Fabryczne materiały - katedra.nast.pl

Poniżej prezentujemy trzy nowe noty i okładki ksiażek zapowiedzianych przez Fabrykę Słów:

Maja Lidia Kossakowska - "Upiór południa. Czerń"

Malaria szepcze do mnie czule, lód w mojej głowie zaraz rozsadzi mózg, czuję jak tyka niewidzialny zegar uzbrojonej bomby. Krwi!!!

Korespondenci wojenni - akolici obłąkanego, żądnego krwi boga, zwanego opinią publiczną.
Jego kaprys rzuca ich poza śmierć, czas i zaświaty. Wprost do prywatnej piwnicy Pana Boga, by odkryć krainę Pana Kałasznikowa. Ale i on jest tu tylko sługą.
Afryka to prastary kontynent. Duchy, przodkowie, demony, orisza. Wszyscy tu są. I skądś muszą czerpać energię, by żyć.
To jeszcze szaleństwo, czy już opętanie?

"Czerń" jest pierwszą z czterech minipowieści, składających się na cykl "Upiór Południa". Wspólnym i przewodnim motywem tych zapisków znad krawędzi światów jest... upał.

Paweł Paliński - "Cztery pory mroku"

W ciemności nie widzi się własnych dłoni.

Dzień w dzień pokornie zakładasz ciasny kołnierz istnienia. Przeżuwasz, trawisz, wydalasz.
Pomału, niezauważalnie ślepniesz na ohydę codzienności.
Ludzie wokół zżerają się nawzajem. Tym, którzy żrą najszybciej stawia się pomniki.
Rzeczywistość coraz mocniej zaciska się na szyi.

Debiutancki zbiór opowiadań mistrza metafory, o którym Łukasz Orbitowski napisał: "Momentami, Paliński jest Kingowski po obłęd, ale jego tekst przeraża nieludzką zwyczajnością – potworność przyczajona w człowieku czasem jest przecież banalna."

Zbór zawiera 10 opowiadań:
Fair play
Zapłacz, a ja cię ukoję, rzekła Śmierć
Gniazdo os
Wiele lat, wiele przyszłości temu
Trikkety -traketty -trak albo ze szczęściem nie ma żartów
Krótka ballada o przemienieniu
Judasz z krwi i kości
Pięć minut przed końcem lata
To dla Lucy Lee, choć Lucy Lee już tu z nami nie ma
Cztery pory mroku

Daniel Greps - "Objawienie"

Wiktor Kot nie jest wariatem. To wszyscy wokół zwariowali.

Twarz w ogólnym zarysie mająca tyleż subtelnego uroku, co pospolita cegła. Kwadratowa szczęka strasząca toporną formą jak źle ociosana rzeźba. Pośrodku coś, co kształtem przypomina dziób tukana – krzywy. Przeorane bruzdami czoło, szerokie usta obwisłe pod ciężarem goryczy.
Oto Wiktor Kot, szeregowy obywatel przeciętnego miasteczka. Aż do dnia, w którym odkrywa, że ściany potrafią płakać, za drzwiami wychodka potwory układają się do snu, a właściciele wielkich psów wypisują na krzyżach dziwne ostrzeżenia. Że nic i nikt nie jest takim, jakim się wydaje.
Nawet on sam.