– To się źle skończy – powtórzył chyba po raz piąty Net, gdy Felix po cichu wkładał kolejną partię sprzętu do bagażnika stojącego w garażu Land Rovera.

– Tym razem wyjątkowo się z nim zgadzam – dodała Nika. – Rozwalimy się na pierwszej latarni.

– „Necropolitan” będzie miał materiał na okładkę – sarkał dalej Net. – A ciebie dadzą na rozkładówkę. Zostaniesz trupem miesiąca.

– Za wcześnie powiedziałam, że się z tobą zgadzam…

– Jeżeli macie lepszy pomysł, chętnie wysłucham. – Felix nie przerywał ładowania. – Golem Golem, pojedziesz w bagażniku. Sorry, ale na fotelu pasażera wyglądałbyś mocno podejrzanie. Nawet przez przyciemniane szyby.

– Nie potrafię się obrazić – odparł robot. Posłusznie wcisnął się do bagażnika i złożył, jak tylko mógł. Tył Land Rovera usiadł o kilka centymetrów.

– Dwieście kilo… – Net wrzucił ostatnią torbę i wskazał przyjaciołom otwarte drzwi. Nika niechętnie wsiadła. Net uśmiechnął się szeroko, obszedł samochód i usiadł z przodu.

– Jak ginąć, to z dobrym widokiem – powiedział.

Felix usiadł na miejscu kierowcy.

– Prowadziłeś już kiedyś? – zapytała Nika.

– Tata dał mi się przejechać kilka razy na pustym placu. Myślę, że teraz pójdzie lepiej.

– Jak to lepiej? – zaniepokoił się Net. – A co wtedy poszło nie tak?

– Załóżmy, że nie chcesz wiedzieć. – Felix uśmiechnął się pod nosem. – Poza tym, teraz jest automatyczna skrzynia biegów.

Na szczęście był już prawie wzrostu ojca, więc nie musiał niczego przestawiać. Rozejrzał się po konsoli usianej przełącznikami, pokrętłami i wskaźnikami, przypominającymi raczej wyposażenie kabiny małego samolotu niż samochodu. Stwierdził, że przyrządy pogrupowano według przeznaczenia, więc najprawdopodobniej da sobie radę. Zaczął od przekręcenia kluczyka na pozycję włączającą silnik elektryczny. Zaszumiała sprężarka i tył samochodu wypoziomował się, niwelując ciężar robota. Centralny zamek zamknął drzwi, włączyła się dyskretna wentylacja.

Felix otworzył pilotem wrota garażu i bramę, po czym wolno, jak w szkole jazdy, wycofał na ulicę. Nie zawadził o nic, co było pierwszym sukcesem. Net uczepił się uchwytów, wpatrując się w przyjaciela z niedowierzaniem. Co chwilę sprawdzał, czy pas bezpieczeństwa jest dokładnie naciągnięty. Nika tkwiła sztywno za nimi na środkowym fotelu.

Felix pilotem zamknął garaż i bramę, wrzucił bieg i wolno ruszył, omijając przesadnie szerokim łukiem zaparkowany na ulicy samochód. Reflektory wyławiały ze śnieżycy setki białych płatków. W tempie spacerującego żółwia przejechali Serdeczną i wyjechali na szerszą ulicę. Była pusta, nie jeździły nawet tramwaje. Miasto zamierało, jak w wieczór wigilijny. Warszawiacy nie uciekli, ale w tym trudnym dniu chcieli być z bliskimi. Niemal we wszystkich oknach paliły się światła. W radiu spiker powtarzał oficjalny komunikat władz, dotyczący zachowania się w sytuacji tego rodzaju zagrożenia. Przed wieczorem należało zakręcić zawór gazu, wyłączyć zbędne urządzenia elektryczne, ale zostawić włączone radio i nie podchodzić do okien. Było mało prawdopodobne, aby ludzie zastosowali się do tego ostatniego zalecenia.

– Tylko jedź wolno – poprosił Net. – Wali snołem, jakby na górze ktoś zasnął z łokciem na przycisku „Turbo”.

Felix i tak nie miał zamiaru przyspieszać. Próbował wyczuć Land Rovera. Przez pierwsze kilka kilometrów minęli ledwie kilka samochodów i jeden autobus. Szczęście opuściło ich kawałek za rondem Babka. W zatoczce autobusowej stała policyjna Skoda.

– Policja… – jęknął Net. – Uśmiechaj się i udawaj, że masz wąsy.

Felix mocniej ścisnął kierownicę, ale nic mądrego nie mógł zrobić. Opierający się o maskę policjant stał z założonymi rękami. Niestety, gdy Land Rover zbliżył się na pięćdziesiąt metrów, policjant wyszedł dwa kroki w kierunku jezdni i machnął lizakiem.

