Muszę jasno powiedzieć: do tej pory nie miałem prawie żadnej styczności z literaturą grozy - ot, czasem tylko jakieś opowiadanie, które trafi się w którymś z magazynów fantastycznych. Zastanawiałem się, co z mojego pierwszego kontaktu z Siedlarem wyjdzie, wszak pisarz ten do tej pory głównie grozę popełniał. Nie zdradzając na początku za dużo: z lektury "Opowieści okrutnych" wrażenia pozostały mi całkiem pozytywne.

Na książkę składa się sześć utworów.

W "Rozrywkach ludzi umarłych" poznajemy szanowanego i znanego psychologa - Juliusa Baara. Julius ma dość wszystkiego - pacjentów, monotonii i miastowego zgiełku. Widząc w gazecie anos o wynajęciu prymitywnej chatki na odludnym wybrzeżu, odpowiada bez zastanowienia. Podekscytowanie urlopem na łonie natury zaczyna mijać, gdy zauważa dziwne zjawiska wokół domku. Jonathan, główny bohater "Ostatniego autobusu do Thunder", jest pasażerem autobusu prowadzącego do kurortu górskiego. Przekonacie się, że droga po odludziach śnieżną nocą potrafi być niesamowita. W "Między Leckiem a Krztuniem" para młodych ludzi podróżujących motocyklem uciekając przed burzą znajdzie schronienie w opuszczonym od lat gospodarstwie. Stare domostwo zawiera wszystko, co powinno, by jego sprawę określić mianem "dziwnej". "Pies swojego pana" to historia o tym, jak się zeszły drogi prezydenta z pewnym psem. Prezydent postanawia przygarnąć psa - tak mogłoby się zdawać, lecz tak naprawdę nie będziemy do końca pewni, kto przygarnął kogo i co się kryje w skórze tego tajemniczego stworzenia. "Walczyk z Hortensją" jest opowiadany z perspektywy pewnego kowala, którego poziom inteligencji jest już przysłowiowy w przypadku tego zawodu. Kocha on tak mocno, że odejścia swojej kobiety nie zniesie. W "Brzytwą, kochanie, brzytwą!" poznajemy trójkąt: na pozór szczęśliwe małżeństwo i przyjaciel rodziny. Jednak gdy żona wraz z owym przyjacielem zakochują się w sobie, pojawia się konieczność pozbycia się męża. Gdy fakt staje się dokonanym, wokół pary zaczynają dziać się dziwne zjawiska - wiadomo...

Mimo pewnych niedociągnięć tu i ówdzie, wszystkie utwory czytałem ze sporą przyjemnością, nawet, jeśli czasem zdażało mi się kręcić głową i mamrotać "to nie tak". Ciekawa jest często tematyka i nastrój, który potrafi zauroczyć - czy to w to w zabytkowym domku nad brzegiem morza, gdzie powinniśmy się relaksować a czujemy się nieswojo, czy też w autobusie jadącym przez kręte górskie dróżki w czasie śnieżycy (z uzupełniającą całość audycją radiową o zjawiskach ufologicznych). Nawet mi patent straszącego ducha zamordowanego męża wydaje się ograny i banalny (tak, banalnych założeń jednak tu troche jest) i zapewne osoba bardziej znająca się na temacie oceniłaby "Opowieści Okrutne" sprawiedliwiej. Niemniej w moim wypadku opowiadania Siedlara wydały się ciekawe i stanowiły miłą przygodę. Są to teksty sprawnie napisane, autor pod względem swojego stylu pisarskiego nie daje podstaw do zarzutów. Trochę napięcia, trochę humoru, czasem dobre pointy (często uwydatniane przez autora w posłowiach, które znajdują się po każdym opowiadaniu) - wszystko wydaje się być w odpowiednich proporcjach, by "Opowieści okrutne" były pozycją wartą uwagi. Nie będę się doszukiwał tu jakiś rewelacji, bo ich nie ma. Właściwie nie ma tu nic wyraźnie ponad poziom - ale nie musi być.

Jak "Opowieści okrutne" można podsumować? Jest to zbiór opowiadań na dobrym poziomie. Raczej bez fajerwerków, ale teksty te mnie wciągnęły i nie odłożyłem książki aż do końca. To już coś, tak więc zachęcam do lektury - jest to książka w sam raz na jeden z dni nadchodzącego, długiego weekendu.