„Atalaya. Gwiazdomorze” to kontynuacja powieści Jagi Rydzewskiej „Atalaya. Wojownicy”. Fabuła tej powieści prezentuje dalszy ciąg wątków znanych z pierwszego tomu. Grupa bohaterów zostaje zamknięta na odizolowanej od świata wyspie. Biorą udział w eksperymencie mającym na celu zbadanie potencjału i możliwości Juna i Lugszem – dwójki obcych obdarzonych niezwykłymi i potężnymi mocami. Między bohaterami następują tarcia i konflikty, na skutek których dochodzi do małej katastrofy i część z nich przedostaje się do innego wymiaru pełnego niezrozumiałych zagrożeń. Nie jest to jednak koniec nagłych zwrotów akcji i zmian scenerii.

Jeśli miałbym jednym słowem scharakteryzować fabułę omawianej tu książki, to nasuwa mi się tylko jedno słowo: chaos. Doskonale oddaje ono to, co Jaga Rydzewska prezentuje w swojej powieści. Powieści, powiedziałem? Mój błąd. Nie można nazwać powieścią książki, która składa się z serii słabo ze sobą powiązanych scen, nie prezentuje żadnej nici przewodniej, a zwroty wydarzeń nie są niczym uzasadnione – no, może oprócz widzimisię autorki. Naprawdę chciałbym znaleźć jakiś plus w warstwie fabularnej „Atalayi. Gwiazdomorza”, ale nie jestem w stanie. To jest po prostu zlepek pomysłów Rydzewskiej, które są mniej lub bardziej... nieudane. Jeśli by się bardzo wnikliwie doszukiwać cech wspólnych pomiędzy poszczególnymi fragmentami, to jedyne, co mi się nasunęło, to fakt, że autorka z uporem godnym lepszej sprawy nie mówi, dla kogo pracują bohaterowie i jaki jest cel ich działań. Jak rozumiem, ta tajemnica ma czytelnika dręczyć i skłaniać do przewracania kolejnych stron książki z wypiekami na twarzy, ale rezultat – przynajmniej w moim wypadku – był całkowicie odwrotny. Jeśli jednak kogoś to zainteresowało, to – jak przypuszczam po tempie, w jakim autorka prezentuje kolejne elementy układanki, już w okolicach ósmego tomu poznamy rozwiązanie. Chyba, że autorka znowu mnie zaskoczy i wyjaśni wszystko na samym początku następnej części.

Wydarzenia przedstawiane w książce można podzielić na dwie kategorie. Pierwsza z nich to bełkotliwe, pełne udziwnień sceny mówiące o obcych, technologii i innych elementach związanych z tym, co zwykle uznajemy za kwintesencję science fiction. Tyle, że w wypadku prozy Rydzewskiej mamy do czynienia z zerową zawartością nauki, ale za to ze zdecydowanym przeładowaniem fikcją.

Drugi rodzaj opisuje spokojne życie bohaterów w przerwach między dynamicznymi scenami (które w przeważającej większości zaliczają się do pierwszej kategorii). To stosunkowo najprzyjemniejsza i najmilsza część tej książki. Autorka skupia się na ich wzajemnych relacjach, wprowadza w ich życie drobne spiski i intrygi. Nie obyło się też bez wątków miłosnych. W takiej formule Rydzewska się nawet sprawdza, szkoda więc, że nie skupiła się wyłącznie na tym. Co prawda, gdyby tak zrobiła, to nie byłaby to już fantastyka, a powieść obyczajowa, która na dobrą sprawę mogłaby się dziać w dowolnym miejscu i czasie w naszym świecie, a nie na wymyślonej planecie, w sztucznie stworzonym społeczeństwie – które jest mieszaniną systemu feudalnego i cechowo-burżuazyjnego.

W recenzji pierwszego tomu „Atalayi” pisałem, że zarówno książka jak i sama autorka, kryją w sobie potencjał literacki. Nie powiem, że się myliłem, ale dochodzę do wniosku, że Jaga Rydzewska poszła w zupełnie innym kierunku niż by było to oczekiwane. Książkę miejscami nadal czyta się całkiem nieźle, ale niestety te kawałki są zdominowane przez niestrawne dla czytelnika fragmenty. Pocieszające może być tylko jedno – bardzo trudno będzie napisać następny tom jeszcze gorzej, więc musi być już tylko lepiej...