„W poszukiwaniu smoka” to drugi tom przygód Cimoreny – księżniczki wymykającej się baśniowym standardom. Pierwszy tom „Kronik Zaczarowanego Lasu”, czyli „Konszachty ze smokami” opowiadał o tym, jak bohaterka została Szefową Kuchni i Bibliotekarką Króla Smoków. Od tego czasu wiodła szczęśliwe życie na tym niezwykle odpowiedzialnym stanowisku, tylko od czasu do czasu przepędzając natrętnych rycerzy i książąt próbujących ją wyratować ze szponów (teoretycznie) okrutnego potwora.

Ta idylla zostaje przerwana, gdy na progu smoczej jaskini pojawia się Mendanbar – Król Zaczarowanego Lasu. Razem wyruszają odkryć, co się stało z zaginioną smoczycą Kazul oraz kto stoi za wysysaniem magii z domeny Mendabara. Oczywiście okazuje się, że obie sprawy są ze sobą połączone, a zamieszani we wszystko są podstępni magowie. Bohaterowie, uzbrojeni w kubły pełne mydlin z sokiem cytrynowym, stają do walki o przywrócenie status quo.

„W poszukiwaniu smoka” prezentuje te same zalety, jakie widać we wcześniejszej książce Wrede. Choć jest to utwór przeznaczony przede wszystkim dla młodszego czytelnika, dorośli także powinni znaleźć sporo satysfakcji czytając tę prześmieszną historyjkę. Autorka bardzo sprawnie wykorzystuje wszelkie baśniowe stereotypy, przekręcając je na swoje potrzeby. Dzięki temu na kartach jej książek zanurzyć się można w świat pełen absurdu, który na swój sposób jest urzekający. Umiejętnie wplecione elementy z wielu bajek sprawiają, że co chwilę napotyka się na znajome elementy, choć pokazane w bardzo krzywym zwierciadle. Co ważne, pisarka nie poprzestała tylko na powtórzeniu motywów z pierwszego tomu, ale wprowadziła sporo nowych elementów. Inna sprawa, że w tempie, w jakim to robi, inspiracja może jej się skończyć przed finałowymi tomami cyklu. Całe szczęście, na razie nie jest to nasze zmartwienie.

Powieść Patricii C. Wrede to ciepła i radosna opowieść, której lektura przysparza dużej dozy satysfakcji. Choć fabuła jest prosta jak drut, a zwroty akcji widać na kilometr, to czytając ani przez chwilę nie można się nudzić. Z przyjemnością przewraca się kolejne strony, raz po raz uśmiechając się pod nosem. Czas przy lekturze upływa błyskawicznie i zanim się człowiek obejrzy, zbliża się ku końcowi. Cóż, niecałe dwieście stron, w dodatku napisanych lekkim i płynnym stylem, to niewiele. Dla doświadczonego czytelnika to jeden wieczór, jednakże docelowy odbiorca, czyli dziecko w wieku 10-12 lat, powinien spędzić przy niej zdecydowanie więcej czasu.

Podobnie jak pierwszy tom cyklu Wrede, tak i „W poszukiwaniu smoka” to lektura, w której zarówno starsi jak i młodsi czytelnicy fantastyki znajdą coś dla siebie. Jako że piszę z punktu widzenia tej pierwszej grupy, rozpatruję tę powieść przede wszystkim jako pewnego rodzaju urozmaicenie, przerywnik między bardziej wymagającymi lekturami. W takiej roli drugi tom „Kronik Zaczarowanego Lasu” sprawdza się doskonale. Z czystym sumieniem mogę go polecić wszystkim, którzy jeszcze nie zapomnieli bajek czytanych im w dzieciństwie do snu.