„Niegodziwi święci” to pierwsza część trylogii fantasy. Jeśli pierwsze zdanie was nie znudziło, to dopiszę od razu, że jest ona osadzona w – chyba szeroko rozumianym – słowiańskim folklorze, co może pomóc niektórym „turbosłowianom” po katastrofie, jaką było pozbawienie nowej adaptacji wiedźmińskiej sagi elementu „słowiańskości”, którego prawie wcale w niej nie było.

Ale heheszki na bok. Z racji braku odpowiedniej wiedzy niżej podpisanemu trudno rozstrzygnąć, czy ta „słowiańskość” w powieści Emily A. Duncan jest rzeczywista, koturnowa, czy może poza „zesłowiańszczeniem” imion i niektórych nazw nie ma tam niczego głębszego. Zatem zmuszony jestem zająć się konwencjonalnymi elementami „Niegodziwych Świętych”.

Na początku powieść ujęła mnie tym, że wrzuca czytelnika w fabułę bez objaśnienia, co, kto, z kim i dlaczego toczy konflikt. Od razu poznajemy główną bohaterkę, Nadieżdę i od początku widzimy, że dziewczyna musi uciekać przed wrogiem, który walczy z jej krajem i który z nieznanych (na razie) przyczyn, poluje właśnie na nią. To niby nic nowego – od razu przychodzi do głowy motyw Wybrańca, który gdzieś pośrodku Niczego wiedzie spokojny żywot, kiedy nagle się okazuje, że dysponuje mocami i jest Przeznaczony. Niemniej, w powieści jakoś ten element przechodzi gładko i przyjemnie. Szybko okazuje się, że gładkość i przyjemność to cecha charakterystyczna „Niegodziwych Świętych”. Tymczasem na scenę wkraczają kolejni bohaterowie, w tym wyglądający (początkowo) na głównego antagonistę, arcyksiążę, następca tronu wrogiego królestwa, a także młody zbieg (sytuujący się jako potencjalny Amant). Dalej fabuła już toczy się jak po sznurku. To jest, jest dosyć typowo i przewidywalnie. Bohaterowie, mimo że autorka się stara, nie posiadają skomplikowanych motywacji. Jednocześnie przyznaję, Emily A. Duncan czasami udanie zaskakuje czytelnika poprzez zrywanie masek niektórym postaciom. Wykreowany świat jest typową krainą fantasy w konflikcie. Książkę wzbogacono o mapę, która grzeszy wszystkimi błędami mapek w powieściach fantasy. To jest, patrząc na nią nie sposób zrozumieć, jak te potężne królestwa funkcjonują z dwoma czy trzema miastami na krzyż, kilkoma drogami i mnóstwem kniei. Ale autorka popełnia tu błąd, czy wpada w koleiny, które nieobce są najlepszym (weźmy np. mapę Siedmiu Królestw z „Pieśni Lodu i Ognia” Martina).

Generalnie, wszystko w tej powieści wydaje się typowe i znajome, realizujące schemat powieści fantasy (być może skierowanej do młodzieżowego czytelnika, choć niekoniecznie). Nie sposób pominąć wspomnianej gładkości i przyjemności. Dzięki niej schematy, przewidywalność oraz płytkość nie bolą. Autorka wciąga czytelnika w fabułę sprawnie i nie traci czasu, dynamicznie rozwijając akcję. Dzięki temu, czas spędzony z powieścią upływa szybko i nie nieprzyjemnie. Zwłaszcza że – jeśli chodzi o objętość – nie jest to jakaś przerażająca kolubryna. Cztery wieczory to wystarczająca porcja czasu, którą można poświęcić na przeczytanie „Niegodziwych Świętych”. Obawiam się, że zapominanie o fabule będzie jeszcze szybsze. Ale jeśli kolejne części trylogii będą napisane w ten sposób, to szykuje się miła, relaksująca rozrywka czytelnicza.