Dawno nie zdarzyło mi się spóźnić do pracy!

Stoję w korku, który ciągnie się jak okiem sięgnąć. Obok mnie długi niezgrabny samochód, chyba ostatni model lincolna. Szyby opuszczone, posępny kierowca patrzy na mnie tak, jakby to mój motocykl był winien panującego na ulicy chaosu.

– Ma pan zapalniczkę? – pyta w końcu.

Chyba po prostu się nudzi. W życiu nie uwierzę, że w tym luksusowym potworze nie ma zapalniczki. Pewnie znalazłoby się tam miejsce nawet dla kuchenki gazowej i grilla.

W milczeniu podaję mu zapalniczkę.

Upierścieniona dłoń bierze ją, przypala drogiego cienkiego papierosa z filtrem niewiarygodnej długości. Co to dziadek Freud mówił o pociągu do wielkich samochodów i długich papierosów? A... a do licha z nim. On by tu u nas bardzo szybko dostał świra.

– Co się dzieje? – pyta kierowca. Limuzyna jest niska, dlatego sam nie może zobaczyć.

– Kolumna ciężarówek – odpowiadam.

Ktoś inny na moje słowa zareagowałby w bardzo naturalny sposób – oburzeniem. Żeby ciężarówki jechały przez centrum miasta! I to przez rosyjską dzielnicę, w porannych godzinach szczytu czasu moskiewskiego!

– Cóż, zdarza się – rzucił kierowca. – Widocznie muszą.

Czyli lincoln nie jest zwykłym pozerstwem. Kierowca nigdzie się nie spieszy, a kilkuminutowy korek nie jest dla niego powodem do niepokoju.

Ale dla mnie jest! I to jakim!

Pięciominutowego spóźnienia może nie zauważą. Dziesięć minut to już wpis do akt personalnych. Kwadrans – i mam z głowy połowę dziennego wynagrodzenia.

Jestem spóźniony już cztery minuty!

Pas jest zapchany, ale standardowy motocykl to nie samochód na specjalne zamówienie. A moja kurtka w kolorze ciemnej stali, szare dżinsy, twarz pod lustrzanym hełmem... przeciętny wygląd, standardowy strój, ale...

Niepozorność ma swoje zalety.

Dodaję gazu, ryk silnika. Właściciel lincolna przygląda mi się z żywym zainteresowaniem:

– I co, masz zamiar?...

Nie słucham. Zostawiając na asfalcie ślad spalonej gumy, honda mknie między samochodami.

– Daj czadu! – krzyczą za mną.

Obserwowanie czyjejś głupoty to odwieczna, a przy tym bezpłatna rozrywka.

Tamujące ruch ciężarówki pełzną po ulicy powoli i leniwie. Zwykłe kamazy, ale z napisami na budach „2T”. Jasne, duża firma dostała pilne zlecenie i wolała zapłacić za pozaplanowy przejazd niż karę z powodu spóźnionej dostawy. Odległość pomiędzy samochodami – półtora metra, suną jeden za drugim.

Może przeskoczę.

Widzę błyski południowego słońca na szybach ciężarówek, twarze kierowców, czarny dym silników diesla. Szansa wciśnięcia się pomiędzy dwa kamazy jest minimalna.

Głębio, Głębio, a niech cię...

Moment przejścia z przestrzeni wirtualnej do zwykłej zawsze jest zabawny. Ale teraz różnice są minimalne: byłem w kasku motocyklowym zostałem w hełmie wirtualnym, siedziałem na motorze, siedzę w fotelu, w kucki.

Tylko miasto wokół przestało być realne. Wszystko stało się bardziej toporne, utraciło detale, niebo jest równomiernym błękitem z lekkimi obłoczkami (które raz na dobę układają się w napis: PAMIĘTAJCIE, KTO STWORZYŁ I OPŁACIŁ DLA WAS TO NIEBO!), samochody tracą rysy, plamy błota, naklejki – wszystko to, co dodawała wyobraźnia.

Kolumna ciężarówek z logo 2T pozostaje.

Przeskoczę!

