Malcom poklepał Hombeta, koń przeszedł w galop. Przed nimi wyrastała coraz wyższa ściana ciemnego lasu, nieco bardziej w prawo wystawały z szeregu wysokich drzew żółte skały. Gdy podjechali bliżej, Malcon zobaczył, że między drzewami rosną jakieś krzewy o długich i cienkich liściach, podobne do licynii, lecz gdy Malcon dotknął jednego z nich, przejechał po jego brzegu końcem palca, ze zdziwieniem poczuł pieczenie i zobaczył kropelkę krwi, wypływającą z cienkiego cięcia. Odwrócił się do Hoka.

– Tędy na pewno nie przejedziemy – pokazał palcem na gąszcz po lewej stronie. – Gdybyś wpadł galopem w te drzewa, po kilku krokach spadłbyś na ziemię pocięty na plasterki. Musimy szukać jakie...

Gdzieś daleko w niebie rozległ się przeciągły jęk. Brzmiał podobnie do głosu mewy, ale rozbrzmiewał dużo dłużej niż krzyk ptaków z wybrzeża Retty. Był głośniejszy, ohydny i nieprzyjemny jak dotknięcie węża. Malcon spojrzał na Hoka, ale ten tym razem milczał, patrząc w niebo. Po tym pierwszym jęku zapadła cisza, nie widzieli żadnego ptaka na jasnym niebie. Malcon poczuł nagle duszność, wciągnął powietrze i wtedy usłyszał głos Jogasa. Zaniepokojony Hok otworzył usta, chcąc podzielić się z Malconem swymi obawami, ale Dorn siedział półprzytomny w siodle, oczy miał przymknięte i niebezpiecznie chwiał się na boki. Enda uderzył piętami boki Lita i kilkoma skokami pokonał odległość, dzielącą go od Dorna, ale gdy unosił nogę, by zeskoczyć z siodła, Malcon nagle otworzył oczy, potrząsnął głową i krzyknął:

– Chowajmy się! Musimy się schować, szybko! Tam są jakieś skały! – Hombet skoczył w przód i pognał jak błyskawica w kierunku żółtego jęzora skał.

Hok gnał za Malconem, małe kępki ziemi i trawy uderzały go w twarz. Dopadli skał, Malcon zeskoczył pierwszy i pobiegł między nie, prowadząc konia za sobą. Hok podążał za nim. W ciasnym przejściu Malcon nagle odwrócił się i zawołał:

– Jaskinia! Musimy tam wejść – wyjął miecz z pochwy i pierwszy wsunął się w półmrok.

Za nim wszedł Hombet, a potem Hok i Lit. Jaskinia była spora, zmieściły się w niej dwa konie i obaj jeźdźcy. Mężczyźni podeszli do wyjścia, gdy posępny krzyk rozległ się znowu.

– Co to? Nie słyszałem o ptakach w Yara – powiedział cicho Hok.

– To nie ptak – szepnął Malcon. – Lippys posiadł sztukę usypiania ludzi i wysyłania ich dusz, aby strzegły go przed wrogami. Człowiek może wytrzymać najwyżej dwa takie usypiania, ale Lippys nie dba o to. Jego słudzy w każdej chwili przyprowadzą mu następną ofiarę. Patrz! – szepnął głośniej i wskazał ręką na niebo.

Nisko nad lasem przemknął jakiś jasny cień, biała plama, która mimo to wydawała się ciemna i ponura. Gdy wpatrywali się w nią, usłyszeli jeszcze jeden jęk. Nieforemna plama znikła za wierzchołkami drzew. Hok odwrócił się do Malcona.

– Skąd wiedziałeś?

Malcon odwrócił się i podszedł do Hombeta. Poklepał zwierzę po szyi.

– Mój pierwszy nauczyciel, Jogas... On powiedział mi o Yara, dzięki niemu postanowiłem tu wejść i walczyć z Magami, ale nie chciał mi powiedzieć wszystkiego. Uśpił mnie jakimś zielem i dopiero wtedy zaczął mówić. Co jakiś czas odzywa się w mojej głowie jego głos i… pomaga. Tak było w Alei Szeptu, gdy znalazłem ciebie, i tak było teraz. Tylko że nie możemy na to za bardzo liczyć, widocznie Jogas też nie wiedział wszystkiego – Malcon westchnął i nagle rozejrzał się po jaskini. – Hej? Gdzie jest Ziga?

