Po intrygującej „Nocy blizn” i mocno rozczarowującym „Żelaznym aniele” nadszedł czas na „Boga zegarów”. Sięgałem po tę książkę z obawami – Alan Campbell zdążył w moich oczach urosnąć do postaci autora nieobliczalnego, potrafiącego jakby od niechcenia diametralnie zmienić kierunek fabuły czy wprowadzić zupełnie nowych bohaterów. Jednakże owa nieobliczalność jest w trzeciej odsłonie „Kodeksu Deepgate” nieobecna. Nowa sztuczka pisarza czy może sygnał świadczący o odnalezieniu własnej ścieżki literackiej?

Od razu ostrzegam – czytelnicy oczekujący powrotu do klimatu znanego z „Nocy blizn” mogą poczuć się zawiedzeni. „Bóg zegarów” to nic więcej jak bezpośrednia kontynuacja poprzedniej odsłony cyklu. Powiem nawet więcej, gdyby nie nowy tytuł, byłbym przeświadczony, że mam do czynienia z tą samą powieścią, jedynie podzieloną dla wygody czytelników na dwa tomy.

O ile sama fabuła jest dosyć prosta, wciąż trwa wojna bogów z władcą Piekła, Menoą; dziwi sposób jej opowiedzenia. W odróżnieniu od „Żelaznego anioła” poszczególne wątki prowadzone są linearnie, a autor zrezygnował z rwania opowieści czy przeskoków między bohaterami. Jest normalnie, standardowo, a przez to zaskakująco. Jednakże kwestia opowiadanej historii zawsze była u Campbella drugorzędna.

Podobnie jak to miało miejsce w poprzednich książkach, autor oczarowuje przede wszystkim umiejętnością „malowania” słowami. Ponownie zanurzamy się w Piekle, ale tym razem wraz z Johnem Kotwicą i jego niezwykłym bagażem. Opis wędrówki Johna po wciąż zmieniającej wygląd krainie to bez wątpienia największy atut powieści. Walka z potępionymi duszami, niezwykła tawerna, pojedynek z Carnival – to tylko przykłady; jest tego dużo więcej. O zawrót głowy może też przyprawić podróżowanie w czasie, którego doświadcza Rachel Hael. Mnożą się paradoksy, pojawiają dziesiątki, a nawet setki wersji tych samych osób, nikt nie jest w stanie określić, co jest przyczyną, a co skutkiem, pojęcia „początku” i „końca” tracą na znaczeniu. Zaś wszystko to okraszone zostaje licznymi scenami iście epickich zmagań armii, jak i pojedynczych bohaterów.

Co do tej ostatniej kwestii – podejrzewam, że wielbicieli cyklu ucieszy powrót Carnival. Nieco odsunięta na boczny tor w poprzednim tomie, tutaj po raz kolejny daje próbkę swoich nieprzeciętnych możliwości. Do tego dochodzą pozostali starzy znajomi: Dill, wspomniana już Rachel czy Harper. Na plus trzeba zapisać, że Campbell żadnej z postaci nie traktuje po macoszemu i każda ma swoje pięć minut.

Pewne moje zastrzeżenia wzbudziła natomiast fabuła, która przez sporą część książki wydaje się zmierzać donikąd. Dopiero pod koniec Campbell zbiera poszczególne wątki i tworzy w miarę spójne zakończenie. Oczywiście „spójne” wedle norm pisarza. W praktyce oznacza to mniej więcej tyle, że po zakończeniu lektury „Boga zegarów” praktycznie niemożliwym jest odgadnąć, o czym będzie kolejna część cyklu. Jeśli taki zamiar przyświecał autorowi, to swoje założenie wypełnił w stu procentach.