W słuchawkach słychać głosy, ktoś macha ręką z samochodu, próbuje mnie ostrzec. Ruchami joysticka wciskam motocykl między kamazy. Lekkie pchnięcie – pewnie zderzak zahaczył o tylne koło. To nic.

W wirtualności mógłbym upaść, mógłbym stracić równowagę. Teraz wystarcza jeden ruch joystickiem, żeby wyprostować motocykl.

Przystanąłem za skrzyżowaniem, obejrzałem się. Palce same przesunęły się po klawiaturze.

Deep

Enter

Przez sekundę miałem przed oczami ekrany, podkładkę hełmu. A potem po ekranach przepływa tęczowa fala, zmywa rzeczywistość.

Deep program działa szybko.

Stoję na skrzyżowaniu ulicy Gibsona i A. Czertkowa w rosyjskiej dzielnicy Deeptownu. Przez prześwity w kolumnie ciężarówek, pełznących w stronę klubu „White Beer BBS”, widać moich niedawnych towarzyszy z korka. Wielu gwiżdże, klaszcze lub w inny sposób daje wyraz zachwytowi.

Jakie cudowne uczucie.

Jakbym wbił gwóźdź ulubionym mikroskopem.

Znowu dodaję gazu i mknę ulicą. Jest szansa, że spóźnienie nie będzie zbyt duże.

Ciekawe, swoją drogą, kim był ten Gibson...

***

Do szatni podjeżdżam spóźniony o siedem minut. Kiepsko, ale nie fatalnie.

– Leonidzie... – mówi z wyrzutem ochroniarz przy wejściu. Rozkładam ręce, próbując lustrzanym hełmem wyrazić całą gamę emocji. Pokora, wina, wstyd. – Szybko!

Wpadam do długiego korytarza. Pod sufitem kołyszą się smętnie matowe kule lamp, upodobniając go do na wpół zapomnianych szkolnych korytarzy. Pod ścianami szafki. Niemal nad wszystkimi płoną czerwone ogniki, tylko dwa lub trzy są zielone – no proszę, zjawiłem się jako jeden z ostatnich.

– Cześć – rzuca przez ramię Ilja.

Też się spóźnił. Krząta się przy sąsiedniej szafce, otwiera zamek.

– Dzisiaj na rano? – pytam, szybko wystukując kod: trudną do zapamiętania dla prostaków zbitkę liter „gfhjkm”

– Tylko na chwilę, mam trochę wczorajszej roboty. – Ilja wpatruje się posępnie we wnętrze szafki. Wygląda na jakieś trzydzieści lat; ma krótko obcięte włosy, jest w miarę muskularny. Niestandardowa twarz. Dzieło niezłego kreatora od image’u. – Może zdążę rano...

W końcu wsuwa rękę do szafki i wyciąga stamtąd obwisłe ciało. Chude i małe, należące do dwunastoletniego chłopca.

– Śmiało, nie ugryzie cię! – zachęcam go.

Chłopiec szarpie się, jakby go poraził prąd, i odwraca się do mnie. W ręku trzyma mężczyznę, który przed chwilą wyciągnął go z szafki – sflaczałego, jakby spuszczono z niego powietrze, z pustymi oczami, bez śladu myśli.

– Psiakrew... – rzuca chłopiec cichym głosikiem. – Dobrze ci żartować!

– Tak myślisz? – pytam, zaglądając do własnej szafki.

– Tak! – Chłopiec zaczyna kopniakami wpychać do szafki imponującego mężczyznę. Ciało się zgina, stopa w lakierku wygięła się pod dziwnym kątem, krawat wysunął spod marynarki. – Jak! Mnie! To! Obrzydło!

– Zamienimy się? – proponuję. – Podźwigasz paczki, a ja rozniosę telegramy.

Moje zamienne ciało również nic nie waży. To dwudziestoletni mężczyzna w uniformie, mięśniak o twarzy dobrodusznego idioty. Budowniczy komunizmu z plakatu sprzed dwudziestu lat. Trudno uwierzyć, że „narysowali go” w USA.