Hok rozejrzał się również, choć przypominiał sobie, że Ziga weszła w las jeszcze przed pojedynkiem z Litem.

– Nie wyszła z lasu, tam na polanie – pokazał palcem miejsce, skąd przyjechali.

– Aha, też to pamiętam – skinął głową Malcon. – Miejmy nadzieję, że ten szpieg Zacamela jej nie zobaczył.

– I że nie zmylą jej ślady kopyt Lita – dodał Hok. Obaj spojrzeli na siebie. Malcon złapał za koniec jasnego wąsa i mocno pociągnął w dół, Hok, również niezadowolony, trzepnął ręką w udo.

– Wrócę tam po nią – powiedział i podszedł do Lita.

– Nie!

– Dlaczego? – Hok puścił wodze i podszedł do Malcona.

– Jeśli nawet Lippys dowie się, że w Yara jest jakiś wilk, jeśli nawet jest to jedyny wilk w całej krainie, to jest to w końcu tylko zwierzę. Ale jeśli jego szpieg zobaczy któregoś z nas... – król położył rękę na ramieniu Hoka. – Poza tym nie wierzę, żeby Ziga nie znalazła mojego śladu. Poczekamy tu na nią chwilę. Ta jaskinia może nam się kiedyś przydać – rozejrzał się po pieczarze.

Była dość wysoka, mogli w niej dosiąść koni i jeszcze zostałoby trochę miejsca nad głową. Tuż za wejściem rozszerzała się znacznie, tworząc komnatę niemal idealnie okrągłą; na wprost wejścia czarno rysowała się jakaś szczelina. Malcon poszedł w tamtym kierunku i po chwili Hok usłyszał jego gwizd i wołanie.

– Chodź tu! To chyba jakiś korytarz – Malcon zniknął za załomem, którego cień jeszcze przed chwilą udawał szparę.

Hok zrobił dwa kroki w kierunku towarzysza, gdy tamten wyszedł z korytarza do jaskini.

– Nic tam nie widać, trzeba mieć pochodnie – powiedział zniechęcony. – Nie wiem, czy warto tracić czas na łażenie pod ziemią. Z drugiej strony... – urwał widząc, że Hok patrzy w górę i wygląda jakby wcale go nie słuchał.

– Nietoperze – powiedział Hok. – Na pewno przed chwilą ich tu nie było, a teraz widzę cztery – pokazał palcem, choć Malcon doskonale widział skórzaste worki, zaczepione o strop jaskini.

– Mam nadzieję, że to nie są szpiedzy Magów – powiedział wolno.

– Myślę, że nie możemy tracić czasu na zastanawianie się – Hok przysunął się do Hombeta i nie spuszczając z oczu nietoperzy, odwiązał łuk. Rzucił go Malconowi. Schylił się, podniósł dwa spore kamienie z posadki i podszedł do wejścia. – Stań tam, przy korytarzu i strzelaj. Gdyby chciały uciekać, będę je tu zatrzymywał, a ty nie pozwól im wrócić do korytarza.

– Naprawdę sądzisz, że to szpiedzy Magów? Nie możemy mordować wszystkiego, co się rusza w Yara – Malcon stał z łukiem w dłoni, ale lewa ręka wyciągnęła z kołczanu strzałę i założyła ją na cięciwę.

Hok wzruszył ramionami. Podrzucał lekko kamień, starając się wyważyć go, uchwycić jak najwygodniej. I wtedy cztery worki oderwały się od stropu i z cichym świstem przeleciały nad głową Malcona. Król szybko odwrócił się z napiętym łukiem, jednak nie było już do czego strzelać, Hok zamachnął się, ale nietoperze leciały tak, by chybiony rzut trafił Malcona. Kamień upadł na ziemię, a strzała wróciła do kołczanu. Nie powiedzieli ani słowa. Wszystko było jasne.

Hok pierwszy doskoczył do wejścia i wychylił się, patrząc w niebo. Malcon stał obok Hombeta. Przywiązywał łuk i kołczan, zerkając w stronę Enda, ale przede wszystkim obserwował koniec jaskini, gdzie przed chwilą zniknęły nietoperze.

– Chyba możemy wyjść – Hok rzucił to przez ramię i syknął: – Lit!

Koń zastrzygł uszami i ruszył w kierunku pana. Malcon odczekał chwilę, by Hombet nie zbliżył się zbytnio do drugiego zwierzęcia, i również poszedł w kierunku wyjścia.

