Opowieści o niezwykłych, potężnych rodzinach, czasem kierujących się odmiennymi systemami wartości, często walczących o pozycję i wpływy, a jednocześnie połączonych uczuciami młodych przedstawicieli, to doskonale znany motyw, sięgający od „Romea i Julii” przez „West Side Story” dużo dalej. W najnowszej powieści Iana McDonalda, „Hopelandii”, trafiamy w odpowiednio zmodyfikowaną współczesność, by czytać o Hopelandach i Brightbourne’ach. Dwie grupy bohaterów reprezentują dwa całkowicie odmienne modele rodzin. Hopelandowie to rodzina wymyślona, oparta na filozoficznej koncepcji stworzenia wspólnoty oderwanej od konkretnego miejsca na Ziemi, do której można przystąpić w dowolnym momencie. Brightbourne’owie tworzą rodzinę biologiczną, silnie związaną z konkretnym miejscem w Irlandii. Hopelandów oprócz utopijnej XIX-wiecznej idei prawdziwie wolnej społeczności sięgającej ku gwiazdom łączy też nawiązująca do odkryć Nikoli Tesli zdolność panowania nad błyskawicami. Brightbourne’ów z kolei cechuje miłość do Muzyki, wyrażona między innymi zaplanowanym na tysiąc lat utworem odgrywanym w ich rodzinnej miejscowości (inspirowanym w oczywisty sposób autentyczną kompozycją Johna Cage’a wykonywaną od dwóch dekad w niemieckim Halberstadt). Gdy Amon Brightbourne, młody DJ i kompozytor spotyka w Londynie spadającą z nieba – w zasadzie dosłownie – Raisę Peri Antares Hopeland, usiłującą zdobyć tytuł elektromancerki, ich losy splatają się na stałe…

Po "cyklu lunarnym" północnoirlandzki pisarz wraca na Ziemię i do swoich ulubionych tematów: niedalekiej przyszłości (tym razem w zasadzie będącej wersją teraźniejszości) i ekonomiczno-polityczno-osobistej ewolucji egzotycznych z europejskiego punktu widzenia społeczności. Tym razem jednak, w odróżnieniu choćby od „Rzeki bogów” historia pędzi przez różne kręgi kulturowe, od Londynu, przez Irlandię na Islandię i dalej na fikcyjny archipelag Ava’u – inspirowany Samoa i Tonga. Jak przystało na McDonalda, uczucie łączące Amona i Raisę jest bardzo skomplikowane. Chłopak ma pod wieloma względami niezwykłe szczęście: jak wielu mężczyzn z rodu Brightbourne’ów dotknęła go mistyczna Łaska. Za Łaskę należy też jednak zapłacić Cenę… Raisa z kolei musi poradzić sobie z szczególną więzią, jaka łączy ją z Finnem, jej Hopelandzkim bratem, rywalem, a czasami kimś więcej.

W szerszym planie fabuła „Hopelandii” do pewnego momentu skupia się na rozważaniach o naturze i przyszłości rodziny, zahaczając przy okazji o kwestię tożsamości płciowych, by później przerodzić się w opowieść o kryzysie klimatycznym i jego konsekwencjach (co w dużej części tłumaczy decyzję o umieszczeniu akcji już w alternatywnym „teraz”). Choć McDonald nie mówi w tej ostatniej kwestii nic szczególnie odkrywczego, a imponujący rozmach nie zawsze książce służy – w szczególności części dotyczącej Islandii przydałyby się redakcyjne skróty – całość jednak wypada jak zwykle u Irlandczyka ciekawie. Znów mamy okazję przekonać się, jak wiele musi się zmienić, by coś zostało tak samo, cieszyć się dynamicznymi fantastycznymi (Iskromagowie!) i niefantastycznymi (rewelacyjne sceny burz na Ava’u) wizjami oraz kibicować nieoczywistym bohaterom funkcjonującym w skomplikowanych układach ekonomicznych, technologicznych i społecznych.