Przed samochodem sunął majestatycznie lekki opar, na szy­bach osiadały setki drobniutkich kropelek. Kropelki łączyły się z sobą, pęczniały, by wreszcie niczym wielkie łzy, znacząc ślad swojej drogi, zjechać w dół. Na lakierowanej blasze były już tylko brudną wodą.

Kamil pieszczotliwie dotknął ustami ucha dziewczyny i za­czął szeptać:

— „Jeśli brutalna gwiazda spadnie ruchem kosy i rozetnie, rozdzieli to, co nas łączyło, to przypomnij tak lekko jakby ci się śniło, że kwiat nieśmiertelności wpiąłem ci we włosy”.

Anna odwróciła zdziwiony wzrok.

— Dlaczego akurat ten wiersz przyszedł ci na myśl?

— Nie wiem. Tak jakoś.

Kamil zdjął rękę z ramion dziewczyny. Trochę zbyt ener­gicznie wdusił pedał sprzęgła, przekręcił kluczyk. Z cichym pi­śnięciem ruszyły po szybach wycieraczki, światła reflektorów rozcięły mgłę. Biały fiat ostrożnie zjechał na asfalt i skierował się w stronę centrum. Dwa czerwone ognie na pniu starej lipy zgasły.

* * *

Starszy mężczyzna aż przystanął zdumiony.

— Julek, ty chyba z nas sobie żartujesz? W taką pogodę ka­żesz nam iść pieszo do domu?

— Tato, przecież wypiłem trzy kieliszki i szklankę piwa.

Drugi ze starszych mężczyzn dodał z dezaprobatą:

— Panie Julku, a co to są trzy kieliszki na takiego chłopa jak pan.

Julian Podgórski zrezygnowany machnął ręką i wyciągnął kluczyki. Podeszli do czerwonego poloneza, zaparkowanego u ślepego wylotu ulicy Kaszubskiej. Samochód wolno wycofał się z parkingu, błysnął światłami i pojechał w dół, do pierwszej i jedynej przecznicy. Tam zamigotał prawym kierunkowskazem, na wysokości narożnego baru stanął, po czym skręcił w lewo, w ulicę Krakusa i Wandy.

— Gazu, jeszcze zdążysz — sapnął Podgórski — senior.

Zielone światła przy Lechickiej zaczęły pulsować. Julian kopnął pedał przyspiesznika, strzałka szybkościomierza skoczyła do liczby osiemdziesiąt. Polonez wpadł na skrzyżowanie już przy świetle czerwonym.

Julian Podgórski myślał, że śni. Z mlecznego oparu, niespo­dziewanie wynurzył się biały fiat 126p. Sunął tak wolno, iż mo­gło się wydawać, że wystarczy lekki ruch kierownicą, by unik­nąć zderzenia. Julian zrobił to błyskawicznie, ale przedtem z całej siły uderzył nogą w hamulec. Zablokowane koła nie słu­chały kierownicy. Czerwona maska nieubłaganie zbliżała się w stronę białej. Julian odruchowo zasłonił twarz rękami. Straszliwy łomot zgniatanej blachy zagłuszył jego krzyk strachu.

Polonez uderzył w fiata na wysokości przedniego koła, gwałtownie skręcił w lewo, stanął pięć metrów za środkiem skrzyżowania. Potężnie ugodzony maluch obrócił się wokół wła­snej osi i bokiem, z nieprzyjemnym kwikiem dartych opon sunął w stronę chodnika. Oba prawe koła grzmotnęły w krawężnik, samochód zadygotał i runął na bok.

Zupełnie nieprawdopodobnym wysiłkiem woli Kamil uniósł powieki. Przez chwilę miał wrażenie, że otwiera olbrzymie, pordzewiałe wierzeje. W oknie nad sobą zobaczył białą, przera­żoną twarz. Jego wzrok przygasł, powieki przykryły oczy tylko do połowy, odsłonięte połowy zasnuła powoli szklista po­włoczka.

Julian Podgórski stał jak skamieniały. Po chwili zrobił nie­zdarny krok w tył, przechylił głowę i zwymiotował. Przetarł usta rękawem, przeszedł kilka metrów na zupełnie miękkich nogach i upadł do przodu, nie zdążywszy nawet wyciągnąć rąk przed sie­bie.

Anna otwarła oczy pierwsza. Czuła, że leży w jakiejś dzi­wacznej, niewygodnej pozycji; prawym bokiem była przyci­śnięta do drzwi, klamka wrzynała się boleśnie w jej biodro, nogi miała zadarte tak, że stopy spoczywały na przedniej szybie. Z drugiej strony przygniatał ją jakiś mokry, bezwładny tłumok. Przekręciła głowę. Twarz Kamila przypominała teraz upiorne oblicze z horroru; wielką ranę na czole wypełniła krew i szerokimi strużkami płynęła po policzku.

