Jak tylko przeczytałem informację z tyłu okładki (akcja na Ziemi, czas nieznany, co 20 lat ludzkość nawiedza cykliczna apokalipsa, a kilka godzin przed nią otwierają się wrota do innego wymiaru pozwalające na przetrwania kataklizmu), nie mogłem oprzeć się kolejnym rozważaniom w stylu: "kto steruje tymi Wrotami?", "jak one działają?" itd. Z zapałem wziąłem się do lektury. Strona po stronie moje podejrzenia zmieniały się, próbowałem wyłowić ukryte przesłanki, weryfikować pozornie sprzeczne informacje, poznawać mechanizmy. Niestety, ów stan trwał do ostatniej strony. Cały ten mechanizm nie jest nigdzie wyjaśniony (to znaczy niby jest, ale na zasadzie kary boskiej, co razi brakiem jakiegokolwiek pomysłu i wstawieniem czegoś takiego dla "świętego spokoju").

To właśnie mnie w książce Mariny i Siergieja Danieczko boli. Po tych ponad czterystu stronach mogłem z czystym sumieniem powiedzieć - zrobiłbym to lepiej. Denerwuje mnie, że mając taki genialny w swej prostocie pomysł, autorzy nie potrafili go wykorzystać. Ta powieść nie ma w ogóle kręgosłupa - jesteśmy raczeni kolejnymi wątkami powiązanymi tylko osobą głównej bohaterki - Lidii Sotowej, które są w zasadzie jedynie przekrojem życia ludzi w obliczu nieuchronnej apokalipsy. Czemu jedynie? Ano dlatego, że taki pomysł można byłoby rozwinąć naprawdę wielopłaszczyznowo, a tutaj dobrze zrobione są tylko dwie z nich: kreacja głównej bohaterki i opis życia społeczności. Sam motyw apokalipsy został potraktowany po macoszemu, amatorsko (z jednej strony przedstawia się nam za pewnik, że nikt kto nie wejdzie we wrota nie przeżyje, a z drugiej – osoby, których domy uległy zniszczeniu uważają się za wielkich pechowców). Tego typu nieścisłości można mnożyć.

Tyle jeśli chodzi o całokształt utworu. Teraz skupmy się na jego naprawdę mocnej stronie jakim są poszczególne wątki. Wywarły one na mnie wielkie wrażenie. Nie ma tutaj miejsca na jakieś schematy, powtórki, czy nudne fragmenty - wszystko jest zrobione mistrzowsko i świetnie oddaje klimat życia w obliczu nieuchronnej zagłady (w tym: rozterki głównej bohaterki i ich wagę).

Jak więc widzicie "Armaged-dom" nie jest pozycją jednolitą i łatwą w ocenie. Ciężko będzie mi wydać jednoznaczny werdykt. Na pytanie, czy po nią sięgnąć, odpowiem w takim razie pokrętnie: to zależy czego od tej książki oczekujesz. Jeśli chodzi Ci o "typowe S-F" z silnym związkiem przyczynowo skutkowym, błyskotliwą fabułą, zaskakującymi zwrotami akcji i frapującą zagadką (czyli to, czego można by się spodziewać po przeczytaniu notki z tyłu książki), to zdecydowanie odradzam. Jeśli zaś nie przeszkadzają Ci potknięcia w warstwie fabularnej, rozwiązywanie zagadek wszechświata nie jest Twoją pasją, a czytając książkę skupiasz się na psychice bohaterów, wymagasz dobrego stylu lub ciekawej, wartkiej akcji, to sądzę, że warto po tę pozycję sięgnąć.

Na koniec tej dość chaotycznej recenzji (bo i książka dość nietuzinkowa), zapraszam wszystkich do dyskusji na jej temat. Coś mi się wydaje, że będzie burzliwa.