– No i skończyło się landroverowanie. – Net ukrył twarz w dłoniach. – A chciałem być kiedyś wielkim informatykiem… Zgnijemy w więzieniu. Zawsze się tak kończy, jak jedziesz zgodnie z przepisami. Oni myślą, że masz coś na sumieniu.

– Niestety… dobrze myślą. – Felix zjechał do zatoczki i wyłączył silnik. – Sam chciałeś, żebym jechał wolno.

– Ale nikt ci nie kazał mnie słuchać.

Felix nic nie odpowiedział. Opuścił szybę. Policjant podszedł wolnym krokiem, zasalutował i przedstawił się. Felix rozpoznał go od razu. Ten sam policjant zatrzymał ich pierwszego stycznia, gdy wracali z tatą z nieszczęsnej imprezy sylwestrowej u Gilberta. Teraz jednak policjant miał na nosie duże okulary. Były chyba za słabe, bo musiał mrużyć oczy, by cokolwiek dojrzeć.

– Prawo jazdy i dokumenty wozu poproszę – powiedział.

– Em… – Felix rozłożył ręce. – Nie mam.

Policjant pokiwał głową.

– Tak myślałem. Proszę ze mną.

Rozpięli pasy i wysiedli. Felix, tknięty przeczuciem, wyjął kluczyk ze stacyjki w przedostatniej pozycji, czyli zostawiając aktywny silnik elektryczny. Podeszli do stojącego dwadzieścia metrów za nimi radiowozu, w którym spał drugi policjant. Pierwszy, ten który ich zatrzymał, sięgnął do radia i zameldował:

– Zatrzymałem samochód z trójką dzieciaków. Numer rejestracyjny… – zmrużył się tak, że jego oczy zamieniły się w pomarszczone szczelinki – nieczytelny. Zaraz to sprawdzę… Czy zgłaszano kradzież… dużego ciemnego samochodu? Marka…

– Jeep Grand Cherokee – podsunął usłużnie Net.

– Jeep Grand Cherokee – powtórzył policjant.

– Ciemnooliwkowy.

– Ciemnooliwkowy.

– Numer rejestracyjny ABC… – Net rozkręcał się.

– ABC… Alojzy, Bożydar, Częstobor.

– Tysiąc dwieście trzydzieści cztery.

– Jeden, dwa, trzy, cztery. Dobrze, czekam.

Felix pomyślał, że gdyby naprawdę byli złodziejami samochodów, to mogliby po prostu odbiec i ani ten śpiący, ani ten krótkowzroczny stróż prawa by im w tym nie przeszkodzili. Nerwowo bawił się pilotem alarmu, czekając na to, co nastąpi. Uwagę jego przykuł pewien drobny szczegół - jak na zwykły alarm na pilocie było zdecydowanie za dużo przycisków. Sam pilot też był ze dwa razy większy niż standardowy. Felix zerknął dyskretnie. Płaskie obrotowe kółko, a pod spodem zielony i szerszy czerwony przycisk przypominały pedał gazu i hamulca. Brakowało sprzęgła, bo od jakiegoś czasu Land Rover posiadał automatyczną skrzynię biegów. Były też dwa przyciski mogące udawać sterowanie skrzynią biegów i mały wyświetlacz. Spojrzał na policjanta, wciąż konferującego przez radio, potem na samochód i przekręcił lekko kółko na pilocie. Przednie koła Land Rovera skręciły się! Wcisnął minimalnie zielony guzik - Land Rover wolno ruszył. Dzięki silnikowi elektrycznemu odbyło się to w kompletnej ciszy. Na szczęście trzypasmowa ulica była pusta, bo kierowanie samochodem za pomocą pilota było wielce nieprecyzyjne. Felix przyspieszył i skręcił w pierwszą przecznicę. Gdy tylko samochód znikł mu z oczu, wcisnął czerwony przycisk hamulca. Mimo to dobiegło go stłumione odległością metaliczne uderzenie. Zacisnął zęby, ale nic nie mógł już poradzić. Dopiero teraz zauważył, że Net i Nika przypatrują mu się ze zdziwieniem.

– I’ll explain it later – powiedział.

– Nie ma takiego numeru? – rzucił do radia policjant. – Dobrze, spiszę je z bliska. – Odwrócił się w kierunku zatoczki i zamarł. – Co jest?!

– Kazał nam pan wysiąść – wyjaśnił Net, robiąc oczy kota ze Shreka – ale kierowcy nie kazał pan czekać. Teraz będziemy musieli jechać tramwajem.

– Przecież on był kierowcą! – Policjant ze złością wskazał Felixa.

– To był angielski samochód – łgał dalej Net. – Kierowca siedział po prawej stronie. Nie widział go pan? Mój kolega, Łukasz – wskazał Felixa – tylko siedział obok niego. Po lewej stronie.

Policjant sapnął i zamyślił się.

– Myślę, że lepiej będzie – powiedział po chwili – jak już sobie pójdziecie.