Tymczasem z bramy pobliskiej kamienicy wyjrzały dwie po­stacie. Byli to mężczyźni w ciemnych, dwurzędowych garnitu­rach nieskazitelnej elegancji, białych koszulach i, na oko, pie­kielnie kosztownych krawatach. Spacerowym krokiem ruszyli w stronę przewróconego samochodu.

— Kamil! — szepnęła dziewczyna. — Słyszysz mnie?

— Tak. Słyszę — jęknął. — Co się stało?

— Mieliśmy wypadek.

— Wypadek? — powtórzył bezwiednie. — Jaki wypadek?

— Wypadek. Ktoś nas potrącił. Ale żyjemy.

Wsparł rękę o zagłówek jej fotela, naprężył mięśnie. Z rany na czole buchnął mocniejszy strumień krwi.

— Nie dam rady. Łeb mi pęka.

— Zaraz wam pomożemy.- mocny głos dobiegł gdzieś z góry — Proszę przytrzymać się czegoś.

Nieznajomy wsunął rękę przez okno, schwycił skraj dachu i szarpnął. Samochód drgnął, zakołysał się i wolno opadł z po­wrotem na cztery koła. Drugi obcy dwornie otworzył drzwi.

— Służę pani.

Anna wysiadła. W momencie, kiedy jej stopy dotknęły ziemi, instynktownie — wszak była kobietą — wyczuła, że coś nie jest w porządku. Z przerażeniem obejrzała swoją mokrą od krwi sukienkę, potem podniosła głowę. Trwała cisza. Zamarły lampy kierujące ruchem, w zmatowiałych szybach domów panowały ciemności, nie przejechał samochód, nie zaszczekał pies. Znik­nęła mgła, zniknął czerwony polonez, gałęzie drzew sterczały bez ruchu. Żółte światło latarń przeszło wolno w zimną biel.

Kamil skorzystał z wyciągniętej ręki tego, który postawił samochód. Wylazł zza pogiętych blach i pokonując straszliwy ból, wyprostował grzbiet. Czuł, że całą prawą stronę twarzy ma zalaną krwią, ale nie wydawało mu się to w tej chwili ważne. Do jego uszu także dotarło jednostajne brzmienie ciszy.

— Panowie... jesteście z pogotowia?

Anna uniosła wzrok na twarz obcego i zastygła przestra­szona. Białka jego oczu urągały swojej nazwie. Były jaskrawo­czerwone. Chciała krzyknąć, otwarła już usta, ale nieznajomy uspokajająco położył rękę na jej ramieniu.

— W pewnym sensie, tak — odparł z ujmującym uśmiechem. — Chciałbym teraz panią opatrzeć.

Rozpostartą dłonią delikatnie dotknął czoła dziewczyny, przedramienia, biodra, przesunął palcami po plamach krwi na sukience, wreszcie ścisnął lekko jej udo. W pierwszym odruchu Anna cofnęła się o krok, gdy jednak obcy postąpił krok za nią, nie protestowała więcej. Poczuła, że wszystkie te zabiegi przy­noszą ulgę obolałemu ciału. Ustąpił potworny ucisk w prawej skroni, zniknęły pod palcami obcego plamy krwi na sukience, ustał przejmujący ból w udzie. Przeniosła zdziwiony wzrok na Kamila. On też stał nieruchomy, pozwalając drugiemu z nieznajomych na podobne czynności.

— Czy lepiej?

Dziewczyna nieśmiało spojrzała w twarz dziwnego ratow­nika. Gdyby nie czerwone oczy, byłby nieprzeciętnie przystoj­nym brunetem.

— Tak — odrzekła, całą siłą woli starając się opanować drżenie głosu.

— A pan?

Kamil niedowierzająco dotknął prawej strony twarzy. Pod palcami poczuł suchą, gładką skórę. Po ziejącej ranie i strugach krwi nie zostało ani śladu. Niepewnie potaknął głową.

— Zechciejcie teraz pójść z nami.

Chłopak ujął dziewczynę za rękę, obaj eleganci ruszyli tuż za nimi. Przecięli skrzyżowanie, weszli na chodnik po prawej stro­nie. Gdy mijali przedszkole, wyższy z obcych odsłonił zegarek i dotknął bocznego przycisku. Ulica ożyła w jednej sekundzie.

Trzasnęły otwierane okna, rozciął znów mgliste powietrze czyjś histeryczny wrzask. Z piskiem opon stawały samochody, ludzie biegli do przewróconego fiata, wreszcie z dołu ulicy za­wyła syrena ambulansu. Policyjne gwizdki zaczęły rozganiać ciekawskich.

Kamil odwrócił głowę w stronę skrzyżowania.

— Co pan zrobił? — zapytał cicho.

— Włączyłem zatrzymany czas — odparł obcy.

Anna również się odwróciła. Podniosła wzrok, długo patrzała w czerwone oczy wyższego z nieznajomych. W końcu zapytała szeptem:

— Myśmy umarli, prawda?

Mężczyzna w pięknym garniturze rozłożył ręce.

— W sensie, który dotąd znaliście, tak.