Jego postmodernistyczne podejście do nauki, niektórych zachwyca intuicyjnością pojmowania nowych paradygmatów, u innych prowokuje oskarżenia o hochsztaplerstwo. Bohaterowie epatujący melancholią, marazmem i mechaniczną seksualnością, dla jednych byliby wymarzoną partią do kielicha, dla innych powodem do przejścia na drugą stronę ulicy. Jeszcze inni narzekają na brak konwencjonalnej fabuły, która pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi. Powieść, którą w tym miejscu recenzuję, „Pusta Przestrzeń”, to wszystko co kochacie lub czego nienawidzicie w prozie M. Johna Harrisona. TYLKO ŻE BARDZIEJ.

W Katedrze druga recenzja "Pustej przestrzeni" M. Johna Harrisona. Autorem tekstu jest Adam Rotter.

Dodał: toto