Od udaremnienia spisku wymierzonego w królową Ysandrę minęło 10 lat. Zgodnie z przepowiednią był to dobry i szczęśliwy okres dla Fedry i jej ukochanego Joscelina, choć jedna kwestia ciągle pozostawała nierozwiązana. Pomimo długich i żmudnych poszukiwań nie udało się odnaleźć informacji pozwalającej na uwolnienie Hiacynta spod działania klątwy zbuntowanego anioła. Ostatnią szansę stanowi dotarcie do potomków królowej Saby. Może bowiem okazać się, że zaginione plemię Israela stoi na straży największej tajemnicy dostępnej śmiertelnikom: Imienia samego Boga... Tylko ono jest w stanie cofnąć klątwę. Jednak zanim Fedra ruszy na ratunek swojemu najdroższemu przyjacielowi, zobowiązuje się najpierw odszukać syna Melisandy, Imriela, porwanego przez nieznanych sprawców. Trop wiedzie ku sercu odległego Czarnego Lądu. Długa i niebezpieczna podróż to zaledwie wstęp do przerażających perypetii, jakie ich czekają. Samo uwolnienie Imriela nie wystarczy... Ponury i mroczny Dżahandar, Kraina Ognia, starożytne królestwo które umarło i żyje, niesie śmierć i zniszczenie. Nawet większe kraje ze strachem spoglądają na rosnącą potęgę czcicieli Pana Ciemności. Jeśli nie uda się ich powstrzymać, wkrótce całą Ziemię ogarnie mrok. Któż inny mógłby zaradzić wielkiemu złu, jeśli nie dzielna, piękna i mądra Fedra ze swoim nieodłącznym towarzyszem doskonałym, który chroni, służy i kocha?

W przypadku cykli składających się z co najmniej kilku tytułów zawsze mam obawy, czy przypadkiem kolejna część nie okaże się słabsza od poprzedniej. „Strzała Kusziela”, podobnie jak i „Wybranka Kusziela” stały na tyle dobrym poziomie, że uśpiły moją czujność. Do lektury ostatniej części trylogii przystępowałem zatem z nadzieją, że się nie rozczaruję, tym bardziej, że wcześniej zasięgnąłem opinii pewnej osoby płci żeńskiej, która przeczytała całość i uznała, że „Wcielenie Kusziela” jest godnym zwieńczeniem trylogii. No cóż... Żałuję, ale mam zgoła odmienne zdanie na ten temat.

Z książką jest podobnie jak z potrawą: żeby przyniosła konsumującemu satysfakcję (oczywiście w przypadku tej pierwszej mam na myśli strawę duchową) trzeba wiedzieć, jakich składników użyć i jak dobrać proporcje – w przeciwnym razie danie może okazać się niesmaczne. Jak na mój gust we „Wcieleniu Kusziela” stanowczo zbyt wiele było słodkości. Nie mam nic przeciwko cukrzeniu, ale co za dużo, to niezdrowo. Momentami odnosiłem przykre wrażenie, jakbym czytał harlequina ubranego w szaty fantasy. Historia opowiedziana we „Wcieleniu Kusziela”, w przeciwieństwie do poprzednich części, nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Jest tu więcej wątków, odwiedzanych miejsc, postaci... Problem w tym, że ilość niestety nie przekłada się na jakość. Razi wręcz infantylizm i pewna przewidywalność rozwiązań fabularnych, niedopracowanie oraz schematyzm (zupełnie jak w ostatniej części „Bożych Monarchii” P. Kearneya...). Wszystkie postacie, z wyjątkiem Fedry, zostały bardzo słabo skonstruowane. Są papierowe aż do bólu i kompletnie nieprzekonujące. W każdym razie nie udało mi się znaleźć żadnej, która miałaby w sobie choć iskrę życia.

W obliczu już wymienionych wad nawet stosunkowo wysokie umiejętności pisarskie (jak na fantasy) Jacqueline Carey nie są w stanie uratować powieści, która mnie osobiście bardzo rozczarowała. Jeśli spodobały wam się poprzednie części, to zapewne i tak sięgniecie po ostatnią - choćby po to, żeby dowiedzieć się, jak zakończyła się historia Hiacynta czy też poznać młodego Imriela. Moim zdaniem to chyba najistotniejsze walory tej książki. A reszta jest, jaka jest. Szkoda.