabrakło świątecznych życzeń.

Chociaż święta Bożego Narodzenia kojarzone są z aniołami, grudniowy „SFFiH” zaczyna się od spotkania z siłami nieczystymi. „Sprawiedliwość czarta” Mileny Wójtowicz stanowi kolejną wariację na temat znanej legendy o czarciej łapie. Tym razem mamy do czynienia z wersją uwspółcześnioną (wrednego szlachcica zastępuje nie mniej wredny biznesmen), a jednocześnie żartobliwą i przewrotną. Całość należy oceniać w kategorii błahostek jednorazowego użycia.

„Święty głupiec” Marcina Wełnickiego przypomina nieco scenę przesłuchania z „Mistrza i Małgorzaty”. Podobnie jak w arcydziele Bułhakowa władca, tu cesarz Bizancjum, przesłuchuje osobę określaną mianem świętej. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Nie ten kaliber literatury, a i styl odmienny. Całość czyta się dobrze, chociaż forma opowiadania w opowiadaniu na dłuższą metę jest nużąca. Na uwagę zasługuje natomiast zaskakujące zakończenie.

Po czartach i świętych nadchodzi czas na samego Boga. Wyobraźcie sobie, że pewnego dnia otrzymujecie telefon od Boga. Niewybredny żart kolegów czy cud? I chociaż skojarzenia z „Brucem Wszechmogącym” są jak najbardziej na miejscu, to „Hel, mój ulubiony pierwiastek” Istvana Vizvary’ego nie jest humoreską. To raczej garść przemyśleń o istocie Boga, o naszym życiu i pragnieniach. Szkoda tylko, że refleksje nie należą do zbyt głębokich, a finał historii rozczarowuje.

„Niewinność” Hanny Fronczak to miła odmiana po teologicznych dysputach; znacznie bliżej jej do orientalnej fantasy w stylu Dawida Juraszka. Co prawda sama historia śledztwa w sprawie zabójstwa dwóch kobiet niezbyt mnie porwała, ale dałem się porwać wizji autorki. Oryginalny podział na kasty, ciekawie poprowadzony wątek reinkarnacji – widać spory potencjał, który w przyszłości znajdzie ujście w kolejnych opowiadaniach.

„Dobry pasterz” Tomasza Kaczmarka to z kolei spora dawka akcji. Rzecz rozgrywa się w świecie, gdzie zawodowi zabójcy likwidują swoje ofiary na oczach telewidzów. Im bardziej spektakularna egzekucja, tym wyższe miejsce w rankingu popularności. Co jednak się stanie, gdy jeden z zabójców sam stanie się celem? Klasyczne zawiązanie akcji, dziwnie znajome gadżety (saga Grzędowicza się kłania), ale samo rozwinięcie satysfakcjonujące. Szczególnie dla tych, którzy bardziej cenią „dzianie się” od przemyśleń głównych bohaterów.

Z dobrej strony przypomina się Rafał W. Orkan opowiadaniem „Bogom wśród gwiazd, ludziom wśród ludzi”. Prosty, ale dający spore możliwości punkt wyjścia (wizyta gości z kosmosu stawia na głowie życie mieszkańców zapomnianej przez wszystkich planety), przesympatyczni bohaterzy (Ugniew, Korzynka), niewymuszony humor – to największe atuty tej historii. Do tego należy dodać lekki styl i dobrze napisane dialogi. Jak dla mnie najlepszy tekst autora spoza cyklu o Vakkerby.

Na zakończenie sekcji literackiej objawia nam się Kaja Paśko i jej wyróżnieni w konkursie „Fantastyczny Chopin”, „Niezwykli”. Może i nie jest to jakiś błyskotliwy, zapadający w pamięć debiut, ale braku wyobraźni (vide intrygująca wizja rywalizacji Nieba i Piekła) zarzucić autorce nie można.

Nie wiem, może jestem uprzedzony do wywiadów w „SFFiH”, ale rozmowę z Robertem Forysiem trudno nazwać udaną. Po raz „enty” wybrzmiewają pytania o początki twórczości, literackie inspiracje czy sposób zbierania źródeł do kolejnych książek. Co najmniej dziwnie, moim zdaniem, wygląda też sytuacja, kiedy na czterolinijkowe pytanie prowadzącego pada dwuwyrazowa odpowiedź. Czy naprawdę nie dało się tego uniknąć?

Chociaż tytuł felietonu Romualda Pawlaka brzmi „Nowe czasy”, stanowi on zamknięcie pewnego etapu. Powód? Jest to na razie ostatni tekst publicystyczny pana Romana na łamach „SFFiH”. Autor bierze się poważnie do pisania książek, stąd czasu na inne formy aktywności literackiej będzie mniej. Na pożegnanie czeka nas „lot koszący”, traktujący o perspektywach rozwoju branży gier komputerowych w Polsce.

Szkoda, że tekst „O szukaniu rezerw” Andrzeja Pilipiuka nie ukazał się w prasie ogólnopolskiej. Być może pod wpływem jego lektury naród chętniej wziąłby czynny udział w wyborach samorządowych. Wystarczyły dwie szpalty tekstu by jasno i klarownie wytłumaczyć zalety samorządności. I Inspekcji Robotniczo-Chłopskich.

W zupełnie innym kierunku podążył Tomasz Bochiński, u którego „Dzień gniewu”, czytaj remanent w domowej biblioteczce, okazał się sposobnością do przypomnienia kilku zapomnianych autorów.

A na zakończenie kolejna „Jeremiada” – o tym czym jest fantastyka. Do mnie wywód Grzędowicza nie trafił, ale fani i antyfani gatunku powinni być zadowoleni.