– Nie! Leci znowu – usłyszał nagle i w tej samej chwili Lit cofnął się.

Nagle w jaskini zrobiło się zamieszanie: konie wycofywały się, Malcon usiłował przejść między nimi bliżej wyjścia, tylko Hok stał nieruchomo, przyklejony do ściany, z wysuniętą ostrożnie głową. Gdy Malcon podszedł do niego, pokazał palcem coś, co wyglądało jak skaza na niebie, malutki obłoczek tuż nad lasem, który niedawno opuścili.

– Co robimy? – zapytał, nie odwracając głowy. – Czy to coś może nas zaatakować?

– Nie wiem, Jogas nic mi o tym nie mówił. Chyba nie.

– To co robimy? – powtórzył Hok. – Tu zaraz coś się będzie działo, a tam zobaczy nas ten szpieg…

– Poczekajmy chwilę aż odleci. Jeśli do tego czasu nic się nie stanie... – Malcon odwrócił się i popatrzył w głąb jaskini

– Patrz! – szarpnął go za ramię Hok, który nie odrywał oczu od oddalającego się zwiadowcy Magów. – Tam! Ziga... – uśmiechnął się.

Teraz i Malcon zobaczył wilczycę, biegnącą szybko w ich stronę. Nie węszyła, co mogłoby uświadomić komuś, że podąża tropem, widocznie ślad był bardzo wyraźny. Malcon wysunął się nieco z wyjścia i cmoknął dwa razy. Ziga od razu skręciła, porzucając trop i skierowała się prosto w ich stronę. Po chwili była w jaskini. Malcon klepnął ją kilka razy po grzbiecie i zwrócił się do Hoka:

– Widzisz coś? Wychodzimy?

W tej samej chwili Ziga warknęła cicho. Malcon spojrzał na nią: zrobiła trzy kroki i stanęła przy nim, wyraźnie odgradzając go od korytarza na końcu jaskini. Malcon i Hok sięgnęli do mieczy i stanęli po obu stronach wejścia. Chwilę nic się nie działo, a potem zalegające w tunelu ciemności zmiękły, a na ścianach pojawił się nikły blask. Gdy Malcon odwrócił się do Hoka i otworzył usta, by zaproponować ucieczkę, usłyszeli hałas od strony wejścia i zanim zdążyli chociażby obejrzeć się, coś grzmotnęło o skałę i plama dziennego światła zniknęła. Po wejściu nie został nawet ślad. Potężne kamienne drzwi odcięły ich od słońca. Ale w jaskini nie było ciemno, coraz wyraźniejszy blask oświetlał przeciwległy jej koniec i na granicy słyszalności docierał do nich odgłos kroków.

***

Szpieg Lippysa, Latające Oko, dostrzegł obu młodzieńców mimo bólu, rozszarpującego na drobne kawałeczki jego ducha, uwięzionego w magicznej chmurze, w której dokonywał lotów nad Yara. Był to już trzeci lot i z całą pewnością ostatni; najczęściej ciało ofiary, pozbawione duszy, wytrzymywało jeden, najwyżej dwa loty. Duch tiuruskiego wojownika, który nie dość spiesznie wykonał polecenie wodza, został wydarty z ciała i wysłany w powietrze.

Jego ciało drgało na podłodze ciemnego lochu w zamku Czerwonego Maga. Śpieszył z powrotem, wiedział, że dobiega kresu żywota, a zaszczepione od dziecka posłuszeństwo, tylko raz nie dość gorliwie okazane, kazało mu śpieszyć z nowiną o dwóch intruzach do swego pana. Latające Oko przyfrunął do zamku na wyspie, nie mając nawet sił do krzyku. Opadł na obszerny placyk na szczycie jednej z kopulastych wież i gdy uczynił wysiłek, aby przenieść się do piwnicy, ożywić choć na krótko swe ciało i powiadomić o nieprzyjaciołach w Yara, jego umęczone ciało drgnęło po raz ostatni i zamarło. Nikt się tym nie przejął, śmierć kolejnego latającego zwiadowcy nikogo nie zaskoczyła. Ciało wyrzucono poza mury, w bagno, na żer olbrzymim xitom, a słudzy przywlekli do komnaty uśpienia kolejną ofiarę, żeby w każdej chwili był gotowy kolejny zwiadowca do lotu nad Yara.