„Hegemonia Kartaginy” to drugi tom utrzymanego w historycznych realiach cyklu „Księgi Aszy”. Książka kontynuuje wątki z „Utraconej historii”. Asza, dowódczyni oddziału najemników, stara się powstrzymać najazd Wizigotów z Kartaginy, którzy powoli podbijają całą chrześcijańską Europę. Opór stawia im w zasadzie wyłącznie Burgundia – najpotężniejsze wojskowo państwo ówczesnego świata. Jednakże nawet jej wojska, z którymi sprzymierzony jest oddział Aszy, mogą mieć problemy z pokonaniem wizygockiego wojska, gdyż jego dowódca jest wspomagany strategicznymi umiejętnościami Kamiennego Golema, czyli głosu, który w swojej głowie słyszy także główna bohaterka.

W „Hegemonii Kartaginy” poznajemy wiele szczegółów dotyczących związków Aszy z Kartaginą oraz poznajemy przyczynę, dla której tak bardzo zależy Wizygotom na schwytaniu bohaterki. Autorka ujawnia wiele szczegółów dotyczących Kamiennego Golema, Wizygotów i ciemności, która towarzyszy ich wojskom. Powiem szczerze, że część tego jest trochę zbyt fantastyczne jak na mój gust – nie pasuje do obrazu, jaki sobie wyrobiłem na temat tego cyklu.

Podobnie jak to miało miejsce w pierwszym tomie, główna akcja powieści została uzupełniona o korespondencję Pierca’a Ratcliffa – historyka próbującego na nowo odkryć historię Aszy i podczas swoich poszukiwań natrafia na wiele szczegółów, które nie pasują do jego świata – w podręcznikach historii nie ma nic o Wizygotach z Kartaginy czy poruszających się golemach. W swoich poszukiwaniach natrafia na wiele przeszkód, zupełnie jakby komuś bardzo zależało na zatuszowaniu faktów.

Co ciekawe, Ratcliff nie do końca wierzy w opisywane przez siebie wydarzenia, drążą go wątpliwości, czemu daje wyraz w korespondencji. Jednocześnie w przypisach, które zamieszcza w tekście, stara się wyjaśnić, czemu sytuacja wygląda tak jak inaczej, stara się nadać pozory prawdopodobieństwa lub też potwierdzić opisywaną wersję historii w ogólnie uznanych faktach. Takie rozwiązanie trochę mnie, muszę przyznać, bawiło, gdyż wydawało mi się nielogiczne, a jednocześnie w pewien sposób uzasadnione przez ludzką naturę.

„Księgi Aszy” są cyklem będącym swego rodzaju alternatywną historią. W „Utraconej historii” różnic między światem Gentle a naszym było stosunkowo niewiele, dotyczyły niemal wyłącznie opisywanej historii, ale współczesność znana z listów Pierce’a była niemal całkowicie zgodna z naszą. W „Hegemonii Kartaginy” rozbieżności jest już znacznie więcej, już nie można zakładać, że jest to zaginiona opowieść z naszej historii. Na duży plus należy policzyć fakt, że autorka zdecydowała się w pewien sposób wyjaśnić, czemu w świecie Pierce’a nie ma zbyt wielu śladów po opisywanych wydarzeniach. Wyjaśnienie to może i nie jest zbyt przekonywujące (ale tak jest z większością teorii o alternatywnych rzeczywistościach), ale w dość oryginalne.

„Hegemonia Kartaginy” jest znacznie mniej dynamiczna niż jej poprzedniczka. Akcja toczy się wolno, więcej jest rozmów, przemyśleń i planów niż przygód i żywiołowych poczynań bohaterów. Na dobrą sprawę dopiero sama końcówka spełni oczekiwania zwolenników wartkiej akcji. By jednak do niej dotrzeć, będą musieli się przegryźć przez monotonne trzysta stron, w których jest zawarte wiele ważnych informacji dla całego cyklu, ale niestety odbiło się to na dynamice, a poprzez to także na jakości powieści.

Dodatkowym minusem jest styl Gentle. Zarówno w samej narracji, jak i w konstrukcji samych zdań wyczuwa się pewną sztywność. Nazwanie tego topornością byłoby przesadą, ale coś w tym jest. W związku z tym książki nie czyta się tak płynnie, jak by można było. W miejscach z żywiołową akcją nie jest to zauważalne, ale w spokojniejszych momentach jednak to widać.

Drugi tom „Ksiąg Aszy” uznaję za słabszy od pierwszego. Wady pozostały, a jednocześnie konstrukcja fabularna spowodowała, że stały się one jeszcze wyrazistsze. Książka jest średnio wciągająca, miejscami trzeba odrobiny samozaparcia, by kontynuować lekturę. Nie rekompensuje tego szerzej zarysowane tło i powolne odsłanianie kolejnych tajemnic związanych z przeszłością Aszy. „Hegemonię Kartaginy” można przeczytać, ale moim zdaniem nie spełniła oczekiwań, które rozbudziła „Utracona historia”. Na kolejną część przygód Aszy będę wyczekiwał ze znacznie mniejszą niecierpliwością, choć cykl nadal ma w sobie duży potencjał.