Nie modelowałem osobistego ciała, nie zamawiałem go. Wystarczy mi standardowa osobowość: „sympatyczny pracownik”. Zaglądam w puste oczy, przywierając czołem do czoła.

Zaczynam wciskać motocyklistę do szafki z nie mniejszym zapałem, niż poprzednio Ilja.

– Słuchaj... – Chłopiec bębni po klawiszach, zamykając szafkę. – Czemu wszystkie twoje ciała są takie jednakowe?

Jego nowa postać też jest świetnie narysowana. Sympatyczny rudowłosy chłopiec, miłe spojrzenie i niemal przyklejony do twarzy uśmiech.

– Osobisty projekt sporo kosztuje – ucinam rozmowę.

– Daj spokój. – Ilja macha ręką. – Nic nie kosztuje, siadasz i rysujesz!

– Nie umiem rysować.

Upycham swoje poprzednie ciało i zamykam szafkę – nie wiadomo po co. Przecież ta postać jest zupełnie bezwartościowa. Należy do standardowego zestawu Windows Home – „Sympatyczny pracownik”.

Jakby w Deeptownie było miejsce dla niesympatycznych...

– Narysować ci? – zapala się Ilja. – To żaden problem, a zacząłbyś lepiej wyglądać.

– Dobra, umówimy się – odpowiadam. Mam wrażenie, że ta rozmowa już kiedyś się odbyła. Jego propozycja i moja gotowość to czysta fikcja. Wymiana nic nieznaczących uprzejmości.

– To na razie. – Ilja macha ręką i ucieka, już zupełnie po dziecięcemu. Dobra animacja.

Ja mam gorzej. Idę niezgrabnym krokiem tresowanego goryla. Przy wyjściu znajduje się okienko wydawania zamówień. Ilja już chwycił swoją paczkę i uciekł. Chłopcy-doręczyciele mają rowery.

Tragarzom wydają motorynki.

Ale najpierw zamówienia.

W okienku nudzi się Tania. Fajna dziewczyna – jeśli to naprawdę dziewczyna.

– Spóźniłeś się – rzuca dobrodusznie. No bo właściwie co ją to obchodzi? – Są dwa zlecenia. Ktoś został w szatni?

– Chyba nikt.

– Weźmiesz oba?

– Co tam jest?

– Pianino i fortepian.

Dobry żart tynfa wart.

– Daj, liczy się każdy grosz.

– Aha – mamrocze z aprobatą Tania. Podaje mi kartki, podpisuję i wychodzę.

Spoglądam na pierwszą – pianino. Na drugiej widnieje fortepian.

Nie odwracam się. Tania na pewno się śmieje.

Czy może być coś głupszego od zawodu tragarza w wirtual nym świecie? Czy może być coś bardziej zbędnego w świecie impulsów elektronicznych, gdzie tak naprawdę nie ma ani odleg łości, ani ciężaru?

– Leonid! – krzyczy za mną Tania. – Dzwonił Igor, trochę się spóźni. Poradzicie sobie we dwóch?

Czy jest coś głupszego od narysowanego mieszkania, do którego kupuje się narysowany fortepian? A raczej program muzyczny imitujący dźwięki fortepianu i mający jego postać?

Chodzi o podświadomość. Jeśli wiesz, że nie podniesiesz fortepianu w rzeczywistym świecie, nie zarzucisz na plecy jego narysowanego obrazu. Jeśli fortepian zostanie dostarczony w postaci nadmuchiwanej zabawki i nadmuchany na środku pokoju – nie uwierzysz w czystość i prawdziwość jego dźwięku.

Dwóch krzepkich facetów w kombinezonach roboczych musi go na twoich oczach dźwigać po schodach, klnąc i oblewając się potem. Postać sympatycznego robotnika jest dość prosta, ale posiada imitację wydzielania potu.

Nagle ogarnia mnie złość. Złość, którą ostatnio czuję coraz częściej.

Nie zwracając już uwagi na przepraszający głos Tani, idę na postój, biorę swój motorower, rzucam okiem na przysadzisty budynek z emblematem „HLD” na szyldzie. „HLD – i żadnych problemów! HLD – terminowo i solidnie! HLD – i wasz ładunek nie zostanie wstrzymany!”.

