W powstałym po katastrofie ekologicznej postindustrialnym mieście Pattium, w którym woda jest towarem luksusowym, a dzielnicę biedoty, Mizerię, od reszty miasta odgradza wysoki mur, popularnością cieszą się wynalezione przez Inżyniera empatajzery – urządzenia, które pozwalają zapisywać i odtwarzać skrajne emocje i przeżycia

Sara Schwartz, policjantka z miejskiej obyczajówki, dostaje nową sprawę. Na platformie empatajzerów ktoś umieścił nagranie, na którym bierze prysznic. Problem w tym, że dostęp do wody w Pattium jest ściśle limitowany. W dodatku nagranie wrzucono z konta jednego z pracowników firmy Empathy, produkującej urządzenia.

Śledztwo toczy się raczej leniwie, bo i sprawa nie jest początkowo zbyt dużego kalibru. Po kilku dniach pojawia się kolejne nagranie. Tym razem ktoś pije na nim wino - które również jest nielegalne. Większego ciężaru sprawa nabiera wówczas, kiedy - również z konta jednej z pracownic firmy - ktoś wrzuca w sieć nagranie, na którym jakaś kobieta umiera z pragnienia.

Tropy prowadzą na Mizerię, dzielnicę biedoty. Sprawę zaciemniają nagrania, które udostępnia performerka Bea Gerwich - na nich także umierają ludzie. W dodatku na Mizerii wybucha dziwaczny bunt – Przebudzeni, których znakiem rozpoznawczym jest wytatuowana na policzku łza, kontestują empatajzery jako urządzenia dostarczające jedynie namiastek prawdziwych uczuć i namawiają ludzi, by w proteście umierali z pragnienia…

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Data wydania: 22 Luty 2022
ISBN: 978-83-8202-475-3
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Format: 140x205 mm
Liczba stron: 496
Cena: 44,90 zł

Sortuj: od najstarszego | od najnowszego

Janusz S. - 15:28 14-02-2022
Już sam tytuł i jego transkrypcja wywołują u mnie coś więcej niż niechęć.

Dice - 18:07 14-02-2022
Mam podobne odczucia, do tego performerka i Mizeria gotowa.

Bibi King - 20:46 14-02-2022
Idea empatajzerów na kilometr zalatuje wtórnością, ale to jednak w pewnym sensie ciekawe, że wszedł w to Zysk, a kloc ma pięćset stron. Oczywiście ani jedno, ani - zwłaszcza - drugie nie jest jeszcze gwarancją jakości. I ta Mizeria... Wody niby nie ma, ale ogórków tyle, że całą dzielnicę od nich nazwali