Masz zbyt dużo wolnego czas? Napisz książkę. Oto przepis na sukces, z którego skorzystał Joe Abercrombie, tworząc trylogię „Pierwsze prawo”. Jako że mało kto może liczyć na tak efektowny debiut, bezpieczniej może być po prostu przeczytać „Ostrze”. Wydawnictwo MAG postanowiło ułatwić życie czytelnikom i wypuściło drugie wydanie, przy okazji skracając tytuł.

Logen Dziewięcopalcy to barbarzyńca co się zowie – bezlitosny, krnąbrny i nieznoszący ograniczeń. Ten brutal, którym na północy straszy się dzieci, wyczerpał chyba zapas szczęścia. Wszystko wskazuje na to, że nie pozostało mu wiele życia. Trudno byłoby znaleźć kogoś bardziej różnego od Logena niż Jezal dan Luthar. Pochodzący z dobrze sytuowanej rodziny młodzian miłuje hazard, alkohol i (przede wszystkim) siebie. By nie zawieść ojca, zaczyna przygotowania do turnieju szermierczego, lecz nie wkłada w to zbyt wiele serca. Czy ktoś może odmienić tego zapatrzonego w siebie dandysa? Inkwizytor Glokta bardzo chętnie sprowadziłby go do inkwizycyjnych lochów, gdzie pokazałby mu swą sztukę. Ten niegdyś wybitny wojak został kaleką po latach tortur z rąk wroga, a teraz jest wyrzutkiem pełnym nienawiści – skierowanej również do siebie. Całą trójkę czekają poważne zmiany, gdy okaże się, że magia to nie tylko kuglarskie sztuczki, a mity założycielskie wcale nie są mitami.

Pomimo tego, że to pierwsza powieść autora, „Ostrze” pokazuje, jak starannie Abercrombie podchodzi do kreowania postaci. Każdy z głównych bohaterów oraz spora część pobocznych jest wyrazista i posiada wiarygodne motywacje. W dodatku autor stawia ich w sytuacjach, które wymuszają zastanowienie się nad sobą i przemyślenie życiowych celów. Zapewne do końca trylogii niejedna osoba dowie się o sobie wiele, czego się nie spodziewała. Łączy się to z tym, że większość postaci nie wpisuje się w czarno-białe podziały na dobrych i złych, tak częste w fantasy. Wspomnieć jednak trzeba o dwóch zastrzeżeniach. Pierwsze tyczy się Logena, któremu nieco zbyt blisko do sztampowego barbarzyńcy o złotym sercu. Drugie zaś tyczy się kobiet. Obie kobiety, którym autor poświęca uwagę, ukazywane są jako ofiary, które raczej wchodzą w drogę mężczyznom. I tylko częściowo uzasadnia to patriarchalny świat przedstawiony. W przypadku niektórych scen można odnieść wrażenie, że brutalność zupełnie niczemu nie służy.

Trudno się przyczepić, jeśli chodzi o kreację świata i prowadzenie fabuły. Sam świat można określić jako pozostający w duchu tego wykreowanego przez George’e R.R. Martina w „Pieśni Lodu i Ognia”. Nie ma tu bowiem miejsca na sentymenty i naiwność – każda słabość może zostać cynicznie wykorzystana przez tych, którzy bez skrupułów walczą o władzę. Nie brak tu spisków ani zakulisowych zagrywek. W przypadku niektórych scen można jednak odnieść wrażenie, że przepełniająca je brutalność zupełnie niczemu nie służy. Abercrombie stworzył też ciekawy system magii, z którego na razie korzysta sporadycznie. Wątki poświęcone poszczególnym postaciom prowadzone są sprawnie i pozwalają spojrzeć na świat z różnych perspektyw – nie tylko osobistych, ale i geopolitycznych. Akcja nie rozwija się w zawrotnym tempie (choć nie brakuje scen dynamicznych), a pod koniec książki czytelnik może zorientować się, że Abercrombie w zmyślny sposób skorzystał z motywu zbierania drużyny. Wiąże się to także z tym, że da się wyczuć, iż dopiero kolejny tom przyniesie ważne rozstrzygnięcia i ukaże główny konflikt, który jest na razie wspominany jedynie mimochodem.

„Ostrze” nie jest powieścią pozbawioną wad, lecz w sumie jest to udany debiut i solidny wstęp do trylogii. Zaniedbanie kobiecych postaci i ocieranie się o sztampę jest równoważone przez sprawnie przemyślaną fabułę oraz wyrazistość pozostałych bohaterów. Nie jest to może rewolucja w gatunku fantasy, ale na pewno można śmiało po nią sięgnąć, gdyż zapewni kilka godzin ciekawej lektury.