Grunt to slogan reklamowy.

Z wesołym terkotem motoroweru wyjeżdżam na ulicę Gibsona i niespiesznie jadę pod pierwszy adres.

Teraz, gdy jestem w pracy, odległości stają się mniejsze. W naszym małym, kochanym Deeptownie wszystko jest zróżnicowane i względne. Nawet słońce wstaje o różnych porach – gdy pracownicy robią przerwę na lunch, dla ich szefa dopiero nastaje świt. Przeskakuję przez Trzecią ulicę Projektantów, Pierwszy zaułek On Line... Oto i adres, podany w zleceniu.

Ładna willa.

I piękny ogród. Winorośl pnie się po kamiennych schodkach. W misie fontanny rzeźba – nagi mężczyzna trzyma w rękach żmiję, z jej pyska bije w niebo strumień wody. O Boże, co to za alegoria? Czytam napis pod posągiem – „Poskromienie Głębi”.

Robi mi się smutno.

Zrezygnowałbym z tego zlecenia... niech sobie sami wnoszą nieistniejący fortepian do nieistniejącej willi. Ale w Deeptownie jest zbyt wielu bezrobotnych, żeby zadzierać nosa.

– Proszę pana!

Dziewczyna schodzi z werandy. Kołysze biodrami, uśmiecha się. Ma na sobie niezbędne minimum ubrania, wygląd w stylu manga – ogromne oczy, figura nastolatki.

– Czy pan jest tragarzem?

– Tak, proszę pani – odpowiadam ponuro.

– Przyjechał pan, żeby nosić nasz fortepian?

„Nosić”! Ekstra.

– Tak.

– Widzi pan, nie przywieziono go dzisiaj. – W jej głosie nie ma smutku. – Podobno mają bardzo dużo zleceń. Może pan przyjechać jutro?

– Proszę złożyć zamówienie, ktoś na pewno przyjdzie. Ale ja...

– Tak mi przykro, naprawdę! Bardzo pana przepraszam! – Dziewczyna jest uosobieniem wdzięku. – Tak mi głupio! To wszystko przez męża, on jest stale zajęty, to jego wina... prosił, żeby panu zapłacić za fatygę...

W milczeniu podaję zlecenie.

Dziewczyna podpisuje, nie patrząc, opłacając należność za prace załadunkowo-rozładunkowe. Przez chwilę myśli, marszcząc czoło. Potem wyciąga z kieszeni banknot.

– Dziękuję. – Wsuwam pieniądze do kieszonki w kombinezonie przewidzianej na napiwki. Za moment już ich tam nie będzie: połowa pójdzie na rachunek firmy, połowa na mój, czyli tak, jak być powinno w szanującej się firmie średniej wielkości.

– Może napije się pan kawy? – Rzuca mi spojrzenie, trochę wyzywające, a trochę skromne.

Patrzę na zegarek, wzdycham.

– Nie wiem... mamy dużo zleceń...

– Wie pan co, właściwie należałoby przesunąć toaletkę w sypialni! – przypomina sobie dziewczyna. – Pomoże mi pan? Od razu wypisalibyśmy nowe zlecenie.

Wszystko jasne. Niedoświadczona poszukiwaczka przygód. Ale jej mąż to łebski facet.

Ja również.

– Pani życzenie, nasze wykonanie. – Pozwalam sobie na odrobinę dwuznaczności.

Przesunięcie tremo zajmuje nie więcej czasu niż wypisanie blankietu zlecenia. Potem pijemy kawę z likierem. Uśmiecham się, niesamowicie bawi mnie zbliżające się rozwiązanie tej sytua cji. Laleczka mruga ogromnymi oczami, przysuwa się bliżej. W końcu ląduje na moich kolanach, całujemy się długo, namiętnie. Uważnie śledzę ruchy jej swawolnych rączek.

– A... a? – Głos dziewczyny wibruje teraz już nie tylko podnieceniem, ale i zdumieniem. Oczy robią się jeszcze bardziej okrąg łe, przewyższając standardy japońskich komiksów. Niestety, hentai nie będzie.

