„Klątwa tytana” Ricka Riordana to już trzecia wizyta w świecie, gdzie obok naszej szarej rzeczywistości wciąż żyją bogowie olimpijscy, a na współczesnych herosów czekają coraz to nowe wyzwania.

Główną oś fabuły stanowi, jak zwykle, wyprawa. Tym razem celem jest odnalezienie nie magicznego przedmiotu, a zaginionej bogini łowów, Artemidy. Miłośników cyklu nie zdziwi zbytnio fakt, że jednym z poszukiwaczy zostaje Percy Jackson, a towarzyszyć będzie mu nieodłączny satyr Grover. Pewną zmianę mamy za to na stanowisku etatowej heroiny – miejsce Annabeth zajmuje córka Zeusa, Thalia, a na dokładkę pojawiają się przedstawicielki zbrojnego hufca Artemidy – Łowczynie. Reszta pozostaje w zasadzie bez zmian. Młodzi bohaterzy ponownie wędrują przez Amerykę, a po drodze raz po raz muszą stawiać czoła mrocznym sługom Kronossa. Nie mogło zabraknąć również gościnnych występów bogów olimpijskich; tym razem wybór padł na olśniewającą swą urodą Afrodytę, wojującą feministkę Artemidę oraz twórcę kiepskich haiku, Apollina.

Pomimo tego, że pod względem fabuły „Klątwa tytana” sprawia wrażenia kalki poprzednich części, Riordan postarał się o odrobinę oryginalności. Przy czym zmianie nie uległa sama opowiadana historia, a sposób jej przedstawienia. Pierwszą zauważalną różnicę stanowią bohaterzy. Zarówno Percy, jak i jego przyjaciele dorośleją, nie są już dziećmi, a stają się młodzieżą. Pojawiają się pierwsze uczucia, kłopoty z rodzicami (boskimi i śmiertelnymi), konieczność podejmowania trudnych decyzji, a nawet kwestia poświęcenia. Nieco inaczej przedstawieni zostają także bogowie, którzy stają się bardziej ludzcy. Apollo jest gotów dla siostry złamać panujące zasady, a Dionizos wychodzi z roli wiecznie niezadowolonego dyrektora obozu i okazuje się czułym mężem.

Do tego zmienia się nieco klimat książki. Autor zdejmuje znad bohaterów parasol ochronny i odniesione zwycięstwo przyjdzie im okupić własną krwią. Od razu uspakajam – cykl nie stał się nagle horrorem, po prostu mamy pewne przesunięcie akcentów. Przy czym te poważniejsze tony nie oznaczają, że Riordan zrezygnował z akcentów humorystycznych. Znów będziemy świadkami szaleństw Grovera, dzikich zabaw w Obozie Herosów czy „twórczego” wykorzystania mitów – ze słonecznym „rydwanem” Apollina na czele.

Warto wspomnieć rezygnację autora z „heroizowania” postaci historycznych, zwłaszcza tych związanych z historią Stanów Zjednoczonych. Wydaje mi się to dobrym rozwiązaniem, bo dzięki temu książka zyskuje nieco uniwersalizmu. Co prawda fakt, że współczesny Olimp znajduje się w Nowym Yorku, wciąż doskwiera, ale nie można mieć wszystkiego.

„Klątwa tytanów” nie jest ani lepszą, ani gorszą odsłoną cyklu. Dostajemy do ręki książkę zawierającą wszystkie elementy, za które zdążyliśmy polubić serię, a jednocześnie ciut więcej. Wydaje się, że podobnie jak to było w wypadku Harry’ego Pottera, tak i Percy Jackson będzie z każdą kolejną częścią cyklu doroślał. Czy to dobrze, czy źle? Zależy od samego autora – jeśli utrzyma równowagę między elementami humorystycznymi i poważnymi, wtedy będzie dobrze; gorzej, kiedy jego kolejne książki staną się krwawą historią o zmaganiach bogów olimpijskich w stylu filmu „Starcie tytanów”.