– Proszę pani, jestem pracownikiem solidnej firmy – wyjaśniam. – To ciało jest przystosowane jedynie do ciężkiej pracy fizycznej, nie do rozrywek. Nie wiedziała pani o tym?

– Drań!

Mógłbym się roześmiać, ale zachowuję kamienną twarz. Wstaję z sofy, zsuwając z kolan gospodynię i zapinając kombinezon.

– Proszę pani, jeśli coś w moim zachowaniu było niewystarczająco satysfakcjonujące, może się pani zwrócić do kierownic twa firmy, z oficjalnymi wskazówkami. Ja też uważam, że nie zaszkodziłoba drobna poprawka...

– Won, łajdaku!

Nawet nie jest mi przykro. Bawi mnie to wszystko. Wychodząc z domu i wsiadając na motorower, mógłbym się nawet roześmiać w głos.

Ta funkcja organizmu jest dozwolona.

Ale się nie śmieję.

***

W Deeptownie jest wieczór. Zawsze, gdy kończę pracę, zapada wieczór. Lubię to. Oczywiście, dla tego biedaka, który podąża ulicą z teczką pod pachą, jest wczesny ranek. Dla niektórych przyjemny, letni wieczór jest zawsze.

o i dobra. Niech tam.

Do HLD przychodzi druga zmiana. Nad sąsiednią szafką pali się czerwone światełko – albo Ilja jeszcze nie dotarł, albo już zajął się pracą. Gdzieniegdzie przebierają się pracownicy. Prawie ich nie znam – tylko tak, z widzenia, cześć, cześć...

Dzień był w gruncie rzeczy niezły. Trzy zlecenia, z czego dwa właściwie za nic. A do tego to zabawne nieporozumienie. Czy naprawdę są jeszcze ludzie, którzy nie wiedzą, że ciała proletariuszy z Windows Home są bezpłciowe, podobnie jak muły i pszczoły-robotnice?

Pogwizdując wesołą melodyjkę, wyciągam z szafki ciało motocyklisty. To już pełnowartościowy mężczyzna. Jest tylko jeden problem – wygląda tak standardowo, że miłosne przygody mu nie grożą. Zresztą, nie to się liczy w jego postaci. Im prostsze i bardziej niepozorne ciało, tym łatwiej przeskoczyć przez przeciążone serwery. Są tacy, którzy uparcie nie chcą tego zrozumieć, obwieszają się świecidełkami, tworzą skomplikowane indywidual ne rysy twarzy... Cóż, jak chcemy, tak mamy.

Czoło o czoło. Patrzę w lustrzany cień, czekam, aż program zadziała, i wpycham „sympatycznego pracownika” do szafki. Do jutra, stary, odpocznij sobie!

Ja też odpocznę.

W dyżurce ciągle siedzi Tania. Na mój widok uśmiecha się z zakłopotaniem. Podchodzę do okienka.

– Lonia, przepraszam...

– Nic się nie stało, dzięki temu mogłem więcej zarobić.

– Naprawdę zaniosłeś pianino sam?

– Tak.

Patrzy na mnie całkowicie zbita z tropu.

– Tania, jak myślisz, dlaczego poszedłem pracować jako tragarz? Siedem lat w sklepie meblowym! Nie takie rzeczy tam robiłem! Noszenie pianina w pojedynkę to dla mnie nie pierwszyzna. Ciao!

No proszę. Teraz dziewczyna zacznie się zastanawiać nad szerokością moich barów w realu.

Zamieniam motorower na motocykl, myśląc o tym, że legenda jest szyta grubymi nićmi. Będę musiał odejść z HLD. W sumie nie ma czego żałować, tyle że... Ależ mi to wszystko obrzydło... Idiotyczne ciężary, bezsensowne firmy, wirtualny ogrodnik, naklejanie ogłoszeń, malarz, tragarz...

Na co jeszcze mogę liczyć?

Jeśli nie ma we mnie nic, kompletnie nic, co byłoby potrzebne temu kolorowemu, odświętnie hojnemu światu wokół?